Συναυλία ή Μουσικό Θέατρο; Η Ελευθερία της Έκφρασης και η Υποκρισία της Κοινωνίας
Οι συναυλίες δεν είναι απλώς εκτελέσεις τραγουδιών. Είναι θεατρικές παραστάσεις όπου οι καλλιτέχνες αλληλεπιδρούν με το κοινό, ζουν τη στιγμή και εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους. Η Ματούλα Ζαμάνη, σε μια πρόσφατη συναυλία της, βγάζει τη μπλούζα της στη σκηνή του Θεάτρου Βράχων, προκαλώντας αντιδράσεις. Αυτή η κίνηση δεν ήταν μια απλή πράξη· ήταν ένα αυθεντικό ξέσπασμα, μια στιγμή ελευθερίας, που όμως έγινε αντικείμενο έντονης κριτικής.
Η αλήθεια είναι ότι μια συναυλία δεν είναι μόνο μουσική. Είναι σαν ένα θεατρικό δρώμενο, ένα μουσικό θέατρο. Ο καλλιτέχνης πάνω στη σκηνή ζει τη στιγμή, επικοινωνεί με το κοινό του, νιώθει τα συναισθήματά του και τα εκφράζει ελεύθερα. Το αρχαίο θέατρο ήταν ακριβώς αυτό: ένα μέρος όπου το συναίσθημα, η αλήθεια και η ανθρώπινη φύση παρουσιάζονταν με απόλυτη ελευθερία. Οι θεατές δεν έκριναν τους ηθοποιούς ή το δράμα τους με βάση την εμφάνισή τους, αλλά με βάση την αυθεντικότητα και την αλήθεια της παράστασης.
Σήμερα, όμως, φαίνεται πως έχουμε χάσει αυτή την ελευθερία. Ζούμε σε μια κοινωνία που ενώ αποδέχεται τη διαφορετικότητα – είτε πρόκειται για την LGBT κοινότητα είτε για τη σύγχρονη κουλτούρα – αρνείται να δεχτεί την αυθεντική έκφραση ενός καλλιτέχνη πάνω στη σκηνή. Αν η κίνηση της Ζαμάνη είχε γίνει από κάποιον με ένα «τέλειο» σώμα, θα είχε την ίδια αντιμετώπιση; Η κριτική που δέχτηκε δεν ήταν μόνο για την πράξη της, αλλά και για το σώμα της, αποδεικνύοντας πόσο βαθιά ριζωμένα είναι τα κοινωνικά στερεότυπα.
Το πρόβλημα δεν είναι αν ένας καλλιτέχνης βγάζει τη μπλούζα του ή όχι. Το θέμα είναι γιατί αυτό ενοχλεί τόσο πολύ. Μήπως η ελευθερία έκφρασης φοβίζει όταν δεν ακολουθεί τα «πρότυπα»; Ζούμε σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι χειροκροτούν την ποικιλία των φύλων και την αποδοχή όλων, αλλά ταυτόχρονα, αν ένας καλλιτέχνης τολμήσει να εκφραστεί αυθόρμητα, γίνεται στόχος κριτικής. Η υποκρισία είναι διάχυτη.
Η συναυλία της Ζαμάνη δεν ήταν απλώς μια μουσική εκδήλωση. Ήταν μια μορφή θεάτρου. Μια έκφραση αυθεντικού συναισθήματος, αυτοσχεδιασμού και αλληλεπίδρασης με το κοινό. Κάτι παρόμοιο με το αρχαίο θέατρο. Και όμως, αντί να το εκτιμήσουμε, το κρίνουμε. Στη χώρα που γέννησε το θέατρο, έχουμε φτάσει να κατακρίνουμε κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης που δεν ακολουθεί τα κοινωνικά πρότυπα.
Η τέχνη είναι ελευθερία. Η συναυλία, όπως και το θέατρο, είναι ένας χώρος όπου η αλήθεια και η αυθεντικότητα πρέπει να κυριαρχούν. Αν δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την ελευθερία αυτή, τότε έχουμε χάσει την ουσία της τέχνης.
Και στο τέλος της ημέρας, η υποκρισία περισσεύει. Αποδεχόμαστε τα πάντα, αρκεί να μην ξεφεύγουν από τα «καλούπια» που η κοινωνία μας έχει θέσει. Τι θα διαλέξουμε, λοιπόν; Την ελευθερία ή την υποκρισία;
