Ενημερωθείτε άμεσα για όλα τα γεγονότα και κάντε αποδοχή στις ειδοποιήσεις για να λαμβάνετε πρώτοι τα νέα μας!
ℹ️ New Polis Group
Είμαστε πλέον μία ενιαία δύναμη ενημέρωσης.
Έρχεται το Φθινόπωρο το νέο WebTV & WebRadio του New Polis Group – μείνετε συντονισμένοι!
Είναι προφανές πως δεν εισακούστηκε. Διότι το ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα ούτε όραμα και σχέδιο για ανασυγκρότηση έχει προσφέρει, ούτε διέξοδο για να μπορέσει να ελπίσει ξανά ο προοδευτικός κόσμος έχει δώσει, ούτε έχει πρωταγωνιστήσει σε κάτι. Εχουν ήδη χαθεί πολλές σχετικές ευκαιρίες – και οι ευκαιρίες δεν θα είναι άπειρες, όπως προφητικά πέρυσι τέτοια εποχή είχε πει ο Σημίτης.
Θυμάμαι με την ευκαιρία ορισμένα περιστατικά από το παρελθόν, τη δεκαετία του ’80, όταν νέος πολιτικός συντάκτης στην εφημερίδα «Το Βήμα» τότε περιόδευα ανά την Ελλάδα καλύπτοντας τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Ξεφεύγοντας από το πρόγραμμα, γύριζα σε χωριά και μιλούσα στα καφενεία με ντόπιους για να πιάσω το κλίμα που επικρατούσε. Σε ένα χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης, μπαίνοντας στο καφενείο είδα αναρτημένα δύο μεγάλα κάδρα, το ένα δίπλα στο άλλο, με φωτογραφίες του Ανδρέα Παπανδρέου το πρώτο, του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου το δεύτερο. Με απορία ρώτησα τον ιδιοκτήτη του καφενείου πώς συμβιβάζονται μεταξύ τους αυτά τα δύο. Αμέσως και εύκολα μου απάντησε: «Ακου να δεις, εμένα ο βασιλιάς είναι η ιδεολογία μου πάππου προς πάππου. Αλλά με τον Παπανδρέου εμείς εδώ φάγαμε γλυκό ψωμί. Μας έδωσε δάνεια, κτίσαμε σπίτια, πήραμε αγροτικά αυτοκίνητα, μέχρι και Κέντρο Υγείας μας έφτιαξε και δεν τρέχουμε για το παραμικρό στην Καλαμάτα».
Στην Κόνιτσα πάλι, στο άλλο άκρο της Ελλάδας, έπιασα κουβέντα με έναν παπά. Στην κουβέντα προέκυψε ότι το προηγούμενο βράδυ ήταν στη συγκέντρωση του Παπανδρέου στα Γιάννενα – και μάλιστα με ρώτησε πώς μου φάνηκε. Εγώ πάλι τον ρώτησα: «Εσείς, πάτερ μου, γιατί είσαστε με το ΠΑΣΟΚ;». Και αυτός μου απάντησε επίσης με ευκολία: «Εγώ, παιδί μου, κατάγομαι από οικογένεια αριστερών που είχαν διωχτεί μετά τον Εμφύλιο. Ο πατέρας μου και τα αδέλφια του πέρασαν από φυλακές και εξορίες. Στα χρόνια της χούντας περάσαμε εδώ επάνω πολύ δύσκολα. Οταν ήρθε ο Καραμανλής το ’74 αναπνεύσαμε, σταμάτησαν να μας κυνηγάνε. Αλλά ο φόβος δεν έφυγε. Ιδια πρόσωπα ήταν στη Χωροφυλακή, ίδια στην τράπεζα, ίδια σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Και εμάς τους αριστερούς συνέχισαν να μας βλέπουν με το ίδιο μισό μάτι. Πρώτη φορά τώρα με τον Παπανδρέου έχουμε αισθανθεί ισότιμοι πολίτες, δεν φοβόμαστε τον χωροφύλακα, δεν διστάζουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και να πούμε ό,τι θέλουμε εδώ στο καφενείο όταν μιλάμε πολιτικά».
Είχε πιάσει τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου τον σφυγμό του μέσου Ελληνα, είχε αντιληφθεί το κλίμα της εποχής και το είχε κάνει πολιτική πράξη αδιαφορώντας για τις ευρύτερες αρνητικές συνέπειες που είχαν οι πολιτικές και οικονομικές επιλογές του. Και έδωσε όραμα, ελπίδα και προσδοκίες σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού που μέχρι τότε ζούσαν στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο.
Ετσι, ακόμη και σήμερα κεντρικό σύνθημα στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ είναι το «Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς». Και ο Παπανδρέου έχει θεωρηθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων σε σχετικές δημοσκοπήσεις ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, με μακράν δεύτερο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, παρά το γεγονός ότι αυτός και όχι ο Παπανδρέου ήταν εκείνος που ανασύνταξε εκ βάθρων και αναμόρφωσε την Ελλάδα μετά τη χούντα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιο είναι το όραμα, ποιες οι ελπίδες και ποιες οι προσδοκίες που δίνει το σημερινό ΠΑΣΟΚ στον Ελληνα ψηφοφόρο. Ασφαλώς έχουν αλλάξει από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου όλες οι συνθήκες, είναι εντελώς διαφορετικά όλα τα σημερινά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα.
Ενα πράγμα όμως δεν έχει αλλάξει: η ψυχολογία του μέσου ψηφοφόρου που όταν φτάνει στην κάλπη αναζητά όραμα, ελπίδα και προσδοκίες. Και αν δεν τα βρει, απέχει από τις εκλογές ή ψηφίζει τιμωρητικά ή για πλάκα περιθωριακά κόμματα και καραγκιοζοειδείς πολιτικούς.
Είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη δεν έχει ανταποκριθεί στα κυρίως ζητούμενα. Εγινε αξιωματική αντιπολίτευση χάρη στη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παραμένει ένα κόμμα χωρίς ταυτότητα, χωρίς σοβαρά προγράμματα διακυβέρνησης, χωρίς προβεβλημένο και ευρύτερα γνωστό πολιτικό προσωπικό, χωρίς αξιόπιστες και επεξεργασμένες εναλλακτικές προτάσεις στα μεγάλα σημερινά προβλήματα του τόπου. Και ασφαλώς δεν αρκεί ο συνήθης και με το μονίμως οργίλο ύφος του επιθετικός και καταγγελτικός λόγος του Ν. Ανδρουλάκη, που συχνά τον καθιστά ουρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Νομίζω συνεπώς πως ούτε ο σημερινός καφετζής στη Μεσσηνιακή Μάνη, ούτε ο σημερινός παπάς στην Κόνιτσα θα ψήφιζαν όπως οι γονείς τους τότε.
Επικοινωνήστε μαζί μας στο info@polismedia.gr και γίνετε μέρος της δυναμικής ενημέρωσης του Polismedia!
Source link
