Τι θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος για τις πρώτες μέρες του Μαρτίου του 2023;
Θα αναφέρει ότι:
1. Ο μήνας ξεκίνησε με μια ανείπωτη εθνική τραγωδία με το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Την χαρακτήρισα προσωπικά “αδυσώπητη τραγωδία” διότι απλά δεν θα δείξει κανένα έλεος στον-ην όποιον-α είναι υπεύθυνος-η.
2. 7 Μαρτίου 2023 στη Μύκονο μπράβοι ξυλοκόπησαν υπάλληλο της Εφορίας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων που υπηρετεί στη Μύκονο και είχε χειριστεί υποθέσεις οικοδομικών αδειών
4. 11 Μαρτίου 2023 στο Γκάζι δύο παρέες που βρίσκονταν στο εσωτερικό του νυχτερινού κέντρου λογομάχησαν, βγήκαν στο δρόμο προκειμένου να λύσουν τις διαφορές τους και κατά την διάρκεια του καβγά, ένας από τους εμπλεκόμενους έβγαλε πιστόλι που έφερε μαζί του και πυροβόλησε.
Για όλα τα παραπάνω είναι άραγε σωστό να κατηγορούμε την Κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Αν έκανε εκλογές στη μέση της θητείας του θα είχε καταφέρει να είναι Κυβερνήτης εύκολα και συντριπτικά μέχρι το 2025. Σήμερα ακόμα και μετά απ’ όλα τα λάθη ή τις παραλείψεις που έχει κάνει εξακολουθεί να είναι το κόμμα του φαβορί στις εκλογές. Κι εν πολλοίς δικαίως. Μοιάζει να είναι η πλέον ευθυτενής λύση.
Ωστόσο δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε με ειλικρινή στενοχώρια ότι η Κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε επαρκώς τα παραπάνω.
Δεν συνειδητοποίησε ότι οι σημερινοί 20αρηδες δεν έχουν δει μια άσπρη μέρα. Ότι οι σημερινοί 30αρηδες δεν έχουν ζήσει μια ήρεμη προεκλογική εκστρατεία. Για να μην πω για τους 40αρηδες και τους 50αρηδες που σήκωσαν απίστευτα βάρη από το 2008 και μετά.
Κανείς πολεμιστής δεν αντέχει επί 15 συναπτά χρόνια. Κι όμως εμείς ακόμα πολεμάμε.
Κι όλα αυτά την ώρα που πολλοί από εμάς με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον της κοινωνίας μας και της χώρας, πιστοί στη σκέψη ότι “αν ο γείτονας μου προοδεύσει κι εγώ θα προοδεύσω” μιλούσαμε κατά τη διάρκεια της τετραετίας αυτής για τα προβλήματα. Όχι δεν μαντεύαμε το μέλλον. Απλά διαβάζαμε την πραγματικότητα. Mόνο εγώ είχα γράψει:
1. “Αυτή η έλλειψη εθνικού στόχου, η έλλειψη τακτικής επικοινωνίας με τους πολίτες, η έλλειψη παρουσίασης μιας εθνικής γραμμής τέμνει οριζόντια το πολιτικό σύστημα. Ταυτόχρονα η πιπίλα μιας αντικειμενικά ορθής τεχνολογικής επανάστασης (η ψηφιακή ανάπτυξη της Πολιτείας) που βρίσκει παντού μιμητές (από τον e-κράτος μέχρι τον e-ΣΥΡΙΖΑ) χάνει την ουσία της όταν δεν παρουσιάζεται ως μέρος μιας νέας εθνικής πορείας. Εκεί φυσικά έχει σήμερα την πρωτοβουλία η σημερινή κυβέρνηση. Κι εκεί θα πρέπει να έχει ως πρωταρχικό επικοινωνιακό της στόχο πως θα κάνει κοινωνό -αλλά και συνέταιρο- τον πολίτη στην προσπάθειά της. Διαφορετικά μια περίοδος που ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς μπορεί να καταλήξει σε μια εθνική απογοήτευση. Η οποία δεν θα είναι σε κανένα σημείο κομματική αλλά θα είναι ουσιαστική. Οι πολίτες έδειξαν και το 2015 και το 2019 ότι θέλουν πολιτική αλλαγή. Δεν πρέπει το πολιτικό σύστημα να τους απογοητεύσει”.
2. “Η μεγάλη ανατριχίλα έρχεται μέσα από την πρωτοφανή πρακτική στασιμότητα της ελληνικής κοινωνίας. Οι συνθήκες μοιάζει να μας ξεπερνούν. Κι η ελπίδα να χάνεται. Πολλοί από μας αγωνίστηκαν σκληρά στην πρώτη κρίση. Για την οικογένεια τους. Για την πατρίδα τους. Επιβίωσαν. Προσπάθησαν. Και προσπαθούν. Δεν ήταν ριψασπίδες. Δεν φορούσαν κομματικές παρωπίδες. Αν σήμερα μπροστά στην πανδημία έχουμε αυτή τη συνολική διαχείριση, αν εκεί βαδίζουμε λίγο πριν την αυγή των διακοσίων ετών τότε δυστυχώς πραγματικά… επτωχεύσαμε!”
3. “Το σοκ του 2015 δεν άλλαξε πολλά διότι η πρακτική λογική έχασε κατά κράτος από τον φανατισμό. Είτε αυτός ερχόταν από τα αριστερά είτε από τα δεξιά. Η μόνη κοινή συνισταμένη στην πολιτική ζωή του τόπου: ο χαμηλός βαθμός στην συναισθηματική νοημοσύνη. Ελάχιστοι σκέπτονταν και συσκέπτονταν με βάση τα συναισθήματα των πολιτών της Ελλάδας.”
4. “Κι εκεί, ίσως, συναντάμε το μεγαλύτερο πρόβλημα που σήμερα ταλανίζει την χώρα. Τη νοοτροπία. Δυστυχώς οι φόβοι του 2019 επιβεβαιώνονται. Τι μένει; Μια νέα προσέγγιση. Ένας μετασχηματισμός. H λέξη μεταρρύθμιση δεν απαντά πλέον στη λύση. Η λύση είναι η ανακατασκευή. Επιβάλλεται να κτίσουμε από την αρχή την Ελλάδα. Λανθασμένα θεωρούμε ότι οι εξωγενείς παράγοντες (πανδημία, παγκόσμια ενεργειακή κρίση, ρωσο-oυκρανικός πόλεμος, πληθωρισμός) μας έχουν οδηγήσει στις σημερινές δυσκολίες. Αν δεν ήταν αυτές οι δυσκολίες θα ήταν κάποιες άλλες. Και για μας το πρόβλημα προϋπήρχε κι ήταν πρωτόγνωρα μοναδικό.”
Τα γράφω διότι αφού τα βλέπαμε κάποιοι σαν εμένα (διότι δεν ήμουν ο μόνος) σίγουρα μπορούν να τα δουν κι αυτοί που συμμετέχουν καθημερινά στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Σίγουρα τα πολιτικά κόμματα μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ωραία τα παιχνίδια, ωραία η εξουσία αλλά αυτό που γίνεται σήμερα απλά δεν οδηγεί πουθενά. Απλά κλωτσάει το τενεκεδάκι της εθνικής επιβίωσης παραπέρα. Μέχρι να μην υπάρχει πλέον άλλος δρόμος …
