Ένα χαρούμενο στα μάτια του κόσμου και των γονιών του το παλικαράκι στα Πατήσια έφυγε.
Ανυποψίαστοι οι γονείς, όπως και οι περισσότεροι γονείς σήμερα, για ότι τον «έκαιγε» για ότι τον «σκότωνε», για αυτά που περνούσε. Ανυποψίαστοι γιατί τα παιδιά δύσκολα μιλάνε χαμένα στην εικονική πραγματικότητα των κινητών και των εφαρμογών τους.
Δεν ισχύει το ίδιο όμως για τον Διευθυντή, τους καθηγητές και τους συμμαθητές του! Ήξεραν, όπως ξέρουν σε κάθε σχολείο τι συμβαίνει, αλλά είτε αδιαφορούν, είτε δεν μπορούν να αντιληφθούν το τι μπορεί να συμβεί.
Σε τι κοινωνία ζούμε είναι προφανές εδώ και μία δεκαετία, όπως και σε τι σχολεία πάνε τα παιδιά μας. Αν είναι τυχερά και «πέσουν» σε καθηγητές με μεράκι όλα καλά, αν όχι, καλά να είναι η παραπαιδεία μας! Αλλά από το μέτρο και επίπεδο της παιδείας, μέχρι την μόνιμη τραγική κατάσταση με το μόνιμο bulling που υφίστανται πολλά παιδιά στα σχολεία, ένας ωκεανός δρόμος.
Το τι φταίει και έχουμε φτάσει ως εδώ είναι δεδομένο πως φταίμε όλοι. Σπίτι, τρόπος ζωής, ωχαδελφισμός εκπαιδευτικών και ανυπαρξία του κράτους. Υπάρχουν παιδιά που κάνουν bulling σε άλλα παιδιά και η δικαιολογία πάει σύννεφο ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς, υπάρχουν άλλα που απλά αποδέχονται τη κατάσταση… και όσο αντέξουν… Όλα αυτά θα μεγαλώσουν τα επόμενα παιδιά που θα κάνουν τα ίδια και ακόμα χειρότερα…
Το μόνο που σε κάνει να ασχοληθείς είναι η σκέψη ότι θα μπορούσε να ήταν το δικό σου παιδί. Το παλικάρι έφυγε και σε όσες τσάντες και αν γράψουν το όνομά του δεν πρόκειται να γυρίσει στο σχολικό προαύλιο.
Καλώς, κακώς στη φάση που είμαστε σήμερα, ΜΟΝΟ οι εκπαιδευτικοί μπορούν να το αντιληφθούν και να το σταματήσουν.
Αντίο παλικάρι μου.
