Η “σωστή” κυβέρνηση και οι φαντασιώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη

“Μετά τις εκλογές η χώρα θα έχει κυβέρνηση. Το θέμα είναι να έχει τη σωστή κυβέρνηση” (Νίκος Ανδρουλάκης).

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι οι κυβερνήσεις είναι πλειοψηφικές ή μειοψηφικές, αυτοδύναμες ή συνεργασίας, δεξιές ή αριστερές. Τώρα ο αρχηγός του τρίτου κόμματος εισάγει στη συζήτηση άλλον έναν όρο, τη «σωστή» κυβέρνηση.

Μέχρι τώρα ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει πει για το θέμα τα πάντα και τίποτα. Ή αλλιώς «τα πάντα όλα», μια που είναι στην επικαιρότητα η ομώνυμη ταινία και μας θύμισε την αθάνατη ρήση του Νίκου Αλέφαντου.

Έχει πει, δηλαδή, ο σοσιαλιστής πρόεδρος Νίκος:

Πρώτον, «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας».

Δεύτερον, ότι για να συνεργαστεί με κάποιον μετά τις εκλογές, πρέπει οι ψηφοφόροι να του δώσουν «ισχυρό, διψήφιο ποσοστό». Διαφορετικά, μπορεί και να πει «δεν συνεργάζομαι, κάθομαι μόνος στο σπίτι».

Τρίτον, ότι θέλει να στείλει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση και να φτιάξει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Αλλά δεν λέει με ποιον ή ποιους άλλους. Εκτός αν πιστεύει στην αυτοδυναμία του δικού του κόμματος.

Τέταρτον, τώρα έχουμε την τελευταία εκδοχή. Δεν ξαναλέει το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας», αλλά(λέει ότι) δεν θέλει στην κυβέρνηση που φαντασιώνεται τους κολλητούς του Μητσοτάκη και του Τσίπρα, δηλαδή τον ανιψιό Δημητριάδη(της ΕΥΠ) και τον Παππά, που καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο.

Όλα αυτά τι φανερώνουν; Ότι ο αρχηγός του τρίτου κόμματος, από το οποίο μπορεί να εξαρτηθεί ο σχηματισμός κυβέρνησης μετά τις επικείμενες εκλογές, βρίσκεται σε σύγχυση:

1. Δεν λέει με ποιον ή ποιους θα συνεργαστεί, νομίζοντας ότι οι ψηφοφόροι παίρνουν «γουρούνι στο σακί». Aς πούμε ότι αυτό είναι συγχωρητέο. Σου λένε οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ: Αν πούμε ότι θα πάμε με τη ΝΔ, θα χάσουμε όσους αντιδεξιούς, αριστερόστροφους κτλ μας έχουν απομείνει.

Αν πούμε ότι θα πάμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα χάσουμε τους δεξιόφρονες. Βέβαια, οι ηγεσίες των κομμάτων δεν(πρέπει να) είναι αθύρματα, άβουλες, που δεν κάνουν τίποτα αν δεν κοιτάξουν τα δημοσκοπικά νούμερα. Τα κόμματα και οι ηγεσίες τους δεν πάνε «με όλους και με όλα», επιλέγουν και καθοδηγούν τους ψηφοφόρους. Αυτή είναι η έννοια της ηγεσίας.

2. Λέει ότι η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να γίνει «σε προγραμματική βάση». Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρουλάκης θα φτιάξουν ένα κείμενο με πέντε ή δέκα σημεία και θα καλέσουν τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα να συμφωνήσουν. Και θα συγκυβερνήσουν με όποιον τα αποδεχθεί. Τόσο εύκολο στα λόγια, τόσο αδύνατο στην πράξη.

Για παράδειγμα, αν ο Μητσοτάκης πει άνευ ετέρου «συμφωνώ, ελάτε να φτιάξουμε την κυβέρνηση», ο Ανδρουλάκης και οι δικοί του θα πουν «βεβαίως, προχωράμε» και θα φτιάξουν…σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση με Aδωνη, Βορίδη, Πλεύρη και λοιπούς επιφανείς σοσιαλδημοκράτες; Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

3. Δεν λένε ότι θα συμμετάσχουν στην κυβέρνηση που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να σχηματισθεί, δηλαδή του πρώτου με το τρίτο κόμμα. Διότι , αν πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ, φοβούνται ότι μια νέα συνεργασία μαζί της (μετά το άγος των υποκλοπών και την τραγωδία των Τεμπών) θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ και τη νέα ηγεσία του στα πολιτικά τάρταρα, όπως έγινε το 2015.

Διότι έτσι το πάλαι ποτέ αντιδεξιό και προοδευτικό ΠΑΣΟΚ θα γίνει οριστικά ένα παράρτημα της Δεξιάς. Και ο ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ (ισχυρός θα είναι, έστω και δεύτερος) θα καταλάβει ολόκληρο τον αντιδεξιό χώρο και απλώς θα περιμένει (θέμα χρόνου θα είναι…) την κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη. Αν στις εκλογές είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα για το ΠΑΣΟΚ, έστω κι αν ο κ. Ανδρουλάκης αναγκαστεί να «καθαρίσει» την φιλομητσοτακική πτέρυγά του.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα με το τρίτο κόμμα της Βουλής, που δεν ξέρει (ή φοβάται να πει) με ποιον (δεν) θα πάει μετά τις εκλογές. Ο Νίκος Ανδρουλάκης τα αφήνει όλα για το βράδυ και την επομένη των εκλογών. Αν οι ψηφοφόροι λύσουν το πρόβλημα, θα τη σκαπουλάρει. Αν όχι, τότε η «σωστή» κυβέρνηση, που φαντασιώνεται σήμερα, θα του γίνει βραχνάς…