Στον Μεσαίωνα οι άνθρωποι είχαν την Εκκλησία να αστυνομεύει κάθε πτυχή της ζωής τους και προφανώς από αυτό το πλαίσιο, δεν θα μπορούσε να λείπει και η σεξουαλική πτυχή της. Εντούτοις, παρά αυτή την καταπίεση, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να αγαπούν το σεξ, να πειραματίζονται με αυτό και να ανακαλύπτουν με ποικίλους τρόπους τη σεξουαλικότητά τους. Και όπως πρόκειται να δεις σε λίγο, το σεξ εκείνη την εποχή ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από ό,τι θα περιμέναμε εξ αρχής.
Η ΠΟΡΝΕΙΑ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ
Η πορνεία ήταν διαδεδομένη καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και παρότι οι κληρικοί δεν ήταν και πολύ χαρούμενοι γι ‘αυτό, δεν έκαναν και πολλά για να την σταματήσουν. Οι κληρικοί συνειδητοποιούσαν ότι πολλοί άνδρες χρειάζονταν αυτήν τη διέξοδο και ότι η έλλειψη αυτής της επιλογής θα μπορούσε να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Φοβούνταν ότι διαφορετικά, οι άνδρες θα διέφθειραν αξιοσέβαστες γυναίκες ή, “ακόμη χειρότερα”, θα στρέφονταν στην ομοφυλοφιλία.
Παρά το γεγονός ότι η κοινωνία ανεχόταν την ύπαρξη των ιερόδουλων, ορισμένες διατάξεις, όπως τις βλέπουμε σήμερα, αντανακλούν την ταπεινή θέση που είχαν εκείνες οι γυναίκες. Για παράδειγμα, ήταν υποχρεωμένες να φορούν συγκεκριμένα ρούχα ώστε να διακρίνονται από τις “αξιοσέβαστες κυρίες”. Επιπλέον, έπρεπε να ζουν σε συγκεκριμένες περιοχές της πόλης και δεν είχαν το δικαίωμα να ζητούν από το δικαστήριο να ασχοληθεί με τις υποθέσεις τους.
Οι οίκοι ανοχής ήταν συνήθως μεταμφιεσμένοι σε λουτρά ή καταστήματα χειροτεχνίας όπως κεντήματα, όπου οι γυναίκες δούλευαν ως “μαθητευόμενες”.
Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΗΤΑΝ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΕΝΟΣ ΓΑΜΟΥ
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες κατά τον Μεσαίωνα είχαν νόμους που θεωρούσαν την σεξουαλική ολοκλήρωση ως αναπόσπαστο μέρος της τελετής του γάμου. Επομένως, αν κάποιος δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να τεκνοποιήσει, ο σύντροφός του θα μπορούσε να ζητήσει την ακύρωση του γάμου.
Επιπλέον, η αδυναμία εκτέλεσης του συζυγικού καθήκοντος θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια δίκη όπου ο άνδρας θα έπρεπε να αποδείξει ότι ήταν σωματικά ικανός να κάνει σεξ. Υπάρχουν δεκάδες αναφερόμενες περιπτώσεις “δοκιμών ανικανότητας” κατά τον Μεσαίωνα.
Ένα από τα πιο διάσημα περιστατικά συνέβη το 1198, μεταξύ του βασιλιά Φίλιππου Β’ της Γαλλίας και της δεύτερης συζύγου του, Ίνγκερμπογκ, κόρης του Δανού βασιλιά, Βάλντεμαρ του Πρώτου. Για κάποιο λόγο, ο Φίλιππος μισούσε τη σύζυγό του και δεν ήθελε να την έχει στο πλάι του ως βασίλισσα. Ωστόσο, μπροστά στο δικαστήριο ήρθε μια αναπάντεχη ανατροπή, καθώς ήταν ο άντρας αυτός που υποστήριξε ότι ο γάμος δεν είχε “ολοκληρωθεί”, ομολογώντας “προσωρινή ανικανότητα”.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΙΣΤΕΥΕ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΙΕΣ ΑΝΑΓΚΑΖΑΝ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΞ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ
Ο ύστερος Μεσαίωνας χαρακτηρίστηκε, μεταξύ άλλων, και από τα ατελείωτα κυνήγια μαγισσών, που έφεραν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους (κυρίως γυναίκες) να διώκονται για μαγεία. Πολυάριθμες “ύποπτες” πρακτικές θα μπορούσαν να σε κάνουν να χαρακτηριστείς ως “μάγισσα”, και μερικές φορές, μία απ’ αυτές ήταν και η μαιευτική.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν αρκετά όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος Η’, με την παπική βούλα “Summis desiderantes affectibus” το 1484, αναγνώρισε την ύπαρξη μαγισσών και ενέκρινε τη δίωξή τους. Σε απάντηση, ο ιεροεξεταστής Χάινριχ Κράμερ έγραψε το “Malleus Maleficarum”, που εξακολουθεί να θεωρείται ακόμη και σήμερα ως η πιο σημαντική πραγματεία για τη μαγεία.
Ο Κράμερ ισχυρίστηκε ότι κανείς δεν έβλαψε την καθολική πίστη περισσότερο από τις μαίες. Τις κατηγόρησε ότι ξεγελούσαν νεαρές γυναίκες για να κάνουν σεξ με τον Διάβολο και στη συνέχεια χρησιμοποιούσαν τα αβάπτιστα βρέφη τους για μαγεία.
Παρά την επιρροή του “Malleus Maleficarum”, πολλοί ιστορικοί σήμερα υποστηρίζουν ότι οι μαίες σπάνια κατηγορούνταν για μαγεία. Αν και αναφέρονται και σε άλλα κείμενα περί δαιμονίων, το κόνσεπτ ότι “οι μαίες ήταν και μάγισσες” θεωρείται πια ως ένας σύγχρονος μύθος που δημιουργήθηκε από έργα παλαιότερων ιστορικών όπως της Μάργκαρετ Μάρεϊ.
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
Τα sex toys δεν εφευρέθηκαν κατά τον Μεσαίωνα, ωστόσο χρησιμοποιήθηκαν και τότε αρκετά. Στην πραγματικότητα, τα πρώτα sex toys εμφανίζονται στα αρχαιολογικά αρχεία πριν από περίπου 30.000 χρόνια! Υπήρχαν σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, κατασκευασμένα από ένα ευρύ φάσμα υλικών, όπως πέτρα, ξύλο, ελεφαντόδοντο, πίσσα, δόντια, ασβεστόλιθος, ακόμη και από οστά.
Η τέχνη από την αρχαία Αίγυπτο απεικονίζει δονητές -τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες- ενώ και οι αρχαίοι Έλληνες είχαν έναν εντελώς δικό τους κατάλογο με τέτοια βοηθήματα.
Στον Μεσαίωνα, λοιπόν, η χρήση τους γινόταν σε γενικές γραμμές κρυφά ώστε να μην προκληθεί η οργή και η τιμωρία της Εκκλησίας. Και είχαν βρει νέους και ευφάνταστους τρόπους για να τα δημιουργήσουν. Για παράδειγμα οι γυναίκες έψηναν καρβέλια ψωμί μέχρι να γίνουν αρκετά σκληρά ώστε να χρησιμοποιηθούν ως δονητές.
ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ CROSS-DRESSING
Η παρενδυσία δεν ήταν και τόσο αποδεκτή ως πρακτική μέχρι πολύ πρόσφατα, και εξακολουθεί να θεωρείται μη αποδεκτή σε πολλά μέρη του κόσμου. Όπως είναι αναμενόμενο, το cross-dressing ήταν ταμπού στη μεσαιωνική Αγγλία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνέβαινε. Μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης παρουσίασε τις περιπτώσεις 13ών γυναικών για τις οποίες είχε τότε γραφτεί ότι ντύνονταν άντρες στην Αγγλία κατά τον 15ο αιώνα.
Τα αρχεία δείχνουν ότι η παρενδυσία και στους άντρες ήταν εξίσου, αν όχι περισσότερο, διαδεδομένη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που επιδίδονταν αυτήν την πρακτική ήταν σεξεργάτες και το έκαναν μετά από επιθυμία του πελάτη τους. Οι αρχές της εποχής κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να υποβαθμίσουν τη διάχυση που είχαν τέτοιες πράξεις στην κοινωνία, υποστηρίζοντας ότι ήταν “ανήθικες πράξεις” που διαπράττονταν από ξένους.
ΥΠΗΡΧΕ ΜΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ
Όσον αφορά τις τιμωρίες, η Εκκλησία ήθελε να καταστήσει σαφές στους πιστούς πώς έχουν τα πράγματα. Και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο στον Μεσαίωνα κυκλοφόρησε ένα σύνολο εκκλησιαστικών κανόνων σχετικά με τη μετάνοια -βιβλία που περιγράφουν λεπτομερώς τους κανόνες μετάνοιας για κάθε, μα κάθε αμαρτία.
Οι κανόνες προήλθαν από ιερείς που άρχισαν να καταγράφουν τις αμαρτίες που άκουσαν κατά την εξομολόγηση και το είδος της μετάνοιας που επέβαλαν στον καθένα. Και φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη το ότι υπήρχαν αρκετές αμαρτίες που αφορούσαν το σεξ.
Ένα από τα πιο σημαντικά τέτοια σύνολα κανόνων ήταν το “Paenitentiale Theodori” του Θεόδωρου της Ταρσού, Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι. Σύμφωνα με τον Θεόδωρο, οι άντρες που “πορνεύουν” με άλλους άντρες ή με ζώα έπρεπε να κάνουν μετάνοιες για δέκα χρόνια. Οι γυναίκες που “πορνεύουν” με γυναίκες θα έπρεπε να κάνουν μετάνοιες για τρία χρόνια.
Ο αυνανισμός σήμαινε ότι οι άνδρες θα έπρεπε να απέχουν από το κρέας για τέσσερις ημέρες, ενώ οι γυναίκες έπρεπε να μετανοήσουν για έναν ολόκληρο χρόνο. Αυτό ίσχυε μόνο για τις παρθένες ή τις χήρες, καθώς οι παντρεμένες γυναίκες θα έπρεπε να κάνουν μετάνοιες για περισσότερο καιρό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εκσπερμάτιση στο στόμα ήταν το χειρότερο κακό από όλα και απαιτούσε μετάνοια για πάντα, μέχρι το τέλος της ζωής του “αμαρτωλού”.
