Μετά από τόσο καιρό και ουκ ολίγα άρθρα, μου ήρθε η φαεινή ιδέα (λίγος αυτοσαρκασμός δεν βλάπτει) να καταπιαστώ με τη σφαίρα της ψυχολογίας… εξάλλου όλοι μας δεν γουστάρουμε κάποια στιγμή να λέμε στους άλλους τι είναι σωστό και τι λάθος;
Του Βασίλη Σπαντούρου
Κάποιες φορές συμβαίνει και κάποιες όχι, όλοι όμως θα θέλαμε να είμαστε πάντα ψυχολογικά ισχυροί ώστε να μπορούμε να κουμαντάρουμε με μαεστρία την καθημερινότητα μας, με ότι αυτή περιλαμβάνει…
Δε ξέρω τι κάνουν αυτά τα άτομα που το καταφέρνουν αυτό σε μεγάλο βαθμό, αλλά γνωρίζω σίγουρα τι δεν κάνουν και πως συνυπάρχουν ανάμεσα μας…
Είμαι βέβαιος ας πούμε, πως δεν χάνουν χρόνο νιώθοντας άσχημα με τον εαυτό τους και δεν έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής. Όπως επίσης είναι δεδομένο πως δεν τα παρατάνε ποτέ… και δεν το βάζουν κάτω στην πρώτη αποτυχία.
Θεωρώ πως δεν διστάζουν καμία στιγμή να κάνουν αλλαγές, να μεταλλαχθούν. Ενδεχομένως οι αλλαγές να τους τρομάζουν αλλά όταν αποφεύγονται, αποτρέπεται παράλληλα και η εξέλιξη.
Στην καθημερινότητα τους και στις πράξεις τους ο σκοπός σίγουρα δεν θα είναι το να ευχαριστούν τους πάντες και λογικά δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα αν δεν τα πηγαίνουν καλά με όλους. Όπως και το ότι δεν τους νοιάζει καθόλου το τι κάνουν οι υπόλοιποι… Δεν ζηλοφθονούν την επιτυχία των άλλων και δεν αγανακτούν με τη «ρημάδα την τύχη τους», αλλά μελετούν τις επιτυχίες και ζυγίσουν τις κινήσεις που οδήγησαν σε αυτές.
Σαν δικλίδα ασφαλείας βέβαια, το να μην επικεντρώνονται σε πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν είναι στανταράκι, εξάλλου μόνο χαζοί δεν είναι για να κάνουν κάτι τέτοιο!
Απ’ την άλλη δεν φοβούνται να πάρουν το όποιο ρίσκο, είτε οικονομικό, είτε συναισθηματικό, είτε κοινωνικό, είτε επαγγελματικό, είτε ακόμη όταν πρόκειται για κάτι που αφορά στην εξωτερική τους εμφάνιση. Απλά, χωρίς φόβο, ακομπλεξάριστα ανανεώνονται.
Δεν στέκονται στο παρελθόν αφού δεν μπορούν να το αλλάξουν και προσπαθούν να μην κάνουν τα ίδια λάθη ξανά.
Επιπροσθέτως δεν αισθάνονται πως ο κόσμος τούς χρωστάει. Και κάτι άλλο, ίσως το πιο σημαντικό από όλα κατά τη γνώμη μου, είναι το ότι δεν φοβούνται αν μείνουν «μόνοι»! Ο κόσμος μας μπορεί να μοιάζει πλασμένος για μοναχικούς καβαλάρηδες… αρσενικούς ή θηλυκούς, όποιος το αντέχει πραγματικά όμως τότε είναι γεννημένος για σπουδαία πράγματα…
Η απόρριψη είναι νέα αρχή, η ισορροπία υγεία, ο έρωτας με το καθετί είναι ευγνωμοσύνη στην ύπαρξή μας, και εν τέλει βαθιά πίστη στις ιδέες μας και το στόχο μας, χωρίς παρωπίδες, παρά τα εμπόδια.
Μαζεύτηκαν πολλά ΔΕΝ αλλά παραδόξως μόνον αρνητικά δεν μοιάζουν. Η κατακλείδα όλων αυτών είναι τελικά ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχείς μόνο όταν μπορέσουμε να αντιληφθούμε ότι τίποτε δεν μπορεί να εκληφθεί ως δεδομένο.
Και αν στο τέλος αναρωτηθείτε τι μ’ έπιασε και τα γράφω όλα αυτά, κατηγορηματική απάντηση δεν υπάρχει. Άλλωστε τα πάντα ρει (αγαπημένο μου ρητό) όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος ή αν θέλετε έπεα πτερόεντα.
