Παγκόσμια Ημέρα Κατοικίας & Αρχιτεκτονικής: Ο καθρέφτης αξιοπρέπειας και η γυναικεία ματιά στην πόλη

Η Παγκόσμια Ημέρα Κατοικίας και η Παγκόσμια Ημέρα Αρχιτεκτονικής γιορτάζονται ταυτόχρονα, την πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου, υπενθυμίζοντας πως η στέγη δεν είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα, και πως ο σχεδιασμός του χώρου είναι τελικά ο τρόπος που διαμορφώνουμε την ίδια μας τη ζωή. Δύο θεσμοί που ξεκίνησαν από τον ΟΗΕ και τη Διεθνή Ένωση Αρχιτεκτόνων, αλλά αγγίζουν κάτι πολύ πιο βαθύ που δεν είναι άλλο από τη σχέση ανάμεσα στην ύλη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ανάμεσα στην πόλη και το βλέμμα που την κατοικεί.
Η κατοικία δεν είναι απλώς ένας χώρος που μας προφυλάσσει από τη βροχή και τον άνεμο. Είναι η πρώτη ύλη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η αρχιτεκτονική απόδειξη ότι ο άνθρωπος δικαιούται μια εστία, έναν τόπο που να του επιτρέπει να σταθεί όρθιος, να ανασάνει, να σκεφτεί, να δημιουργήσει. Το σπίτι δεν είναι τοίχοι, είναι η συνέχεια του σώματος. Όπως το δέρμα μας μάς προστατεύει από το έξω, έτσι και η στέγη μας ορίζει το μέσα μας, εκεί όπου αρχίζει η ησυχία και η ασφάλεια που γεννά ελευθερία. Η κατοικία είναι το πρώτο μας όριο και το πρώτο μας δικαίωμα, μια ανάγκη τόσο βαθιά, όσο και το ένστικτο της επιβίωσης.Ευρωπαϊκή Ημέρα Κατάθλιψης: Αν η κατάθλιψη είχε χρώμα, δεν θα ήταν μαύροΠαγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου σήμερα και να χαμογελάς πάντα θέλω: 5 tips για να αλλάξεις τα πάνταΠαγκόσμια Ημέρα Κουνουπιού: Η κλιματική κρίση δεν είναι μόνο οι πάγοι που λιώνουν- Η τεράστια απειλήΗ κοινωνία όπως καθρεφτίζεται στους τοίχους τηςΗ κατοικία είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Από το αν χωράει τους φτωχούς έως το αν τιμά τη γυναικεία μοναχικότητα, αποκαλύπτει τις ηθικές προτεραιότητες μιας εποχής. Μια πόλη που αφήνει ανθρώπους χωρίς στέγη είναι μια πόλη που χάνει τη μνήμη της, γιατί το σπίτι δεν είναι ιδιοκτησία, είναι μνήμη ενσωματωμένη στην ύλη. Όταν ένα παράθυρο μένει κλειστό, χάνεται μια φωνή, όταν ένα δωμάτιο σιωπά, αδειάζει ένα κομμάτι συλλογικής ψυχής. Ο τρόπος που χτίζουμε και κατοικούμε είναι πολιτική πράξη, μια δήλωση για το ποιοι είμαστε και ποιον κόσμο ανεχόμαστε να βλέπουμε.Η αρχιτεκτονική ως πράξη ηθικήςΑν κοιτάξει κανείς την αρχιτεκτονική με βλέμμα φιλοσοφικό, θα δει πως δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Είναι το αποτύπωμα του συλλογικού νου πάνω στην ύλη. Ο αρχιτέκτονας δεν σχεδιάζει μόνο ένα σπίτι, σχεδιάζει έναν τρόπο να βλέπουμε τον κόσμο. Από τον Πλάτωνα ως τον Le Corbusier, η αρχιτεκτονική υπήρξε πάντα μια πράξη ηθικής. Το πώς φωτίζεται ένα δωμάτιο, πώς αγκαλιάζει μια αυλή, πώς ανασαίνει μια πόλη, δείχνει αν η κοινωνία της έχει μάθει να σέβεται τη ζωή. Ars longa, vita brevis –η τέχνη μένει, η ζωή περνά, και ό,τι χτίζεται με φροντίδα διασώζει το πνεύμα που το γέννησε.https://www.instagram.com/p/CghlhzjsdbYΗ γυναικεία ματιά στην πόληΗ γυναικεία ματιά στην πόλη είναι η πιο ριζοσπαστική πράξη αρχιτεκτονικής που δεν σχεδιάστηκε ακόμη. Είναι εκείνη που αντιλαμβάνεται τον χώρο όχι ως επίδειξη δύναμης, αλλά ως έκταση ασφάλειας και συμμετοχής. Όταν μια γυναίκα περπατά μόνη της τη νύχτα και σκέφτεται αν ο δρόμος είναι φωτισμένος, όταν κρατά ένα παιδί και ψάχνει ένα παγκάκι, όταν θέλει να σταθεί χωρίς να φοβάται, εκεί αρχίζει η αληθινή πολεοδομία. Η πόλη που γεννήθηκε από το βλέμμα του άνδρα είχε στόχο την κατάκτηση του χώρου. Η πόλη που θα ξαναγεννηθεί από το βλέμμα της γυναίκας θα έχει στόχο τη φροντίδα του.