Η Πολιτική Αδιαφορία και η Έλλειψη Ευθυξίας: Ποιος Πληρώνει το Τίμημα;
Από το 2019, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να αδιαφορεί για τα οικονομικά βάρη που επωμίζεται ο λαός, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη σπατάλη δημοσίου χρήματος και την έλλειψη πολιτικής ευθύνης. Ένα πρόσφατο σκάνδαλο που αφορά την ανακαίνιση του υπουργικού γραφείου της Όλγας Κεφαλογιάννη, Υπουργού Τουρισμού, αποτελεί ζωντανή απόδειξη αυτής της τάσης. Η ανακαίνιση, που κόστισε πάνω από 86.000 ευρώ, εκ των οποίων 17.980 ευρώ διατέθηκαν μόνο για δύο χαλιά, προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια στον ελληνικό λαό.
Η ανακαίνιση αυτή έρχεται σε μια περίοδο οικονομικής αβεβαιότητας, όπου οι πολίτες προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους μετά από μια πολυετή οικονομική κρίση. Το Υπουργείο Τουρισμού υποστήριξε ότι η ανανέωση των υποδομών ήταν αναγκαία για την υποδοχή διεθνών επισκεπτών και την προώθηση του ελληνικού τουρισμού. Ωστόσο, πολλοί αναρωτιούνται αν τέτοιες πολυτελείς σπατάλες είναι δικαιολογημένες και αν αντανακλούν τον σεβασμό απέναντι στα χρήματα των φορολογουμένων.
Παρά την έντονη δημόσια κριτική, η Όλγα Κεφαλογιάννη επέλεξε να μην αναλάβει καμία ουσιαστική πολιτική ευθύνη. Αντί να προσφέρει μια πλήρη εξήγηση ή ακόμα και να παραιτηθεί, όπως θα περίμενε κανείς από έναν δημόσιο λειτουργό που φέρει την ευθύνη για τέτοιες δαπάνες, επικαλέστηκε οικογενειακά προβλήματα και ζήτησε προστασία για την προσωπική της ζωή. Αυτή η τοποθέτηση δεν μόνο δεν καταλάγιασε τη δυσαρέσκεια, αλλά ενίσχυσε την αντίληψη ότι οι πολιτικοί δεν λογοδοτούν για τις πράξεις τους.
Αυτό το περιστατικό εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το πώς λειτουργεί η κυβέρνηση, και γιατί οι πολίτες φαίνεται να έχουν αποδεχτεί αυτές τις καταστάσεις ως κάτι το αναπόφευκτο. Πώς γίνεται να επιτρέπεται τέτοια αδιαφορία για τον δημόσιο κορβανά χωρίς να υπάρχει ουσιαστική αντίδραση από την κοινωνία; Και γιατί ο πρωθυπουργός δεν παρενέβη για να απομακρύνει έναν υπουργό που εμπλέκεται σε τέτοιες σπατάλες; Η πολιτική ευθυξία φαίνεται να έχει φτάσει στο απόλυτο χαμηλό.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την αδυναμία της αντιπολίτευσης, η οποία, αντί να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, αναλώνεται σε εσωτερικές συγκρούσεις και αναζητήσεις νέων ηγετών. Ενώ η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα διαφάνειας και κακοδιαχείρισης, η αντιπολίτευση δείχνει ανίκανη να παρέμβει δυναμικά, δίνοντας στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να προωθεί αδιαφανείς πρακτικές χωρίς ουσιαστικό έλεγχο. Η αναζήτηση «μεσσιών» και αρχηγών στην αντιπολίτευση δημιουργεί ένα κενό εξουσίας, το οποίο η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται για να προωθήσει τα συμφέροντά της.
Η απογοήτευση των πολιτών είναι διάχυτη, αλλά η έλλειψη οργανωμένης αντίδρασης τους καθιστά ανίσχυρους μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Φαίνεται πως έχουμε αποδεχτεί ότι τέτοιου είδους πρακτικές είναι αναπόφευκτες, χωρίς να απαιτούμε ουσιαστικές αλλαγές ή πολιτική ευθύνη από αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες μας. Το ερώτημα παραμένει: πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τέτοιες καταστάσεις χωρίς να απαιτούμε δικαιοσύνη και διαφάνεια από τους πολιτικούς μας ηγέτες;
