“ΣΙΩΠΗ Ή ΣΥΝΕΝΟΧΗ; ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ”
Οι τελευταίες ημέρες στον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου φέρνουν στην επιφάνεια όχι μόνο τα προβλήματα διοίκησης αλλά και την ασυνέπεια λόγων και πράξεων από ορισμένες παρατάξεις, ιδιαίτερα αυτές που υποτίθεται πως υπηρετούν τη δικαιοσύνη, τα δικαιώματα των εργαζομένων και την κοινωνική ευαισθησία, που ευαγγελίζονται αριστερές ιδέες, οικολογικές αρχές και υπεράσπιση των αδυνάτων, βρέθηκαν για ακόμα μία φορά να σιωπούν απέναντι σε γεγονότα που απαιτούν ξεκάθαρη θέση. Όταν διακυβεύεται η αξιοπρέπεια εργαζομένων, η δημοκρατική λειτουργία του Συμβουλίου και η προστασία των θεσμών, η σιωπή δεν μπορεί να είναι δικαιολογημένη, ούτε πολιτικά ούτε ηθικά.
Αν και κατανοούμε τις διαφορετικές θέσεις στο θέμα του προϋπολογισμού, πώς να εξηγήσουμε την απόλυτη σιωπή σε ζητήματα που ξεπερνούν την πολιτική διαφωνία και αγγίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Την ώρα που ο (κ). Αντιδήμαρχος ………………. προσβάλλει συναδέλφους του, ειρωνεύεται δημοτικούς συμβούλους και ενθαρρύνει μια τοξική πολιτική ατμόσφαιρα, οι “υπερασπιστές” των δικαιωμάτων δεν βρίσκουν ούτε μία λέξη να καταδικάσουν.
Ιδιαίτερα εξοργιστική είναι η πολιτική δίωξη δύο υπαλλήλων, της κας Αθανασοπούλου και του κ. Κάκαρη, που μετακινήθηκαν αιφνιδίως από τις θέσεις τους επειδή τόλμησαν να εκφράσουν την υπηρεσιακή τους άποψη σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Η στοχοποίησή τους από τη διοίκηση, με πρόφαση πολιτικές σκοπιμότητες, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων και των θεσμών που προστατεύουν τους εργαζόμενους. Κι όμως, από αυτούς που διαρκώς ευαγγελίζονται την προστασία των εργαζομένων, επικρατεί απόλυτη σιωπή.
Πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι, εννέα ημέρες μετά τα γεγονότα, δεν έχει υπάρξει ούτε μία δήλωση, ούτε μία τοποθέτηση από αυτούς που συχνά ευαγγελίζονται την υπεράσπιση των εργαζομένων και της ηθικής τάξης. Όπως λέει και ο λαός, “δεξιός μέχρι να είσαι φτωχός, αριστερός μέχρι να βρεις θέση και άθεος μέχρι να πέσει το αεροπλάνο”. Η ασυνέπεια αυτή δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι ηθική.
Η κοινωνία δικαίως αναρωτιέται: Ποιον υπηρετεί η σιωπή σας; Είστε υπέρ των εργαζομένων, των δημοτικών συμβούλων, της δικαιοσύνης ή τελικά υπέρ της δικής σας πολιτικής ευκολίας; Γιατί όταν η τοξικότητα και οι προσβολές κυριαρχούν, η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.