Ο Γιώργος Καρελιάς γράφει για την επανεκλογή Μακρόν στην γαλλική προεδρία και οι λόγοι που ο Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν θα πρέπει να είναι ήσυχοι.
Η επανεκλογή του Μακρόν είναι θριαμβευτική από όποια σκοπιά κι αν τη δει κανείς. Όχι μόνο έθεσε τέλος στην πολιτική σταδιοδρομία της Λεπέν(είναι η τρίτη φορά που χάνει σε προεδρικές εκλογές), αλλά είναι και ο μόνος πρόεδρος που καταφέρνει να εκλεγεί για δεύτερη θητεία εδώ και είκοσι χρόνια.
Ετσι, η δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και η πρώτη στρατιωτική δεν θα παραδοθεί στις ακροδεξιές και ξενοφοβικές δυνάμεις, που αντιπροσωπεύει η Λεπέν. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα κινδυνεύσει με αποσταθεροποίηση.
Εδώ σταματούν τα θετικά της εκλογής Μακρόν. Διότι τα αρνητικά, που φάνηκαν ολοκάθαρα στις φετινές εκλογές, δεν είναι καθόλου αμελητέα. Ο Μακρόν και η πολιτική του ήταν αντιπαθής στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Και η νίκη του οφείλεται στο γεγονός ότι είχε αντίπαλο την απεχθή Λεπέν, η οποία, παρά τα φτιασιδώματα που επιχείρησε τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να τρομάζει το μεγαλύτερο μέρος των Γάλλων. Όμως, δεν πρέπει να διαφύγει την προσοχή μας το γεγονός ότι η πολιτική του Μακρόν(«πρόεδρος των πλουσίων») έφερε απέναντι ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. Και χρειάστηκε η έκκληση του αριστερού υποψηψίου Μελανσόν(«ούτε μία ψήφο στη Λεπέν»), για να αποτραπεί το μοιραίο.
Όμως, η άνετη νίκη του Μακρόν δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το χαλί τη βαθιά διαιρεμένη Γαλλία. Πολλά εκατομμύρια ψηφοφόροι είτε ψηφίζουν το «μη χείρον»(Μακρόν) είτε δεν πάνε να ψηφίσουν. Διότι βλέπουν ότι η πολιτική του διευρύνει τις ανισότητες, φυσικά σε βάρος των κοινωνικά ασθενέστερων και των νέων, οι οποίοι ψήφισαν μαζικά στον πρώτο γύρο τον Μελανσόν, αλλά-δυστυχώς- και την Λεπέν.
Μπορεί να επιχειρηθεί κάποια «μεταφορά» στα καθ’ ημάς όσων έγιναν στη Γαλλία; Εκ πρώτη όψεως όχι. Διότι εκεί εξαφανίστηκαν τα δύο παραδοσιακά κόμματα, η Δεξιά και οι Σοσιαλιστές. Αντίθετα, στην Ελλάδα φαίνεται ότι διατηρείται ένα είδος δικομματισμού, με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και μένει να φανεί αν-και πόσο- μπορεί επανακάμψει το ΠΑΣΟΚ, μπαίνοντας σφήνα με ρυθμιστικό μετεκλογικό ρόλο.
Όμως, τα γεγονότα των τελευταίων μηνών αρχίζουν να δείχνουν ότι αυτό το τρικομματικό σχήμα μπορεί να μην είναι σε θέση να δώσει εύκολη κυβερνητική λύση μετά τις επόμενες εκλογές. Αν η ακρίβεια, ιδιαίτερα στο ηλεκτρικό ρεύμα, δεν ελεγχθεί στοιχειωδώς, ουδείς μπορεί να ποντάρει σε «κανονικά» εκλογικά αποτελέσματα. Μεγάλες κατηγορίες ψηφοφόρων εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις απογοητευμένοι και οργισμένοι. Και αν η τάση αυτή συνεχιστεί, τότε τα εκλογικά αποτελέσματα μπορεί να θυμίζουν τα αντίστοιχα του Ιουνίου του 2012. Τότε το πρώτο κόμμα, η ΝΔ, δεν συγκέντρωσε ούτε κάν 30% και ο δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν 27%.
Σύμφωνα με τη διαμορφούμενη δημοσκοπική εικόνα, η ΝΔ υπερέχει ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει ακόμα να εξαλείψει τα αρνητικό στίγμα της δικής του κυβερνητικής θητείας. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που έγινε στη Γαλλία: ο αντιπαθής στην πλειοψηφία Μακρόν νίκησε γιατί ακόμα και όσοι τον αντιπαθούν θεωρούν απεχθέστερη την Λεπέν.
Μολονότι, όπως είπαμε , η σύγκριση είναι αδόκιμη και αυθαίρετη, ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν πρέπει να είναι καθόλου ήσυχοι. Διότι μπορεί να ισχύει ακόμα η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ που «δεν τραβάει», αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί παγίδα. Διότι οι ψηφοφόροι στην κάλπη συνήθως τιμωρούν αυτόν που τους στέλνει εφιαλτικούς λογαριασμούς και όχι αυτόν που κυβέρνησε πριν από πέντε χρόνια. Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ γνωρίζουν καλά αυτόν τον κίνδυνο, εξ ου και η αγωνιώδης αναζήτηση καλών ειδήσεων και λύσεων για τα τιμολόγια του ρεύματος που θα καλμάρουν να νεύρα των παραληπτών τους.
Διότι αν φτάσουν στην κάλπη με τέτοια νεύρα, τότε η σημερινή «βεβαιότητά» τους θα πάει περίπατο. Και θα δώσει την θέση της στην απογοήτευση.
