Θα γίνουμε Ντουμπάι αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις

Πριν πολλά χρόνια, είχαμε πάει με τον άντρα μου στο Ντουμπάι. Χαμός γινόταν τότε για την προκάτ πόλη που αναδύθηκε μέσα από την άμμο. Νεόπλουτοι και νεόπτωχοι, μεγαλέμποροι κι λαθρέμποροι, οικογένειες με παιδάκια που επέλεγαν τα πιο οικονομικά πακέτα, φιγουρατζήδες και βλαχοσικάτες έσπευδαν να γνωρίσουν το Θαύμα της Ερήμου.

Δεν πήγαιναν όλοι. ‘Ηταν πολλοί που απεχθάνονταν την δευτεροκλασάτη χλιδή μιας Τσινετσιτά των ‘60ς: υπερπολυτελή ξενοδοχεία, θηριώδη εμπορικά κέντρα έμοιαζαν με χάρτινα σκηνικά, που αν πήγαινες από την πίσω πλευρά τους θα έβλεπες τα καδρόνια που τα στερέωναν.

Είδαμε και πάθαμε με τον Γιώργο να βρούμε τρόπο να επισκεφθούμε τις φτωχοσυνοικίες πίσω από το ντεκόρ. Τις πολυκατοικίες ερείπια, τα χαμόσπιτα, τις παράγκες που στέγαζαν τους εργαζόμενους στα ξενοδοχεία. Γκέτο κανονικό. Κανένας οδηγός δεν σε πήγαινε εκεί. Είχαν εντολή να δείχνουν στους τουρίστες μόνο την τεχνικολόρ όψη του Ντουμπάι.

Τους βλέπαμε παντού τους ανθρώπους αυτούς. Στα εστιατόρια, στα καταστήματα, στους χώρους αναψυχής. Φορούσαν κιτς στολές, σκοτώνονταν να σε εξυπηρετήσουν και χαμογελούσαν πλατιά.

Πολύ πλατιά. Σαν μάσκες τα πρόσωπα τους, τσίτωνε το δέρμα, πιάνονταν τα σαγόνια – μια συμπεριφορά που ξεπερνούσε τα όρια του επαγγελματισμού και άγγιζε τη δουλικότητα.

Με πουλμανάκια τους πηγαίναν στη δουλειά τους, με πουλμανάκια τους γύριζαν στα παραπήγματα. Σύγχρονοι σκλάβοι, αναλώσιμοι, αντικαταστάσιμοι, χωρίς δικαιώματα, χωρίς παιδεία, χωρίς ελευθερία, χωρίς τίποτα.

Χωρίς τίποτα. ‘Τίποτα’ – αυτή  είναι η λέξη-κλειδί.

Ένα τεράστιο τίποτα η ζωή των ανθρώπων που σέρβιραν κοκτέιλ με ομπρελάκια σε πισίνες με φοινικόδεντρα. Παιδική εργασία, τράφικινγκ, δουλεμπόριο – απ’ όλα είχε ο μπαξές της σκοτεινής πλευρά της πόλης.

Είναι οι ίδιες εικόνες που συνήθως δεν βλέπουν οι τουρίστες πίσω από τα πεντάστερα θέρετρα της Χαβάης ή των Σεϋχελλών όπου το ποσοστό φτώχειας ξεπερνάει το 9%.

Ίδιες εικόνες θα δούμε κι εδώ. Στην Ελλάδα της φτώχειας, στην Ελλάδα των αντιθέσεων, στην Ελλάδας της κοινωνικής και πνευματικής ένδειας, στην Ελλάδα της καταστολής, στην Ελλάδα των πατρικίων και των πληβείων, στην Ελλάδα της ντροπής.

Αυτό είναι το όνειρο αυτής της κυβέρνησης, αυτός ο στόχος τους ο απώτερος. Να γίνουμε Ντουμπάι. Ένας λαός υποτελής στους ξένους τουρίστες. (Ήδη καμαρώσαμε τις προθέσεις τους, το καλοκαίρι του κορονοϊου. Όταν εμάς μάς απειλούσαν με πρόστιμα, οι αλλοδαποί επισκέπτες μπαίναν σκύλοι κι άλεθαν στα all inclusive πακέτων των ξενοδοχείων.

Υποτέλεια.

Έτσι το λένε αυτό. Υποτέλεια.

Δεν είμαστε υπάλληλοι, δεν είμαστε εργαζόμενοι. Είμαστε οι δουλάρες του κάθε καρμίρη Γερμανού που θα γαυγίζει εντολές μες το αυτί μας κι εμείς θα χαμογελάμε. Γιατί αν τολμήσεις κι αντιδράσεις,  διακόσια άτομα πίσω σου περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο φαί – κι ας βιώσουν τον ίδιο εξευτελισμό που εσύ δεν άντεξες.

Καθόλου εντύπωση δεν μάς έκαναν οι ταρατατζούμ εξαγγελίες για την παιδική εργασία από δομές ανήλικων στα ξενοδοχεία. Ότι και καλά αυτή είναι μια πρωτοβουλία του Υπουργείου Εργασίας για την… αποιδρυματοποίηση των παιδιών.

Μια κοινωνική λέει προσφορά. Ένα ειδος αλληλεγγύης.

Ένα είδος ξερατού, έτσι το λέμε εμείς.

Γιατί ξερατό είναι. Σίχαμα είναι.

Φτηνά παιδικά χέρια θα δουλεύουν σκληρά στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας για τον κάθε αλήτη ή μη εργοδότη. Γιατί μη μού πείτε, κυρία Μιχαηλίδου, ότι το αφεντικό του ανήλικου θα λειτουργήσει ως παιδοψυχίατρος που διακαώς επιθυμεί να …. αποιδρυματοποιήσει τον ανήλικου εργαζόμενο. Τη δουλειά του κάνει. Τη δουλειά του φτηνά και γρήγορα. Όπως σε όλες τις υποβαθμισμένες, τριτοκοσμικές χώρες ούνα φάτσα ούνα ράτσα στην παραγκούπολη που λέγεται Ελλάδα.

Η Φρειδερίκη τα έκανε αυτά, άθλιοι. Η Φρειδερίκη η βασίλισσα από την κόλαση, που εγκαινίαζε τα Μακρονήσια του μαρτυρίου. Η Φρειδερίκη, που οι Έλληνες την φωνάζαν Φρίκη. Η Φρειδερίκη με τα βιβλιάρια απόρων κορασίδων, η Φρειδερίκη με τα γκέτο των εξαθλιωμένων, η Φρειδερίκη με τα παιδομαζώματα των ορφανών.

Της Φρειδερίκης τα εγκλήματα ζήλεψε η κυβέρνηση και βάζει τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού να δουλεύουν για να ζήσουν.

Κύριε Μητσοτάκη,

Για να αποϊδρυματοποιηθεί ένα παιδί, θέλει χαρά και γέλιο στη ζωή του. Θέλει φίλους, θέλει παιχνίδια, θέλει μπάλα στο γήπεδο της γειτονιάς.

Για να αποϊδρυματοποιηθεί ένα παιδί, θέλει ψωμί, παιδεία, περίθαλψη. Θέλει σχολειά, βιβλία, λάπτοπ, θέλει δραστηριότητες, θέλει κίνητρα.

Για να αποϊδρυματοποιηθεί ένα παιδί, θέλει να να τραγουδήσει, να χορέψει, να αθληθεί, να ενθαρρυνθεί, να αγαπήσει πρώτη φορά, να νιώσει το πρώτο σκίρτημα του έρωτα.

Για να αποϊδρυματοποιηθεί ένα παιδί, θέλει να βουτήξει στα παγωμένα νερά της ενηλικίωσης με ένα χέρι ζεστό και δυνατό να σφίγγει το δικό του και να οδηγεί τα βήματα του.

Αλήθεια κύριε Μητσοτάκη τα παιδιά σας, από τα δεκαέξι τους χρόνια εργάζονταν; Τα στέλνατε να πλένουν πιάτα σε ταβέρνες και να σφουγγαρίζουν ρεσεψιόν; Τα στείλατε σκλαβάκια στη βιοπάλη;

Δεν έζησαν τις χαρές της ηλικίας τους, δεν ανατράφηκαν μέσα στην ασφάλεια και τη θαλπωρή;

Γιατί και τα δικά μας έτσι τα μεγάλωσαμε. Όπως εσείς τα δικά σας. Ούτε για λαντζέρηδες τα στείλαμε, ούτε για ορντινάντσες του κάθε μαλάκα που με αντίτιμο ένα ξεροκόμματο, παίρνει την εφηβεία τους να την κάνει σφουγγαρόπανο.

Όταν στη διαδικασία της… κοινωνικής αποϊδρυματικοποιησης, αρχίσουν από εργοδότες τα μπινελίκια και τις σφαλιάρες και γίνει καμιά καταγγελία από γονιό ανήλικου– εκεί να σάς δω, κύριε Μητσοτάκη. Εκεί να σάς δω πού θα κρυφτείτε και για πόσο θα κρυφτείτε.

Γιατί εμείς εδώ είμαστε, δεν φεύγουμε. Θα παρακολουθούμε βήμα βήμα αυτή την αποϊδρυματικοποίηση της πλάκας. Κι αν γίνει καμιά στραβή δεν σας ξεπλένει κανείς.

Σε αυτό το νέο Ντουμπάι που πάτε να στήσετε, με παιδιά να δουλεύουν, με ανθρώπους να πεινάνε, με σπίτια να βγαίνουν στο σφυρί, με αρρώστους να πεθαίνουν στα ράντσα, σε αυτή την στρατηγική της Παραγκούπολης που χτίζετε μπροστά στα μάτια μας, εμείς θα είμαστε από το απέναντι πεζοδρόμιο. Εκεί θα μάς βρείτε. Απέναντι.

Και δεν θα σάς αφήσουμε σε χλωρό κλαρί.