Οι Μεγάλοι Ηγέτες Επιστρέφουν;
Ο κόσμος μοιάζει να στρέφει το βλέμμα του πίσω. Μια διάθεση νοσταλγίας διατρέχει την πολιτική σκηνή – και γιατί όχι; Οι ηγέτες που κάποτε εξέπληξαν, σόκαραν και, αναμφίβολα, χώρισαν τον κόσμο σε στρατόπεδα, μοιάζουν να επανέρχονται στην επικαιρότητα. Από τη μια πλευρά του Ατλαντικού, ο Ντόναλντ Τραμπ εξετάζει μια ακόμη υποψηφιότητα, με τους πιστούς του υποστηρικτές να πιστεύουν ότι είναι η μοναδική λύση για την Αμερική. Μάλιστα, στις τελευταίες ώρες, ο Τραμπ φαίνεται να έχει αποκτήσει προβάδισμα, ενισχύοντας τις πιθανότητες να βρεθεί ξανά στον Λευκό Οίκο ως υποψήφιος πρόεδρος.
Στην Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας, κάποτε ο «ριζοσπάστης» της ελληνικής πολιτικής σκηνής, φαίνεται να αναζητά τη δική του επιστροφή. Η αληθινή ίντριγκα, ωστόσο, κρύβεται στο παρελθόν τους. Θυμάστε τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, βρέθηκε στον Λευκό Οίκο, δίπλα στον Τραμπ; Σε μια συνέντευξη που προκάλεσε αντιδράσεις, ο Τσίπρας παραδέχτηκε ότι «τελικά, ο Τραμπ δεν είναι και τόσο “κακός”». Μια δήλωση που έμεινε στην ιστορία – και που τώρα ακούγεται με εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο, δεδομένης της αμφισβήτησης που προκαλούν οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες.
Πράγματι, αν αναρωτιόμαστε αν οι δύο αυτοί ηγέτες λείπουν, ίσως δεν είναι μόνο επειδή έχουν τον δικό τους τρόπο να τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι γιατί, με τον τρόπο τους, αντιπροσωπεύουν ένα είδος πολιτικής προσωπικότητας που, αντί να επιδιώκει τον συμβιβασμό, επιδιώκει την πόλωση. Πολλοί πιστεύουν ότι τέτοιοι ηγέτες επιστρέφουν γιατί κάποιοι λαχταρούν το χάος τους, την αδιαλλαξία τους – και ίσως τη μαγεία της απρόβλεπτης ηγεσίας τους.
Τελικά, η πολιτική σκηνή χρειάζεται τέτοιες προσωπικότητες; Ή μήπως πρόκειται για μια ακόμα επιθυμία επιστροφής στο «παλιό κακό καλό», μια ελπίδα ότι, αν επανέλθουν, θα φέρουν τη λύση στα προβλήματα; Οι μεγάλοι ηγέτες επιστρέφουν; Ή μήπως απλώς ζούμε μια παραίσθηση νοσταλγίας για ένα παρελθόν που… τελικά δεν ήταν και τόσο “κακό”;
