Στον Δήμο που κάθε μέρα σηκώνει βάρη πολύ μεγαλύτερα από το μέγεθός του, στον Δήμο που είναι μόλις 10 λεπτά από το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας και έχει το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι, στον Δήμο που βρίσκεται στο κέντρο της Ανατολικής Αττικής, θα περίμενε κανείς να συναντά έργα υποδομής ευρωπαϊκών προδιαγραφών, έργα που να ανακουφίζουν τους πολίτες.
Αντί γι’ αυτό, το 2025, οι κάτοικοι της Ραφήνας–Πικερμίου και των Σπάτων–Αρτέμιδας συνεχίζουν να ζουν με τα βοθρατζίδικα. Συνεχίζουν να βλέπουν βυτιοφόρα να μπαινοβγαίνουν στους δρόμους, να εισπνέουν την έντονη δυσοσμία, να πληρώνουν πανάκριβα για υπηρεσίες που σε άλλους Δήμους θεωρούνται αυτονόητες. Και όλα αυτά γιατί το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων –ένα έργο ζωής, ένα έργο σωτηρίας– ακυρώθηκε.
Το χρονικό μιας ματαίωσης
Η ΕΥΔΑΠ, μετά από δύο χρόνια διαδικασιών, κατέληξε σε αδιέξοδο. Ο διαγωνισμός, ύψους 110 εκατομμυρίων ευρώ, που θα έδινε λύση για περισσότερους από 220.000 κατοίκους, βυθίστηκε σε ενστάσεις, προσφυγές, αποκλεισμούς και αποφάσεις που γκρέμισαν τα πάντα.
Η Ενιαία Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων έκρινε ότι οι αποκλεισμοί μεγάλων κατασκευαστικών σχημάτων ήταν αδικαιολόγητοι. Και κάπως έτσι, όλες οι προσφορές απορρίφθηκαν. Τελικά, στις 10 Σεπτεμβρίου 2025, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΥΔΑΠ έβαλε μία άνω τελεία μέχρι νεωτέρας…
Κι έτσι, ό,τι ξεκίνησε το 2023 με ελπίδα, τελείωσε το 2025 με απογοήτευση.
Το ΚΕΛ δεν θα ήταν απλώς ένας βιολογικός καθαρισμός. Θα ήταν μια ανάσα ζωής για την Ανατολική Αττική.
-
Θα σταματούσε τα πρόστιμα της Ευρώπης.
-
Θα έδινε καθαρό νερό για άρδευση.
-
Θα αξιοποιούσε τη λυματολάσπη για παραγωγή ενέργειας.
-
Θα δημιουργούσε Κέντρο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης για πολίτες και μαθητές.
-
Θα εξάλειφε τον εφιάλτη των βυτιοφόρων.
Όλα αυτά όμως έμειναν στο χαρτί.
Ένας Δήμος που ζει σαν «θύμα»
Η Ραφήνα–Πικέρμι και οι γύρω περιοχές δεν είναι τυχαίοι Δήμοι. Είναι οι Δήμοι που:
-
Υποφέρουν από την ηχορύπανση των αεροπλάνων.
-
Πνίγονται από τα καυσαέρια των πλοίων.
-
Ζουν καθημερινά την κόλαση της κίνησης, όχι από τους κατοίκους, αλλά από τους επισκέπτες που κατεβαίνουν στο λιμάνι.
-
Δεν έχουν οδικό δίκτυο που να αντέχει αυτό το βάρος.
Και τώρα, έρχονται να προστεθούν και η διατήρηση μέχρι άγνωστο το πότε… τα λύματα. Δήμος με αεροδρόμιο, με λιμάνι, με διεθνή ροή επισκεπτών… αλλά με βόθρους.
Η ντροπή της Ανατολικής Αττικής
Δεν είναι απλώς θέμα έργου. Είναι θέμα αξιοπρέπειας. Πόσες φορές πρέπει να δούμε την Ελλάδα καταδικασμένη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τη διαχείριση λυμάτων; Πόσες φορές πρέπει να πληρώσουμε πρόστιμα; Πόσα χρόνια ακόμα θα θυσιάζονται στην ανικανότητα και τη γραφειοκρατία;
Οι πολίτες πληρώνουν φόρους, πληρώνουν δημοτικά τέλη, πληρώνουν με την υγεία τους, με την υποβάθμιση της ζωής τους. Και αντί για έργα, παίρνουν υποσχέσεις.
Ελλάδα 2 – Πολίτες 0
Η ματαίωση του διαγωνισμού σημαίνει ότι όλα ξαναρχίζουν από την αρχή. Νέοι φάκελοι, νέες διαδικασίες, νέες καθυστερήσεις. Δηλαδή νέα χρόνια χαμένα.
Μέχρι τότε, οι κάτοικοι θα συνεχίσουν να ζουν με τα λύματα, με τα βυτιοφόρα, με την αίσθηση ότι τους κοροϊδεύουν. Σε κάποιους φαίνεται πως αρέσει να τρέχουν λύματα στους δρόμους.
