Ο πολιτικός χρόνος είναι ένας χρόνος ιστορικός. Και ο ιστορικός χρόνος έχει ρυθμούς ιδιότυπους και σίγουρα όχι σταθερούς. Κάποιες φορές κυλάει βασανιστικά αργά ή ακόμη περισσότερο μοιάζει σαν να έχει παγώσει. Κάποιες φορές επιταχύνεται και στον βραχύ χρόνο συμβαίνουν ανατροπές που δεν είχαν συμβεί για χρόνια. Και κάποιες φορές συμπυκνώνεται και έχουμε την αίσθηση ότι υπάρχει μια σχεδόν κάθετη τομή ανάμεσα στο πριν και το μετά.
Αυτό έγινε με τα μεγάλα συλλαλητήρια για τα Τέμπη την Κυριακή 26 Ιανουαρίου.
Γιατί υπάρχει ένα είδος παλλαϊκής κινητοποίησης που με τη μαζικότητά της αποτυπώνει τη βαθιά και καθολική αντίδραση της κοινωνίας αλλά και καθιστά απολύτως σαφές ότι η κυβέρνηση που βρέθηκε στο στόχαστρο απλώς δεν μπορεί να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο.
Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τη μαζικότητα καθαυτή όσο με το τι αυτή συμπυκνώνει.
Γιατί στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη συμπυκνώθηκε όχι μόνο το αίτημα δικαιοσύνης για μια τραγωδία που μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ούτε απλώς η οργή για μια εμφανή προσπάθεια συγκάλυψης που στην κοινωνία γεννά βαθύτερα αντανακλαστικά ανασφάλειας και έλλειψης δικαίου.
Συμπυκνώθηκε, ταυτόχρονα, και όλο το βαθύτερο αίσθημα κοινωνικής δυσαρέσκειας που έχουμε δει τους προηγούμενους μήνες, με επίκεντρο την κρίση κόστους ζωής, τη στεγαστική κρίση και τα σοβαρά προβλήματα σε χώρους όπως τα νοσοκομεία, τα σχολεία και οι δημόσιες συγκοινωνίες.
Η ίδια δυσαρέσκεια και η ίδια οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, έχει οδηγήσει τη Νέα Δημοκρατία εδώ και καιρό να μην έχει καμία προοπτική αυτοδυναμίας, ούτε καν στην περίπτωση ακόμη μεγαλύτερου μπόνους στο πρώτο κόμμα, και έχει κάνει τον «Κανένα» πρώτη δύναμη.
Σίγουρα – και αυτό έχει ειπωθεί πολλές φορές – η δυσαρέσκεια αυτή δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε υποστήριξη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, για λόγους που έχουν να κάνουν κυρίως με τον κατακερματισμό και την συνεπαγόμενη αφερεγγυότητα των βασικών σχηματισμών του δημοκρατικού χώρου.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, ακόμη και εάν ως πολιτική στάση αρχίζει και εκφράζεται περισσότερο ως αύξηση του «Δεν ξέρω / δεν απαντώ» στις δημοσκοπήσεις.
Και γι’ αυτόν τον λόγο γίνεται καταλύτης πολιτικών εξελίξεων.
Ιδίως εάν όπως όλα δείχνουν η δημοσιοποίηση των πολυαναμενόμενων «επίσημων» πορισμάτων για την τραγωδία των Τεμπών θα καταστήσει και επισήμως αναληθείς και εκ του αποτελέσματος παραπλανητικούς τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς μέχρι πρότινος και θα αναδείξει ως αντικειμενική παράμετρο αυτή της απόπειρας συγκάλυψης.
Ιδίως εάν σκεφτούμε ότι ήδη υπάρχει το ορόσημο της 28ης Φεβρουαρίου όχι μόνο ως της επετείου δύο ετών από την τραγωδία αλλά και ως ημέρα μεγάλης κινητοποίησης σε όλη την Ελλάδα, ενώ αύριο στους δρόμους βγαίνουν για τα Τέμπη οι μαθητές.
Είναι δε σαφές ότι η κατάσταση αυτή αγγίζει πλέον άμεσα τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Άλλωστε, μια από τις παρενέργειες της πρακτικής και λογικής του «επιτελικού κράτους» είναι ότι ο πρωθυπουργός αντικειμενικά είναι στο κέντρο της κυβερνητικής διαχείρισης.
Να το πούμε διαφορετικά: αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός είναι αντιμέτωπος με τη διαπίστωση, οδυνηρή αναμφίβολα για τον ίδιο, ότι στα μάτια σημαντικού μέρους της κοινωνίας, που περιλαμβάνει και σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων της ΝΔ, φέρει ευθύνη και για το πώς φτάσαμε στην τραγωδία και κυρίως για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε στη συνέχεια.
Πλέον, η πεποίθηση αυτή είναι ήδη εμπεδωμένη στην κοινή γνώμη με τρόπο που καθιστά εκ προοιμίου αλυσιτελή την προσπάθεια να απαντηθεί είτε με επικοινωνιακές προσπάθειες για μετατόπιση της προσοχής της κοινής γνώμης σε άλλα ζητήματα – η κοινωνία προφανώς και ανησυχεί βαθιά για τη σεισμική δραστηριότητα στις Κυκλάδες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταμάτησε να ζητά δικαιοσύνη για τα θύματα στα Τέμπη – είτε με την κλασική μέθοδο των εξιλαστήριων θυμάτων και των αποδιοπομπαίων τράγων.
Αυτό σημαίνει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο πρωθυπουργός είναι αντιμέτωπος με δύσκολες αποφάσεις.
Ιδίως εάν, όπως όλα δείχνουν, ήδη στο εσωτερικό του κόμματός του και πρωτίστως της κοινοβουλευτικής ομάδας, έχει αρχίσει να σχηματίζεται η εικόνα ότι το κόμμα οδεύει σε ήττα (που για τους βουλευτές συνοδεύεται από το «υπαρξιακό» ερώτημα της απώλειας της έδρας).
Βεβαίως θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατό να βρεθεί σε τόσο αμυντική και δυσμενή θέση ένας πρωθυπουργός που εξακολουθεί να μην έχει πραγματικό αντίπαλο στο σημερινό κοινοβουλευτικό τοπίο.
Μόνο που θα ξεχνούσε ότι στην πραγματικότητα οι ηγέτες σε τελική ανάλυση από τον ίδιο τους τον εαυτό και τις δικές τους επιλογές χάνουν.
in,gr
