Δεκαετία του 80 έως μέσα του 90. Μία δεκαπενταετία μαγικών στιγμών και μοναδικών αναμνήσεων στο (κάποτε) ωραιότερο κολυμβητήριο της χώρας.
Καθημερινότητα για λίγους και εκλεκτούς που το μόνο που τους άφησε κοντά στα 50 πλέον θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι πονάκια στους ώμους και τα μετάλλια στους τοίχους.
Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Μία δεκαπενταετία που μας έκανε ότι είμαστε όλοι μας σήμερα. Άλλους τους σημάδεψε λιγότερο, άλλους περισσότερο, το πρόσημο όμως ήταν σε όλους μας θετικό!
Τι να πρώτοθυμηθείς και σε τι να αναφερθείς. Από τα πρωινά ξυπνήματα στους άδειους δρόμους της Αθήνας, το κλάμα από το πόνο στα σετ των γαλακτικών, τις στεναχώριες από τις αποτυχίες, τους ύπνους στο σχολείο… αλλά και τα ταξίδια, τα χαμόγελα των νικών, οι αγκαλιές των αντιπάλων και το κυριότερο, το ότι μάθαμε να πολεμάμε και να μη τα παρατάμε ποτέ! Στο πληρέστερο και πιο μοναχικό άθλημα γράψαμε χιλιάδες χιλιόμετρα στα κοντερ μας, τα οποία μας έκαναν να βλέπουμε το σήμερα αλλιώς…
Βασίλης Σπαντούρος