Η αποτρόπαιες, βάρβαρες και εκτός κάθε λογικής τρομοκρατικές επιθέσεις που σημειώθηκαν στη Γαλλία, φέρνουν στην επιφάνεια, λόγω και της σθεναρής αντίδρασης του Γάλλου Προέδρου Μακρόν, μια συζήτηση την οποία η επέλαση της πολιτικής ορθότητας ειδικά στην Ευρώπη, την είχε θέσει στο περιθώριο του δημοσίου διάλογου. Αυτή αφορά στο γεγονός ότι το πολιτικό Ισλάμ και κυρίως το κοινωνικό του αποτύπωμα, αλλά και ο τρόπος ο οποίος ασκείται από μια σημαντική μερίδα, βάλλει εναντίον όλων των αξιών, των αρχών και της ιδεολογικής ταυτότητας πάνω στις οποίες είχε δομηθεί ο Δυτικός πολιτισμός και η δημοκρατία.
Ο σεβασμός για τον Άλλον, τα δικαιώματα και η ισότητα των γυναικών, η συνταγματική κατοχύρωση της αντίθετης άποψης, αποτελούν κάποια από τα αξιώματα που βρίσκονται στο στόχαστρο ορισμένων πιστών του Ισλάμ και των πνευματικών τους ηγέτων, οι οποίοι επιθυμούν όχι να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αλλά επιβάλλουν σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής τον μεσαιωνικό τους αναχρονισμό.
Για αυτό το λόγο οι πρόσφατες κινήσεις του Γάλλου Προέδρου Μακρόν που βγήκε μπροστά και έθεσε το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, ότι δηλαδή πρόκειται για πρόβλημα ισλαμικής, και όχι Χριστιανικής ή βουδιστικής, τρομοκρατίας, πέρα από τον αυτονόητο βαρύ συμβολισμό της έθεσε και το περίγραμμα γύρω από το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό συλλογικά ως Δύση. Πρέπει να αντιμετωπιστεί ως πρόβλημα, μιας έστω διαστρεβλωμένης εκδοχής, μιας θρησκείας που καλλιεργεί το μίσος και την απαξία για οτιδήποτε έχει ως πρόσημο τον δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης.
Ένα πρόσθετο ενδιαφέρον στοιχείο είναι και η σπουδή του Τούρκου Προέδρου να αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση του Ισλάμ και να αυτο-αναγορευτεί ως ο ανώτατος εκπρόσωπος του Ισλαμισμού παγκοσμίως. Το στοιχείο αυτό πέρα από ότι σκιαγραφεί πλέον με συγκεκριμένο τρόπο το δίπολο που έχει αρχίσει να δημιουργείται ανάμεσα στον δυτικό τρόπο σκέψης και του πολιτικού Ισλάμ αυξάνει και την πίεση για την πατρίδα μας, που θα πρέπει να αντιληφθεί ότι στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου δεν έχει έναν ανισόρροπο γείτονα, αλλά μια σκληρή αναθεωρητική χώρα που διακατέχεται και από έναν θρησκευτικό ρεβανσισμό.
