Kάποτε όταν έπεφτε χιόνι, έστω κι αν αυτό συνέβαινε μία φορά στα τόσα χρόνια, κι ήμουνα πιο μικρός, -να τα λέμε αυτά-, η χαρά μου ήταν τεράστια. Έπειτα μεγάλωσα, μου άρεσε δε λέω, αλλά όχι για πολύ. Τώρα που παραμεγάλωσα -παππούς γαρ-, παράλληλα με την χαρά, σκιάζομαι…
Ναι, αυτή είναι η αλήθεια και το λέω χωρίς φόβο και πάθος. Όταν ακούω ότι έρχεται κακοκαιρία, χιονοθύελλες, χιόνι γενικώς με πιάνει κατι τις. Ίσως γιατί πριν χρόνια που είχε γίνει όλη η Ραφήνα κάτασπρη, δεν είχαμε ρεύμα, -κι εγώ δεν ξέρω πόσες ώρες-, με αποτέλεσμα εκτός από αποκλεισμένοι, να είμαστε οικογενειακώς γύρω από το τζάκι, με έναν φακό και μερικά κεριά αναμμένα, χωρίς τηλεόραση, δίχως ίντερνετ, να περιμένουμε πότε θα έρθει το φως, να δούμε επιτέλους κι εμείς μια άσπρη μέρα.
Αμ δε! Μετά που σταμάτησε να χιονίζει, οι δρόμοι -οι κεντρικοί- άνοιξαν, το ρεύμα επανήλθε, κι εγώ άρχισα να μετράω ζημιές. Και δεν ήταν λίγες. Σωλήνες που καταστράφηκαν, πράγματα που αχρηστεύτηκαν, ταλαιπωρία, αυπνία και δεν συμμαζεύεται. Με λίγα λόγια το πλήρωσα ακριβά και δεν θέλω να το ξαναπάθω. Χώρια κάποιες φορές, επίσης με πολύ χιόνι, που έτρεμα πως θα φτάσω σπίτι μου, σχολώντας από την δουλειά, γιατί οι δρόμοι ήταν κλειστοί και το αυτοκίνητο ίσα που τσούλαγε.
Αυτά στο παρελθόν, πάμε όμως στο σήμερα: Άσπρη μέρα δεν είδαμε, γιατί μπορεί να χιόνισε σε όλη την Ελλάδα, σε όλα τα λιμάνια, στην Αττική, στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα, στην Ακρόπολη… παντού! Εκτός από το κέντρο της Ραφήνας. Πως έγινε αυτό; Θαύμα, Όποιος μπορεί να το εξηγήσει, ας το πει και σε μένα. Κρίμα για τον εγγονό μου που έκανε τέτοιες χαρές στην σκέψη και μόνο ότι θα έπαιζε με τα χιόνια.
Μείναμε λοιπόν να χαζεύουμε με όλο τον κόσμο που ανέβαζε βιντεάκια, φωτογραφίες, stories και εμείς μείναμε με το κινητό στο χέρι να περιμένουμε πότε και αν θα φθάσει σε εμάς η “Μήδεια”. Next time… προφανώς.
Από την άλλη όμως αυτές τις μέρες, μένοντας σα χαζός, ακούγοντας και βλέποντας όλα αυτά τα γραφικά και ανόητα πολλές φορές που έλεγαν και έδειχναν οι τηλεοράσεις κατάλαβα ότι, δυστυχώς δεν είμαστε για τίποτα. Με 10, 20, 30, 50 πόντους χιόνι κατέρρευσε ο κρατικός μηχανισμός -δεν είναι η πρώτη φορά θα μου πεις- και όλο το σύμπαν. 250.000 νοικοκυριά έμειναν χωρίς ρεύμα και κάποιες χιλιάδες χωρίς νερό!!!
Τρεις συμπολίτες μας νεκροί. Ο ένας γιατί η ζωή του εξαρτιόταν από μηχάνημα οξυγόνου και δεν είχε ρεύμα. Μια ηλικιωμένη στο Γαλάτσι στην καρδιά της Αθήνας πέθανε αβοήθητη γιατί δεν μπορούσε να προσεγγίσει το ασθενοφόρο. Πόσο δίκιο έχουν αυτοί που λένε πως… “ζούμε από τύχη”. Επιβεβαιώνονται πλήρως, σε κάθε έντονο φυσικό φαινόμενο.
Τα κανάλια βέβαια τον χαβά τους, να παρουσιάζουν μια εικόνα βιβλικής καταστροφής, για να καλύψουν την αποτυχία, την πλήρη ανεπάρκεια και τις ευθύνες. όπως το ρεπορτάζ -λέμε τώρα- του δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ , Νίκου Υποφάντη για την κλειστή Εθνική Οδό, από την κακοκαιρία, ενώ στις εικόνες που είχε στείλει, φαίνεται πως ο δρόμος είναι χωρίς χιόνι, κάτι που προκάλεσε την απορία ακόμη και στους δημοσιογράφους-παρουσιαστές της εκπομπής.
Ενώ ο Ν. Υποφάντης μίλαγε για τον Άγιο που είχε και γλίτωσε από τις ανοικτές λωρίδες της Εθνικής Οδού την ώρα που ακουγόταν να λέει «Ένας θεός ξέρει πώς τα καταφέραμε, καλά έκαναν και τον έκλεισαν», η κάμερα έπιασε τον παρουσιαστή της εκπομπής Γιάννη Ντσούνο, να απορεί έκπληκτος με τα αντιφατικά που ακούει και βλέπει ταυτόχρονα. Το… ρεπορτάζ Υποφάντη που ήταν κομμένο και ραμμένο απλά και μόνο για να δικαιολογήσει την άστοχη κίνηση της κυβέρνησης να κλείσει την χωρίς χιόνι Εθνική Οδό, δεν έμεινε ασχολίαστο από τους χρήστες του διαδικτύου.
Εδώ ο άλλος ρεπόρτερ του ΑΝΤ1, “βούτηξε” στο χιόνι με τα γόνατα, για να μας πείσει ότι είχε μισό μέτρο χιόνι. Μιλάμε για όσκαρ σκηνοθεσίας. Στο μεταξύ ο Πρωθυπουργός φωτογραφήθηκε να πίνει take away καφέ έξω από καφετέρια με την παρέα του, ενώ απαγορεύεται -αν δεν κάνω λάθος- το take away και να κάτσεις έξω από το μαγαζί να πιεις ή να φας;
Μη μιλάμε λοιπόν για άσπρη μέρα, γιατί πίσω από το λευκό, υπάρχει πολύ μαυρίλα!!!
Εις το επανιδείν καλοί μου άνθρωποι
irafina.gr
