Ο Ρουβίκωνας έχει βρεθεί πολλές φορές στο προσκήνιο με τη δράση του.
Παρότι έχει γίνει προσπάθεια να παρουσιαστεί ακόμη και ως «τρομοκρατική» οργάνωση, στην πραγματικότητα είναι μια αναρχική συλλογικότητα, με δημόσια δράση που εκτός όλων των άλλων κάνει δυναμικούς «ακτιβισμούς».
Κάποιες από τις δράσεις της οργάνωσης, πιθανώς παραβιάζουν άρθρα του ποινικού κώδικα, αλλά σε γενικές γραμμές δύσκολα θα τις κατέτασσες στη «βαριά εγκληματικότητα».
Για να το πω απλά: χάσμα τεράστιο χωρίζει μια βόμβα από το να πετάξει κάποιος μπογιές και «τρικάκια».
Γι’ αυτό πάντοτε θεωρούσα προβληματική την προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Ρουβίκωνας ως το μεγαλύτερο πρόβλημα «ανομίας» στη χώρα και θεωρούσα τουλάχιστον υπερβολικές τις σκέψεις να αντιμετωπιστεί ως «εγκληματική οργάνωση».
Να συζητήσουμε όσο θέλετε εάν η εκδοχή «δυναμικού ακτιβισμού» που προτείνει ο Ρουβίκωνας είναι η λύση για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων ή εάν χρειαζόμαστε άλλες μορφές κινηματικής δράσης.
Όμως, αυτό προφανώς και δεν αφορά τα δικαστήρια.
Μάλιστα, θα τολμούσα να πω ότι σε μεγάλο βαθμό ο λόγος που εμφανίζονται οργανώσεις όπως ο Ρουβίκωνας είναι ακριβώς επειδή ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, ιδίως σε νεαρές ηλικίες, είναι οργισμένο και θέλει να δείξει την οργή του, την ώρα που άλλες μορφές συλλογικής οργάνωσης – συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι κ.λπ. – δεν δείχνουν ικανές να προσφέρουν αποτελεσματική διέξοδο.
Τα λέω όλα αυτά με αφορμή μια δίκη που ξεκινά σήμερα και στην οποία δύο μέλη του Ρουβίκωνα, ο Γιώργος Καλαϊτζίδης και ο Νίκος Ματαράγκας κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός εμπόρου ναρκωτικών στα Εξάρχεια.
Το παράδοξο με αυτή τη δίκη είναι ότι η κατηγορία εναντίον των δύο διατυπώθηκε αρκετό καιρό μετά το περιστατικό και η βασική τους σύνδεση με την υπόθεση ήταν ότι ο Ρουβίκωνας όπως και πολλές συλλογικότητες αλλά και κάτοικοι των Εξαρχείων έχουν κάνει κατ’ επανάληψη μαζικές κινητοποιήσεις κατά των εμπόρων ναρκωτικών στη συγκεκριμένη γειτονιά της Αθήνας.
Όμως, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην μαζική κινηματική δράση για ένα υπαρκτό πρόβλημα και μια εν ψυχρώ δολοφονία.
Ιδίως όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν μακρά και επώνυμη δημόσια κινηματική παρουσία.
Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τις διαμαρτυρίες, ακόμη και εάν είναι δυναμικές και «ακτιβίστικες».
Είναι και αυτές κομμάτι της και η ιστορία προσφέρει πλήθος παραδειγμάτων «ταραχών» που αποτέλεσαν αφετηρία σημαντικών μεταρρυθμίσεων.
Όμως, η Δημοκρατία μπορεί να κινδυνεύσει από μεθοδεύσεις που ως αφετηρία έχουν ότι μπορούν πολιτικά κινήματα να αντιμετωπιστούν με πρακτικές ποινικοποίησης.
Ιδίως εάν αυτές πάρουν τη μορφή σκευωριών.
