Μετά την ανάδειξη του νέου αρχηγού, το ερώτημα περί συνεργασίας για σχηματισμό κυβέρνησης “και με ποιον”, θα γίνει κυρίαρχο. Και η αποφυγή του δια των υπεκφυγών δεν είναι βέβαιο ότι θα αποβεί και εκλογικά ωφέλιμο. Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς.
Όσο πλησιάζει η ημερομηνία του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών στο ΚΙΝΑΛ παρατηρούμε μια ενίσχυση του “μεγαλοϊδεατισμού” τουλάχιστον των τριών υποψηφίων που θεωρούνται φαβορί (αλφαβητικά: Ανδρουλάκης, Λοβέρδος, Παπανδρέου). Δεν ξέρουμε αν αυτό είναι κατάλοιπο από παλιές ένδοξες εποχές, όταν το πρόδρομο κόμμα του ΚΙΝΑΛ, το ΠΑΣΟΚ, μεγαλουργούσε στην πολιτική σκηνή ή αν απλώς η προεκλογική περίοδος απαιτεί τα συνήθη «μεγάλα» λόγια.
Πρώτος άνοιξε το χορό ο Ανδρέας Λοβέρδος χτυπώντας σε δύο ταμπλό, με δύο «γαργαλιστικές» υποσχέσεις:
Η πρώτη είναι ότι, μόλις εκλεγεί, θα επαναφέρει αμέσως το όνομα ΠΑΣΟΚ στον τίτλο του κόμματος. Έχοντας άμεση σχέση με τη νομική επιστήμη, ασφαλώς γνωρίζει ότι υπάρχουν κάποια σοβαρά εμπόδια. Άλλωστε και οι προηγούμενες ηγεσίες, που άλλαξαν το όνομα, εξ ανάγκης το έκαναν. Πώς σκοπεύει να ξεπεράσει τα εμπόδια, τα οποία συνδέονται με οικονομικά ζητήματα; Επ’ αυτού σαφής απάντηση δεν έχει δοθεί, ίσως γιατί δεν υπάρχει.
Η δεύτερη υπόσχεση είναι ότι θα διπλασιάσει το ποσοστό του κόμματος στις επόμενες εκλογές. Εύκολο να το λες. Για να γίνει πράξη, πρέπει να επαναπατρίσει ψηφοφόρους, οι οποίοι στις προηγηθείσες εκλογικές αναμετρήσεις πήγαν στη ΝΔ και(οι περισσότεροι) στον ΣΥΡΙΖΑ. Και ως προς αυτούς που πήγαν στη ΝΔ μπορεί κανείς να δεχτεί ότι ο κ. Λοβέδρος, ως ο πιο «δεξιόστροφος» από όλους τους υποψηφίους, ενδέχεται να πείσει κάποιους να επιστρέψουν. Θα είναι, πάντως , εξαιρετικά δύσκολο, αν η νίκη και αυτοδυναμία της ΝΔ δεν είναι διασφαλισμένες. Ο κ. Μητσοτάκης θα απευθυνθεί σ’ αυτούς τους ψηφοφόρους, επισείοντας τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας. Και τότε το μόνο επιχείρημα που θα έχει ο κ. Λοβέρδος θα είναι ότι θα συνεργαστεί με τη ΝΔ για να σχηματισθεί κυβέρνηση, κάτι που αποφεύγει να πει σ’ αυτή τη φάση. Όσον αφορά στους ψηφοφόρους που έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ η εκλογή του κ. Λοβέρδου στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση ότι δεν θα επιστρέψουν. Για ευνόητους λόγους, που δεν χρειάζονται περισσότερη ανάλυση.
Συμπέρασμα: η υπόσχεση Λοβέρδου για διπλασιασμό του ποσοστού του κόμματος υπό τη δική του ηγεσία δεν πατάει σε κάποια ρεαλιστική βάση, είναι προεκλογικός μαξιμαλισμός.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε ομιλία του στον Πύργο, είπε την εξής φράση: «Στις επόμενες εκλογές γκρεμίζουμε το δικομματισμό ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και ξαναγινόμαστε πρωταγωνιστές». Αυτό θυμίζει την παλιά ρητορική των ηγεσιών της παραδοσιακής Αριστεράς(ΚΚΕ και ΚΚΕεσωτ.) εναντίον του τότε δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Παρά τον συνεχή πόλεμο εξ αριστερών, εκείνος ο δικομματισμός αποδείχτηκε πολύ ανθεκτικός και κυριάρχησε επί 35 χρόνια. Πόσο ρεαλιστικό είναι να λέει ο κ . Ανδρουλάκης ότι το ΚΙΝΑΛ του 8%(εκλογές 2019) θα γκρεμίσει το 72% που πήραν αθροιστικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ;
Ο Γιώργος Παπανδρέου αποφεύγει, μέχρι στιγμής, μεγάλες υποσχέσεις ανάλογες με αυτές των συνυποψηφίων του, που προτάξαμε. Πάντως και αυτός αναφέρεται στο σημερινό δικομματισμό-χωρίς να χρησιμοποιεί τον όρο-ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στην ίδια μοίρα. Λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που έδωσε εδώ στο News 247: «ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπούν τον ίδιο τοξικό πόλο, εκείνον του συντηρητισμού».
Παρατήρηση πρώτη: Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός του ουδέποτε έβαλαν στην ίδια μοίρα τη Δεξιά και την Αριστερά, ακόμα και τότε που τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς χτυπούσαν με φανατισμό τις κυβερνήσεις του. Ο Ανδρέας έλεγε μονότονα ότι ο αγώνας του είναι «μονομέτωπος κατά της Δεξιάς». Κάπως έτσι είχε καταφέρει να έχει σταθερά πλήθος αριστερών ψηφοφόρων στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ, Βεβαίως, οι καιροί έχουν αλλάξει, το ΚΙΝΑΛ δεν είναι πια κυβερνητικό κόμμα. Όμως, υπάρχει ένα ερώτημα: αν ο κ. Παπανδρέου σκοπεύει να επαναπατρίσει τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που έχουν πάει-και εγκατασταθεί- εδώ και μια δεκαετία στον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί αυτό να το πετύχει με νέο διμέτωπο, εναντίον ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ αμφίβολο.
Παρατήρηση δεύτερη (αφορά όλους τους υποψηφίους): το τρίτο κόμμα της Βουλής, που είναι και πιθανότατα θα είναι ξανά το ΚΙΝΑΛ, θα έχει σημαντικό ρόλο να παίξει ως κυβερνητικός εταίρος σε κυβέρνηση συνεργασίας, αν οι εκλογές δεν βγάλουν αυτοδυναμία. Σήμερα οι υποψήφιοι αρχηγοί του αποφεύγουν να απαντήσουν για το θέμα αυτό, προτάσσοντας την αυτονομία του κόμματος και τηρώντας ίσες αποστάσεις από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως, μετά την ανάδειξη του νέου αρχηγού και όσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές, το ερώτημα «θα συνεργασθείτε για το σχηματισμό κυβέρνησης και με ποιον;» θα γίνει κυρίαρχο. Και η αποφυγή του δια των υπεκφυγών δεν είναι βέβαιο ότι θα αποβεί και εκλογικά ωφέλιμο. Ο ψηφοφόρος θέλει να γνωρίζει πριν ψηφίσει. Γουρούνι στο σακί δεν αγοράζει…
