Μια άτυπη συμμαχία της συστημικής ΝΔ του Μητσοτάκη με την “αντισυστημική” Ζωή αρχίζει να διαμορφώνεται. Βολεύει και τους δύο. Και πιθανότατα θα οδηγήσει στο “Μητσοτάκης ξανά”.
Η αγαπημένη πολιτική λέξη της περιόδου είναι η λέξη Ζωή. Η οποία “τραβάει την ανηφόρα” των γκάλοπ, προκαλεί ζαλάδες στο ΠΑΣΟΚ που του παίρνει τη δεύτερη θέση και αρχίζει να προκαλεί χαμόγελα στο μουντό Μαξίμου, μια που αχνοφαίνεται ένα μελλοντικό εκλογικό δίλημμα: Κυριάκος ή Ζωή (για την πρωθυπουργία…). Μάλιστα, τώρα που η ίδια αρχίζει να “το συζητάει με τον εαυτό της”, η ιδέα προχωράει. Η κρίση μεγαλείου είναι κοντά…
Ναι, όλα αυτά αποτυπώνουν το χάλι, στο οποίο έχει περιέλθει η πολιτική ζωή της χώρας και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου, πρωτίστως ο πάλαι ποτέ αποκαλούμενος προοδευτικός χώρος. Ο οποίος είναι πολυδιασπασμένος και έχει την ατυχία να διαφεντεύεται από πρόσωπα “μικρά”, που προτιμούν τα μικρομάγαζα και τις (προσωρινές) καρέκλες τους.
Ναι, σε αυτό το κλίμα της απαξίωσης, που φουσκώνει δημοσκοπικά τη μονοπρόσωπη Πλεύση της Ζωής, συμβάλλει και η φθίνουσα πορεία της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά αυτή ήταν προβλέψιμη και αναμενόμενη: είναι η “μοίρα” της δεύτερης τετραετίας, στην οποία σκάει η φούσκα της “επιτυχίας”.
Όμως, η ΝΔ με ή χωρίς τον Μητσοτάκη, ό,τι κι αν συμβεί, θα παραμείνει η ισχυρή πολιτική δύναμη, με κορμό την οποία θα αναζητηθεί και η επόμενη κυβέρνηση. Ακόμα κι αν επιστρέψουμε σε καταστάσεις 2012, με κανένα κόμμα πάνω από το 30% και αδύνατη την αυτοδυναμία, η ΝΔ είναι η μόνη δύναμη που θα μπορεί να κυβερνήσει όσο στην απέναντι πλευρά παραμένουν μαγαζάκια και αρχηγίσκοι.
Διότι, ας μην αυταπατάται κανείς, η Ζωή δεν μπορεί να απειλήσει τη ΝΔ. Το δίλημμα “Κυριάκος ή Ζωή” δεν υφίσταται. Κατασκευάζεται. Και υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει σωσίβιο για τον Μητσοτάκη, που θα του δώσει μια τρίτη πρωθυπουργική θητεία, η οποία σήμερα φαντάζει ουτοπικός στόχος, γι’ αυτό και οι πάντες σχεδιάζουν την επόμενη μέρα χωρίς αυτόν.
Μπορεί η Ζωή να “συζητάει με τον εαυτό της” την πρωθυπουργία, αλλά στη συζήτηση θα μείνει. Μπορεί να υπάρχει κάποιο διψήφιο ποσοστό ψηφοφόρων που να θέλγεται από τον τσαμπουκά της Ζωής (πάντα υπήρχαν αυτά- και ο Καμμένος πήρε πάνω από 10%), αλλά η πρωθυπουργία και η διακυβέρνηση είναι άλλο πράγμα.
Και αυτό το άλλο δεν μπορεί να το αναλάβει:
– Ένα πρόσωπο χωρίς τίποτα από πίσω. Δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχουν στελέχη, μόνο η Ζωή, ο τσαμπουκάς και τα πολυποίκιλα σόου.
– Ένα πρόσωπο που κανείς δεν ξέρει τι είναι, που δηλώνει “αριστερή”, αλλά το σύνθημά της είναι “ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μπροστά”. Κάτι, δηλαδή, σαν την Κόκα Κόλα, που “πάει με όλα”.
– Ένα πρόσωπο που (δηλώνει ότι) δεν είναι υπέρ της δραχμής, αλλά (δηλώνει στην επόμενη παράγραφο) “αν το 2015 είχαμε πάει στη δραχμή, θα ήμασταν καλύτερα”!
Για όλα αυτά, το δίλημμα “Κυριάκος ή Ζωή”, το οποίο αρχίζει σιγά-σιγά να κατασκευάζεται, είναι πλαστό. Μια άτυπη συμμαχία της συστημικής ΝΔ του Μητσοτάκη με την “αντισυστημική” Ζωή αρχίζει να διαμορφώνεται. Βολεύει και τους δύο. Και πιθανότατα θα οδηγήσει στο “Μητσοτάκης ξανά“. Διότι, ακόμα και σφόδρα αντιμητσοτακικοί θα οδηγηθούν στην κάλπη του Μητσοτάκη και την επομένη θα γίνουν κοψοχέρηδες…
Εκεί θα οδηγηθούν τα πράγματα, αν με αυτό το κατασκευασμένο δίλημμα φτάσουμε στην επόμενη κάλπη, διότι ο άλλος χώρος, που μπορεί να γίνει εναλλακτική λύση, μαστίζεται από την κατάρα της πολυδιάσπασης.
Αν εκεί οδηγηθούμε, ο Μητσοτάκης θα ξανακάτσει στο Μαξίμου, η Ζωή στην καρέκλα της δεύτερης θέσης και οι άλλοι, οι μικρομαγαζάτορες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ κτλ θα ψάχνουν λαγούμι για να χωθούν…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΕΛΙΑΣ
