Εδώ και δύο μήνες έχουν αλλάξει τα πάντα γύρω μας, με την εμφάνιση του ιού και των απίστευτων μέτρων που πάρθηκαν σε όλες τις χώρες για να τον αντιμετωπίσουν. Οι αποφάσεις και οι δράσεις που εκτελέστηκαν απέδειξαν τέσσερα βασικά πράγματα.
Πρώτον, πως η γη είναι πολύ μικρή για να κρατήσεις το οτιδήποτε κρυφό ή απομονωμένο. Ήταν από την αρχή δεδομένο πως αν δεν έκλεινες σύνορα, κατέβαζες αεροπλάνα και σταμάταγες τα πλοία ήταν απλά θέμα βδομάδας, όπως και έγινε, ο ιός να ταξιδέψει σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Δεν το έκαναν είπαν γιατί θα καταστρεφόταν η παγκόσμια οικονομία, μα τώρα που δε το έκαναν αυτό δε καταστρέφεται και μάλιστα με χειρότερο τρόπο;
Δεύτερον, πως με το πρόσχημα του φόβου, ο άνθρωπος αποδέχεται πραγματικά τα πάντα. Με την δημιουργία υπερβολικού φόβου μέσω των ΜΜΕ, για το τι μπορεί να προκαλέσει και πως μεταδίδεται ο ιός αυτός, κατάφεραν να υλοποιήσουν μέτρα που μόνο σε έργα επιστημονικής φαντασίας είχαμε δει χωρίς να ανοίξει μύτη… Και το περίεργο είναι, πως κάποια είχαν προσχεδιαστεί και δρομολογηθεί…γιατί άραγε και πως το ήξεραν… και κάποια και εδώ είναι το τραγικό, θα παραμείνουν σε ισχύ και μετά το τέλος αυτής της περιόδου.
Το τρίτον αφορά την ανυπαρξία σε παγκόσμιο επίπεδο, νοσοκομειακής υποδομής και παρέμβασης, σε βαθμό κατάρρευσης. Οι νοσοκομειακές υποδομές ακόμα και ανεπτυγμένων χωρών, αποδείχθηκε πως είναι για λίγους. Το ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό με υπερπροσπάθειες, προσπαθεί να κρατήσει όρθιο το σύστημα και να σώσει όσους περισσότερους μπορεί και παράλληλα να φτάνει στο σημείο να λυγίζει όταν πρέπει να αποφασίσει ποιον θα σώσει και ποιον θα αφήσει να πεθάνει…
Τέταρτον είναι, πως για εμάς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει να έχουμε παρτάκηδες, «Γιώργηδες» και να αλληλοκαταστρεφόμαστε, ήταν μία μεγάλη έκπληξη το να βλέπουμε πως υπάρχουν και άλλοι σαν και εμάς σε όλο το κόσμο ακόμα και σε θέσεις αρχηγών κρατών… Αποφάσεις περί αγέλης οι οποίες μετά από 72 ώρες μετατράπηκαν λόγο των τραγικών αποτελεσμάτων τους σε καραντίνα, καρναβάλια και αγώνες που έγιναν ενώ δεν έπρεπε και κατέστρεψαν ολόκληρες πόλεις, εκδρομές στα νησιά και την ύπαιθρο μεταφέροντας τον ιό παντού, βόλτες στις καφετέριες και στα μπαρ μέχρι να τα κλείσουν, αγιασμένους που θεώρησαν τον εαυτό τους άτρωτο, ανθρώπους να πετάνε το υγειονομικό υλικό (βλ γάντια) στο δρόμο αντί για τα σκουπίδια και πολλά πολλά ακόμα…
Είναι σίγουρο πως μετά από αυτή τη περίοδο, που αργά η γρήγορα θα τελειώσει, κανένας μας και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ο χρόνος της αυτοκριτικής που βίαια μας δόθηκε, καλό θα ήταν να τον εκμεταλλευτούμε, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το μέλλον ήρθε πολύ γρηγορότερα από ότι νομίζαμε…
Και αφήνω για το τέλος ένα συγκλονιστικό κείμενο ενός Έλληνα της διασποράς, όπου κάνει “φύλλο και φτερό” το περιώνυμο “σουηδικό μοντέλο”…
Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες αξίες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη.
Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτος, το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδέσποτα σκυλιά στον δρόμο όπως κόντεψα εγώ όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω από την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με πυρετό και μια υπόσχεση ότι έρχονται να με πάρουν μέσα. Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτά στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια..
Δεν θέλω να κάνω τον γενναίο όμως η αλήθεια είναι ότι μετά από αρκετές εμπύρετες ημέρες δεν φοβόμουν για την ζωή μου. Τακτοποίησα τις οικονομικές μου υποχρεώσεις, μετέφερα τα χρήματα σε μέλη της οικογένειάς μου ώστε αν δεν υπάρξει καλή έκβαση να μην έχουν άλλα στο κεφάλι τους. Έδινα τον αγώνα μου και ότι προκύψει.. Μια φορά μόνο έβαλα τα κλάματα.
Όταν η σύντροφος μου μου είπε για έναν 35 χρόνο πατέρα τριών παιδιών όπου πήγε το ασθενοφόρο στο σπίτι το οποίο μάλιστα κάλεσε η σύζυγος του για δεύτερη φορά και τους είπαν ότι δεν θα τον παν στο νοσοκομείο γιατί δεν είναι γέρος και είναι δυνατός και θα τα καταφέρει. Την άλλη μέρα πέθανε.
Για αυτόν τον άνθρωπο έκλαψα. Οχι για μένα. Για εμένα δάκρυ δεν έχυσα. Η σύντροφος μου ναι. Εγώ όχι. Οργή ένιωθα και νιώθω όλο αυτόν τον καιρό. Οχι φόβο. Οργή διότι το ανεπτυγμένο κατά τα άλλα αυτο κράτος με την προσδοκία της ολοένα και μεγαλύτερης ανάπτυξης έχει χάσει αυτο που ονομάζεται ανθρωπισμός και υπερισχύει η βαρβαρότητα που συντροφεύουν τα οικονομικά διαγράμματα. Το Σουηδικό μοντέλο λοιπόν. Η σύντροφος μου δουλεύει σαν νοσοκόμα σε νοσοκομείο. Δεν την είχαν καν ενημερώσει ότι οι ασθενείς της ήταν ύποπτοι για κορονοϊό. Όταν εγώ κόλλησα με αντιμετώπισαν σαν λεπρό. Όπως σας λέω. Σαν λεπρό.
Το Σουηδικό μοντέλο είναι το εξής. Μας συμφέρει μακροπρόθεσμα οικονομικά να πάρουμε μέτρα? Όχι. Θα μας κοστίσει πολύ περισσότερο αν προσπαθησουμε να περιορίσουμε την εξάπλωση. Όλα τα παιδιά σχολείο λοιπόν. Τώρα το αν κολλήσουν μετά τους γονείς και τους παππούδες ααααα εκεί είναι θέμα ατομικής ευθύνης. Και βεβαία θα πάνε σχολείο. Πως αλλιώς ο μπαμπάς και η μαμά θα πάνε στην δουλειά τους.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι δυνατόν να κοστολογηθεί. Το ποσό που δίνουν για συντάξεις και την υποστήριξη των ασθενών έχει γνωστό κόστος. Όπως και το αβάσταχτο κόστος του να πάρουν μέτρα. (Αβάσταχτο. Που όμως η Ελλάδα των μνημονίων το δέχτηκε για να σώσει τους πολίτες της). Αν βάλεις λοιπόν τα έξοδα που θα προκύψουν από περιοριστικά μέτρα δεν τους βγαίνει με τίποτα. Άσε τους να πεθάνουν λοιπόν.
Λέει ο πίνακας λοιπόν ότι στην Σουηδία έχουμε σήμερα περίπου 9000 περιστατικά και πέθαναν 800. Αμ δε, έμενα δεν με έχουν μέσα. Όπως και αυτούς που πεθαίνουν στα σπίτια τους. Test? Τι λες τώρα. Δεν έχει νόημα. Άσε που χαλάει και την στατιστική εικόνα τους προς τα έξω. Το ίδιο είναι 9000 και το ίδιο είναι 60000?. Όχι δα μην τρελαθούμε.
Το ίδιο 800 θάνατοι αντί 5000? Φυσικά όχι. Ας μην χαλάσουμε λοιπόν το image του κράτους, Κάνουν καλά την δουλειά τους οι εδώ αρχές.
Να αγαπάμε την Ελλάδα. Να μην μιλάμε υποτιμητικά για αυτήν. Δεν έχουμε τα χρήματά των πλούσιων Ευρωπαίων αλλά έχουμε φιλότιμο και ανθρωπιά. Εν έτη 2020 ακόμα διδάσκουμε πολιτισμό.