Κάθε πλατεία, κάθε δρόμος, κάθε σκαλοπάτι που σχεδιάστηκε χωρίς να υπολογίζει τη μητέρα, την ηλικιωμένη, τη γυναίκα με αναπηρία ή τη νεαρή που θέλει απλώς να υπάρξει χωρίς φόβο, είναι μια αρχιτεκτονική αμέλεια μεταμφιεσμένη σε αισθητική επιλογή. Η πραγματική αρχιτεκτονική δεν είναι αυτή που εντυπωσιάζει, αλλά εκείνη που αγκαλιάζει. Όπως έλεγε η Lina Bo Bardi, η πόλη δεν είναι για να την κοιτάς, είναι για να τη ζεις. Και η γυναικεία ματιά είναι αυτή που μπορεί να τη δει όχι ως πεδίο ελέγχου, αλλά ως σώμα σχέσεων, ως επέκταση της ανθρώπινης εμπειρίας.Η αρχιτεκτονική του μέσα μαςΗ κατοικία δεν σταματά στο κατώφλι. Είναι η ίδια μας η ψυχολογία. Οι τοίχοι είναι τα όρια της ασφάλειας, τα παράθυρα είναι οι προοπτικές μας, οι γωνίες είναι τα σημεία που φυλάμε ό,τι πονά. Ένα σπίτι χωρίς ζεστασιά είναι όπως μια κοινωνία χωρίς συνείδηση, στέκει, αλλά δεν ζει. Η αληθινή κατοικία δεν είναι πολυτελής, είναι ανοιχτή. Δεν χρειάζεται μάρμαρο, χρειάζεται αλήθεια. Δεν χρειάζεται σκηνοθεσία, χρειάζεται φως. Όσο πιο καθαρά χτίζουμε το μέσα μας, τόσο πιο όμορφα κατοικούμε τον έξω κόσμο.Ο σχεδιασμός ως πράξη αναγέννησηςΗ αρχιτεκτονική της πόλης και η αρχιτεκτονική της ζωής συναντώνται στο ίδιο σημείο: στην πρόθεση. Το σπίτι είναι ο τόπος της πρόθεσης να ανήκεις, η πόλη είναι ο τόπος της πρόθεσης να συνυπάρχεις. Αν θέλουμε έναν κόσμο που να μας χωρά, πρέπει να τον ξανασχεδιάσουμε εκ των έσω. Πρέπει να ξαναχτίσουμε όχι τα κτήρια αλλά τα θεμέλια της εμπιστοσύνης, της φροντίδας, της συμπερίληψης. Η γυναίκα γνωρίζει από θεμέλια, γιατί κάθε της επιλογή είναι θεμέλιο αντοχής. Από το πώς στέκεται μέχρι το πώς αγαπά, ορίζει την έννοια της στέγης με τρόπους που η ιστορία δεν έγραψε ποτέ.Η κατοικία ως πράξη ελπίδαςΣε μέρες όπου το μέτρο της αξίας είναι το ορατό, η κατοικία είναι ισχυρή υπενθύμιση ότι η ουσία βρίσκεται στο εσωτερικό. Ο τρόπος που φερόμαστε στους ανθρώπους χωρίς σπίτι είναι ο τρόπος που φερόμαστε στα πιο αδύναμα κομμάτια του εαυτού μας. Αν η κοινωνία μας δεν έχει χώρο για τους άστεγους, δεν έχει χώρο για την ανθρωπιά. Αν η πόλη μας δεν είναι ασφαλής για τις γυναίκες, δεν είναι ασφαλής για κανέναν. Η γυναικεία ματιά δεν ζητά προνόμιο, ζητά συμμετρία. Θέλει δρόμους που να μην χρειάζεται να τους σκέφτεσαι, φώτα που να μην χρειάζεται να τα φοβάσαι, και χώρους που να επιτρέπουν την αλήθεια του σώματος χωρίς ενοχή.Η αρχιτεκτονική που οραματιζόμαστε είναι αυτή που επουλώνει. Μια πόλη που επιτρέπει στον άνθρωπο να περπατά χωρίς άγχος, να βλέπει ουρανό, να κάθεται δίπλα σε άλλους χωρίς να νιώθει απειλή, είναι μια πόλη που θυμάται τι σημαίνει πολιτισμός. Η γυναίκα που βρίσκει το δικό της σπίτι, φυσικό ή ψυχικό, δεν απλώς στεγάζεται, θεμελιώνει. Και κάθε φορά που το κάνει, η κοινωνία ανασαίνει λίγο πιο βαθιά.Omnia mutantur, nos et mutamur in illis -όλα αλλάζουν, κι εμείς αλλάζουμε μαζί τους. Ίσως αυτό να είναι το πιο ανθρώπινο αρχιτεκτονικό σχέδιο: να μαθαίνουμε να χτίζουμε ξανά πάνω στα ερείπια χωρίς να χάνουμε την ποίηση. Γιατί η κατοικία είναι η πιο καθαρή μορφή ελπίδας, και η γυναικεία ματιά η πιο ακριβής μορφή πολιτισμού. Όταν συνυπάρξουν, ο κόσμος γίνεται λίγο πιο κατοικήσιμος.Still life in hygge style with wooden word home, heart and knitted element. The concept of home comfort and modern style.Freep!k



Source link