Ο Γκουίντο υπό την απειλή του MP-40, με το βήμα της χήνας, έμπαινε σε έναν «σκοτεινό διάδρομο» του Μπέργκεν-Μπέλζεν… Το κροτάλισμα του όπλου και οι διαδοχικές λάμψεις, σαν χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, σήμαναν το τέλος του παιχνιδιού… θάνατος.
Γράφει ο Παναγιώτης Ι. Δρίβας
Ο Τσόκλης έλειπε από το πλάνο… Κάπου δίπλα θα διάλεγε κωλόπαιδα για να γλιτώσει «γέρους», από επιλογή να επιλέγει ποιος έχει δικαίωμα στη ζωή. Η «τέχνη» της… κουκούλας που τόσο χυδαία επανάφερε μνήμες από ναζιστικές πρακτικές και δωσιλογικές συμπεριφορές. Μνήμες από την πληγωμένη Ελλάδα…
Ο γιος του Γκουίντο, επέζησε… ευτυχώς γι’ αυτόν τώρα θα είναι στην ηλικία του Τσόκλη.
Στις χαραυγές του 2021: Η επιλογή των μελλοθάνατων, συμβαίνει πάλι. Η «λογική» Τσόκλη έχει επιβληθεί στους προθαλάμους των λιγοστών ΜΕΘ. Όχι, ευτυχώς, από επιλογή των γιατρών αλλά από ανικανότητα ή εσκεμμένη αμέλεια ιδεοληπτικών προκαταλήψεων των υπευθύνων.
Στις χαραυγές του 2021: Σώσε τη Μαρία, f@@k Πικάσο.
Ο οποιοσδήποτε φορέας… τέχνης δεν είναι και δεν μπορεί να καταστεί υπέρτερος της ίδιας της ζωής. Ελεύθερα όμως όποιος θέλει μπορεί να πεθάνει για την τέχνη του. Επιλογή επίσης του καθενός να πεθάνει για να σώσει ότι θεωρεί τέχνη που πρέπει να σωθεί. Επιλογή του που θα καταγραφεί ως τέτοια.
Είναι όμως άλλο πράγμα αυτό, άλλο πράγμα να είσαι ως γιατρός αναγκασμένος να επιλέξεις, άλλο να κατακρίνεις την επιλογή ως πρακτική ακόμη και αναγκαστική και άλλο να θέτεις όρους επιλογής ως δημόσιο πρόσωπο και μάλιστα με επιρροή εγνωσμένης καλλιτεχνικής αξίας.
Οι εξηγήσεις μετά το «κράξιμο», κρίνονται ως ανεπαρκείς. Προσβλητικός δεν είναι ο Ιταλός γιατρός προς τον γέροντα, αλλά ο γέροντας που συμβουλεύει τους γιατρούς για το «δικαίωμα» της επιλογής.
Πόσο πολύ κάποιους ανθρώπους τους τυφλώνει η… «σοφία» των 90 χρόνων. Κρύβουν πως ο Πικάσο, ο Τσόκλης και ο κάθε Τσόκλης δεν θα πεθάνουν ποτέ από την έλλειψη φροντίδας ή την έλλειψη ΜΕΘ. Ένα τηλεφώνημα αρκεί για να βρεθεί κρεβάτι.
Η Μαρία όμως, ο γέρος, η γριά θα πεθάνουν έτσι κι αλλιώς επειδή την κρίσιμη ώρα η λογική Τσόκλη εμπόδισε τον αποκλεισμό της επιλογής, εδραίωσε τον φασισμό της και καταδικάζει καθημερινά σε θάνατο επιλαχόντες.
Είναι η ίδια λογική που επέλεγε ποιος θα μπει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επειδή ουκ έστιν άριος, ξανθός με γαλανά μάτια και… θεληματικό πιγούνι, αλλά εβραίος, τσιγγάνος, άστεγος, ομοφυλόφιλος, ανάπηρος, μάρτυρας του Ιεχωβά, κομμουνιστής, πολιτικός αντιφρονών, συνδικαλιστής, καλλιτέχνης, αναρχικός… αναλώσιμος.
Ο Guardian τον Απρίλιο στο πρώτο κύμα της πανδημίας σε ένα οδοιπορικό στο Μπρονξ έγραψε:
- «Τα στατιστικά αποδεικνύουν τη φυλετική κατανομή του θανάτου: οι μαύροι και οι λατινοαμερικάνοι Νεοϋορκέζοι πεθαίνουν σε διπλάσιο ρυθμό από τους λευκούς και τους ασιάτες. Οι πρώτοι είναι οι φτωχότεροι, οι δεύτεροι οι πλουσιότεροι».
Και κάπου αλλού:
- «Στις καλές συνοικίες των λευκών δεν κυκλοφορεί κανείς, τα σπίτια είναι κλειστά, μάλλον οι ιδιοκτήτες τους τα έχουν εγκαταλείψει για το εξοχικό τους, ώσπου να περάσει η πανδημία. Στις συνοικίες των μαύρων, όπως το Μπρονξ, τα πεζοδρόμια εξακολουθούν να είναι γεμάτα ζωή και από ανθρώπους που εργάζονται».
Έκτοτε έχουν γραφεί πολλά για την «ταξικότητα» του ιού. Σήμερα στο δεύτερο κύμα είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι ο ιός πλήττει θανάσιμα τους φτωχούς, τους εξαρτημένους από τον μισθό τους οι οποίοι αναγκάζονται καθημερινά να χρησιμοποιούν τα Μέσα Μεταφοράς, τους νοσηλευτές και τους γιατρούς που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης, τους γέροντες.
Κάνει ήδη επιλογές θανάσιμες, και θα εξακολούθησε να κάνει με τον ίδιο θανάσιμο τρόπο και την επερχόμενη οικονομική λαίλαπα επειδή προτεραιότητα δεν υπήρξε ποτέ η θωράκιση πλατιών κοινωνικών δομών.
Δεν χρειάζονται λοιπόν περισσότερες προκλήσεις περί των επιλογών.
La Vita è Bella… και προπάντων πολύτιμη.
Εφημερίδα Polis media
