Υπήρξε μια περίοδος όπου η έννοια της «συναίνεσης» είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής. Από διάφορες πλευρές, για διαφορετικούς λόγους και σκοπούς, καταγγελλόταν η «πόλωση» και υποστηριζόταν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι διοίκηση και αντιπολίτευση κατά βάση να συναινούν και να μην συγκρούονται.
Προφανώς, δεν είναι κακό πράγμα η συνεννόηση ανάμεσα στις τοπικές παραταξιακές δυνάμεις, ιδίως στην αντιμετώπιση μεγάλων και σοβαρών θεμάτων που έχουν να κάνουν με μεγάλα δάνεια, με μεγάλες βιοτικές αλλαγές που προκύπτουν μέσα από υλοποίηση σοβαρών έργων που δεν βοηθούν τη τοπική κοινωνία, όμως αυτό δεν μπορεί να σημαίνει «συναίνεση» στα ζητήματα γύρω από τα οποία υπάρχουν πραγματικές διαφωνίες και ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές, για τον τρόπο αντιμετώπισής τους και τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν.
Μόνο που ειδικά σήμερα, αυτή η λογική σημαίνει να συμβιβαστούμε με πολιτικές που ούτε ανάπτυξη φέρνουν, ούτε απαντούν στην διογκούμενη κοινωνική τοπική και όχι μόνο αλλά ευρύτερη δυσαρέσκεια.
Μόνο που για να μπορέσουν να κυβερνήσουν το Δήμο, θα πρέπει να πείσουν μια πλειοψηφικά δυσαρεστημένη τοπική κοινωνία ότι μπορούν να διοικήσουν με μια διαφορετική πολιτική που να απαντάει και να λύνει τα υπαρκτά προβλήματα, να δίνει όραμα και προοπτική για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς να κυνηγάει μάγισσες και ξωτικά!
Και προφανώς να «σηκώσουν το γάντι» και να συγκρουστούν με την σημερινή διοίκηση, ώστε αυτή να νιώσει ότι υπάρχει αντίπαλο δέος και δεν μπορεί να βρει στηρίγματα.
Διαφορετικά, ακόμη και εάν πάρουν ένα μέρος της αντιπολιτευτικής ψήφου, δεν πρόκειται να διαμορφώσουν εκλογική δυναμική που θα τους φέρει στην εξουσία.
Υ.Γ.: Το παρόν αποτελεί παραλλαγή κυβερνητικού κειμένου και απευθύνεται προς κάθε ενδιαφερόμενο και εν δυνάμει μπροστάρη!