Μιλούν στα «ΝΕΑ» οι διευθυντές του 54ου Γυμνασίου Αθήνας και του Γυμνασίου Αργαλαστής Πηλίου που κλήθηκαν να διαχειριστούν περιστατικά σχολικού τραμπουκισμού
Δύο διευθυντές σχολικών μονάδων που έχουν ήδη κληθεί να διαχειριστούν περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων, ο Νικόλαος Νικολόπουλος, διευθυντής στο 54ο Γυμνάσιο στα Σεπόλια – που τον Μάιο του ’22 βίωσε τον χαμό ενός 14χρονου μαθητή ο οποίος βρέθηκε από τους γονείς του στο σπίτι απαγχονισμένος, με ορισμένους να υποστηρίζουν τότε ότι αυτοκτόνησε επειδή είχε πέσει θύμα σχολικού τραμπουκισμού – και η Αλεξάνδρα Καπραβέλου, διευθύντρια στο Γυμνάσιο Αργαλαστής Πηλίου, η οποία ακόμη παρακολουθεί την εξέλιξη της υπόθεσης με τη 14χρονη μαθήτρια που κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα σωματικής βίας από συγκεκριμένα παιδιά του σχολείου με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο χέρι της και να παρέμβει η Εισαγγελία Ανηλίκων Βόλου, μιλούν στα «ΝΕΑ» για το φαινόμενο που λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις.
Και οι δύο επισημαίνουν την αδιαφορία των γονιών για την πρόοδο και τη συμπεριφορά των παιδιών τους και δηλώνουν ότι θα ήθελαν να είχαν κληθεί σε διάλογο πριν τη διαβούλευση.
Τα ερωτήματα
«Με το να καταγγέλλει κάποιος ανώνυμα, δεν μπορεί να διασφαλιστεί ότι όσα καταγγέλλονται θα είναι και αληθινά. Υπάρχει θέμα. Μπορεί, για παράδειγμα, να έρθει γονιός να μας πει ότι το παιδί του υφίσταται bullying και να αποδειχθεί τελικά ότι το παιδί του είναι που κάνει το bullying. Καταλάβατε; Και ύστερα, δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας ειδικός στο Δημοτικό που να καθοδηγεί τα παιδιά ώστε όταν πάνε στο Γυμνάσιο να είναι φίλοι μεταξύ τους; Τα παιδιά έχουν ή δεν έχουν όπλα στα χέρια τους; Και αναφέρομαι στο κινητό τους τηλέφωνο. Οταν τους έχεις δώσει όλα τα όπλα για να ασκήσουν βία, πώς μπορείς να τη σταματήσεις μετά; Μήπως θα έπρεπε να δούμε ότι το φαινόμενο είναι κοινωνικό και όχι αυστηρά σχολικό; Διότι οι περισσότεροι γονείς κοιτάνε πώς θα επιλύσουν τα βασικά και παρκάρουν τα παιδιά στο σχολείο. Σκεφθείτε, έδωσα βαθμούς πριν από μία εβδομάδα και θα έπρεπε να έχουν έρθει εδώ διαμαρτυρόμενοι και δεν έχει έρθει κανένας» αναφέρει ο επί 6 χρόνια διευθυντής του 54ου Γυμνασίου όπου φοιτούν 400 αγόρια και κορίτσια.
Και προσθέτει: «Διαχειρίστηκα πέρσι μια μεγάλη κρίση εδώ και η ΕΔΕ που έχω στα χέρια μου δικαιώνει 100% το σχολείο το οποίο κατηγορήθηκε ψευδώς και δυστυχώς προβλήθηκε και αυτό ήταν απαράδεκτο. Επρεπε μετά να κάνω καθημερινές ενέσεις ανύψωσης ηθικού στα παιδιά τα οποία τα έβριζαν περίοικοι ως υπεύθυνα για τον χαμό του συμμαθητή τους – η απώλεια όμως του μαθητή εκείνου οφειλόταν τελικά σε δυστύχημα. Για μένα, η επιθετικότητα των παιδιών εντάθηκε μετά την τηλεκπαίδευση. Τα παιδιά δεν έμαθαν να συνυπάρχουν, να σέβονται τον διπλανό τους, να λειτουργούν σαν ομάδα. Κάποια βρίζονται διαδικτυακά εκτός σχολείου και έρχονται να λύσουν τις διαφορές τους εντός σχολείου. Αυτά οι γονείς θα έπρεπε να τα βλέπουν».
Εχουν χάσει τον ύπνο τους
Στο Γυμνάσιο Αργαλαστής Πηλίου, που το αποτύπωμα της βίας είναι πιο πρόσφατο, η σχολική κοινότητα ακόμη επουλώνει τα τραύματά της, ενώ η διευθύντρια του σχολείου, όπως παραδέχεται στα «ΝΕΑ», τον τελευταίο καιρό έχει χάσει τον ύπνο της.
«Η ανώνυμη καταγγελία, στην πορεία, όταν κληθούν τα εμπλεκόμενα μέρη, δεν θα παραμείνει ανώνυμη και επιπλέον, με την ανωνυμία μπορεί κάποιος να κάνει πλάκα ή ακόμη και να επιθυμεί να δράσει με φθόνο εναντίον του διευθυντή του σχολείου ή κάποιου καθηγητή ή μαθητή. Με αυτή την εξέλιξη, η διεύθυνση του σχολείου είναι απροστάτευτη. Επίσης, τα σχολεία πρέπει να είναι στελεχωμένα με ειδικούς, οι καθηγητές δεν έχουν αυτόν τον ρόλο, ούτε ο ρόλος του διευθυντή είναι αυτός του χωροφύλακα. Οσο για το πρόσφατο περιστατικό με τη 14χρονη μαθήτρια, εμείς επιλέξαμε να κρατήσουμε στο σχολείο και το θύμα και τους θύτες, αν και ήταν δύσκολο, αλλά άξιζε. Γίνεται δουλειά εδώ αλλά χρειαζόμαστε και τη συνδρομή ειδικών. Οπως φάνηκε, μετά τα όσα έγιναν, τα συγκεκριμένα παιδιά έπρεπε να έχουν παράλληλη στήριξη και σχολικό ψυχολόγο που να είναι κάθε μέρα μαζί τους. Εγώ δεν σας κρύβω ότι μετά τα περιστατικά εδώ στο σχολείο μας έχω να κοιμηθώ καλά μήνες. Γονείς και υπηρεσίες, τι κάνουν; Να ξέρετε, τα παιδιά είναι πιο έτοιμα να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα από ό,τι οι γονείς τους που τα έχουν μάθει να μην την αποδέχονται. Αυτή είναι και η ρίζα του προβλήματος που πυροδοτεί τις εντάσεις».
