Η polis media ήταν παρούσα στην ιστορική στιγμή για την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά την οποία το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επικύρωσε ψηφίζοντας την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από αυτή ολοκληρώνοντας έτσι το τελικό στάδιο για το Brexit. Μία πραγματικά, μοναδική εμπειρία. Από το να ακούς το τελευταίο Άγγλο βουλευτή να κλείνει την ομιλία του με το “long leave the Queen”, βλέποντας τον όμως πραγματικά δε καταλάβαινες αν χαιρόταν ή λυπόταν για αυτή την επιλογή, όσο και τη στιγμή που όλοι τους τραγούδησαν τον Σκωτσέζικο ύμνο.
Ήμασταν μέσα και παρόλο το ότι είμαστε ουδέτεροι, ανατριχιάσαμε και συγκινηθήκαμε και εμείς.
Γράφει ο Βασίλης Σπαντούρος
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν σε καμία περίπτωση, τις εικόνες που είδαμε. Με στεναχωρημένους, πικραμένους Ευρωβουλευτές, άλλους να κλαίνε και άλλους να χειροκροτούν. Τους δημοσιογράφους, στην τεράστια αίθουσα έξω από τη σάλα, που έχει το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε κατάσταση πανικού μη ξέροντας επί της ουσίας πώς να παρουσιάσουν αυτό το γεγονός, θετικά η αρνητικά… κυνηγώντας ταυτόχρονα αυτούς που έβγαιναν να τους κάνουν μία δήλωση. Εμείς μιλήσαμε με την Εύα Καιλή η οποία μας είπε πως σε καμία περίπτωση δεν ήθελε τόσο αυτή όσο και οι υπόλοιποι, να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ήταν πλέον αναπόφευκτο, ενώ παράλληλα, εξέφρασε και τον προβληματισμό της για το μέλλον και τις συνέπειες αυτής της εξόδου. Εδώ να εκμυστηρευτούμε, πως αναζητήσαμε και τον Θοδωρή Ζαγοράκη, να τον ρωτήσουμε για τα κωμικοτραγικά γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας με το Ελληνικό ποδόσφαιρο και τα οποία, τον οδήγησαν στη διαγραφή του από την Νέα Δημοκρατία, αλλά μέσα στο χάος δεν κατέστη δυνατό.
Το δεδομένα είναι δύο. Πρώτον, πως στο άμεσο μέλλον, θα φανεί πια κατεύθυνση θα πάρει το ντόμινο των εξελίξεων που θα προκαλέσει αυτή η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεύτερον, πως μετά την ολοκληρωτική αποτυχία με την επιβολή μνημονίου στη χώρα μας και τα γνωστά επακόλουθα τόσο για εμάς όσο όμως και για την ίδια την Ένωση όπου φάνηκε πως έχασε πλέον το όποιο κοινωνικό πρόσωπο είχε, ήρθε και το Brexit να αποδείξει πως η ένωση έχει σοβαρότατα θέματα λειτουργίας και πως οι κανόνες ομοφωνίας μόνο κακό τις έχουν κάνει… ίσως χρειάζεται η ίδια μεταρρύθμιση με πιο απελευθερωμένους κανόνες και μικρές παρεκκλίσεις…
Ας φύγουμε όμως από τη εξαιρετικά σημαντική αυτή πολιτική στιγμή και να αναφερθούμε σε κάτι που από τη πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στη πόλη αυτή αναρωτηθήκαμε, κάτι που φανταζόμαστε το έχουν κάνει όλοι όσοι έχουν ταξιδέψει στις Βρυξέλλες.
Γιατί η έδρα της Ευρώπης σε αυτή τη πόλη; Μία πόλη χωρίς καμία ταυτότητα, με κτήρια χωρίς καμία συνέχεια, από γοτθικού ρυθμού, νεοκλασικά μέχρι και τα γυάλινα κουτιά που κατασκευάζουν σε κάθε τετράγωνο σήμερα. Μία πόλη με κατοίκους χωρισμένους σε δύο κατηγορίες, αυτούς που εργάζονται για το Ευρωκοινοβούλιο και αυτούς που είναι εκεί για να καλύπτουν τις ανάγκες των πρώτων.
Δεν είναι τυχαίο πως αν εξαιρέσεις το τέλειο σύστημα μαζικής μεταφοράς που έχουν και την σωστή οδηγική τους συμπεριφορά, δεν βλέπεις τίποτα άλλο παρά αρκετά κλειστά και άδεια κτήρια, μαγαζιά σε εποχές προ 20ετίας και κατοίκους από όλες τις φυλές του κόσμου με απειροελάχιστους Βέλγους. Όπου και να κοιτάξεις θα δεις δεκάδες γυάλινους πύργους της Ένωσης, με εκατοντάδες γραφεία και ταυτόχρονα μία ανοικοδόμηση σε κάθε τετράγωνο, λες και η πόλη αυτή ήταν μέχρι πριν 20 χρόνια λιβάδι. Άσε το ότι κάθε 10 λεπτά ακούς τη σειρήνα κάποιου περιπολικού που τρέχει σα παλαβό. Το καλύτερο φυσικά είναι πως δε τρως όταν πεινάσεις αλλά 12.00 με 14.00 που έχουν το διάλειμμα τους και μετά τις 18.00 μέχρι τις 23.00 που κλείνουν σχεδόν τα πάντα! Όσο για τον καιρό; Είναι αυτό που λέμε μία κρύο μία ζέστη… βγαίνει ο ήλιος για 15 λεπτά, μετά βρέχει και μετά φυσάει… και ξανά από την αρχή. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος για τα υπέροχα λαχανάκια Βρυξελλών.
Πραγματικά δε μπορέσαμε να δώσουμε καμία εξήγηση ούτε εμείς ούτε όλοι αυτοί που μιλήσαμε, τόσο εντός όσο και εκτός του Ευρωκοινοβουλίου. Το ότι είναι κοντά σε αρκετά κέντρα αποφάσεων λογικά είναι η μόνη απάντηση, αλλά και αυτό είναι τελείως χαζό όταν έχεις τόσες πόλεις με απίστευτη ιστορία χαραγμένη, χιλιάδες χρόνια πριν και κάποιοι επέλεξαν ίσως μία από τις πιο αντιαισθητικές πόλεις αυτής της Ηπείρου, χωρίς ίχνος κουλτούρας και ιστορίας.
Από την άλλη, εξυπακούεται πως ένα ταξίδι στο κέντρο αποφάσεων της Ευρώπης αποτελεί από μόνο του μία μοναδική και υπέροχη εμπειρία, όπως και το να βιώσει κάποιος τη ζωή των ανθρώπων της πόλης αυτής. Μία κατηγορία ατόμων, νεαρής ηλικίας κυρίως, οι οποίοι έχουν έρθει από όλα τα μέρη της Ευρώπης και όχι μόνο, επιστήμονες, οι οποίοι εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ προσθέτοντας προσωπικές εμπειρίες, γνώσεις και συστάσεις στο βιογραφικό τους. Επιπροσθέτως, αξίζει πραγματικά να δεις πως μία πόλη αυτού του μεγέθους έχει στηρίξει όλη την καθημερινότητα και λειτουργεί με ένα και μοναδικό γνώμονα, την ύπαρξη και εξυπηρέτηση του Ευρωκοινοβουλίου και όλων των υποστηρικτικών υπηρεσιών αυτού και λιγότερο αλλά με το ίδιο διοικητικό πλαίσιο τις εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ.
Βρυξέλλες, μία υπερτιμημένη όσο δε πάει πόλη, αλλά ταυτόχρονα το κέντρο των αποφάσεων…
