Το βράδυ της Τσικνοπέμπτης είχε περάσει, 12 Φεβρουαρίου του 2004. Η χιονοθύελλα στην Ανατολική Αττική δεν είχε προηγούμενο με αποτέλεσμα να έχουν παραλύσει τα πάντα. Πρωί Παρασκευής 9.00 γεμάτος άγχος, πήρα χωρίς να το σκεφτώ, το δρόμο από τη πλατεία Ραφήνας για το κολυμβητήριο με τα πόδια φυσικά. Έπρεπε να δω τι καταστροφές είχαν συμβεί και φυσικά να ξανά βάλω σε λειτουργία τις αντλίες μπας και σωθεί το υδραυλικό δίκτυο ή ότι είχε απομείνει από αυτό…
Του Βασίλη Σπαντούρου
Τα πάντα γύρω μου λευκά με το φρεσκότατο και απάτητο χιόνι στον απροσπέλαστο δρόμο να είναι σε πολλά σημεία κοντά στο μέτρο. Μάλλον είχα άγνοια κινδύνου και συνέχιζα… Κάπου κοντά στο ποτάμι με συνάντησε ο τότε Αντιδήμαρχος Θωμάς Αραπκιλής, πατέρας του Σάββα, ήταν και ο μοναδικός άνθρωπος που είδα σε όλη την πορεία, ο οποίος προσπαθούσε να οργανώσει το άνοιγμα των δρόμων, κάτι που εκείνη τη στιγμή φαινόταν αδύνατο. Όταν του είπα που πάω το τι μου είπε… δεν γράφεται, αλλά συνέχισα.
Η διαδρομή ήταν μαγική. Κατάλευκα όλα και σε κανένα σημείο δεν καταλάβαινα, που είναι ο δρόμος και που τα οικόπεδα… Τελικός χρόνος, μία ώρα και τριάντα λεπτά περπάτημα μέχρι τη πισίνα, μέσα στο φρέσκο χιόνι, που στο καλύτερο σημείο ήταν 40 πόντους!!!
Πρώτη εικόνα μόλις έφτασα… χάος, εκατοντάδες σπασμένα πεύκα και χιλιάδες κλαριά ενώ η πρόσβαση προς τη δεξαμενή πολύ δύσκολη αλλά δεν είχα επιλογή, έπρεπε να φτάσω να δώσω ρεύμα ξανά, κυκλοφορία καυστήρα και νερού.
Έτσι και έκανα. Αφού κατάφερα με τα πολλά να κατέβω στο αντλιοστάσιο και να βάλω σε λειτουργία τα πάντα, πλέον περίμενα ήρεμος να διαπιστώσω εάν ήταν εφικτή η ανακυκλοφορία του νερού κοιτώντας την υπερχείλιση. Σε περίπου 20 λεπτά το νερό έτρεχε στα περιμετρικά δίκτυα και κατά συνέπεια δεν υπήρχαν σπασμένοι σωλήνες, ενώ ο καυστήρας ζέσταινε ξανά το νερό.
Έκατσα πάνω σε ένα βατήρα πλέον ήρεμος και γαλήνιος να ξεκουραστώ, μόλις εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι τρέλα είχα ξεκινήσει 2 ώρες πριν να κάνω…
Οι φωτογραφίες που τράβηξα με τη μηχανή μου τότε, τα κινητά ήταν της πλάκας… ειλικρινά δεν μπορούν να περιγράψουν ούτε στο ελάχιστο αυτό που είδα και που ίσως δεν ξανασυμβεί ποτέ…
Για την ιστορία… η πισίνα Δευτέρα λειτουργούσε κανονικά ( αδιανόητο επίτευγμα για όποιον θυμάται εκείνες τις ημέρες… δρόμοι ανοίξανε μία εβδομάδα μετά… ) και κολύμπησαν τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες.
