Ο κινηματογράφος, ανέκαθεν ήταν ένα μέσο επικοινωνίας με το κοινό με αμφίδρομη διαδραστικότητα. Ιδίως ο μεταπολεμικός κινηματογράφος, ο οποίος ξέφυγε από τον κρατικό εναγκαλισμό και εξελίχθηκε σε μια προσωπική αφήγηση του δημιουργού (σκηνοθέτη) προς τον θεατή. Βεβαίως, οι εταιρίες παραγωγής είχαν τον πρώτο λόγο, τουλάχιστον στον κινηματογράφο του Χόλιγουντ. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε πολλές φορές τους ίδιους τους δημιουργούς να παρεκκλίνουν με τρόπο αξιοθαύμαστο, από τα «θέλω» και τα «πρέπει» που απαιτούσε η εμπορικότητα.
Στον Ανάποδο Κόσμο που ζούμε, με τον τρόμο σε διάφορες μορφές του (Πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, πανδημία Covid-19, τρομοκρατία κλπ) να κυριαρχεί στο πνεύμα και στις καρδιές όλων καθώς και τον ασφυκτικό έλεγχο της ίδιας της καθημερινότητας του, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα αναζητεί απεγνωσμένα απαντήσεις. Πώς εντελώς ξαφνικά βρέθηκε να χάνει την ελευθερία του, τις μέχρι τότε συνήθειες του, την εξωστρέφεια του και φυσικά την ίδια τη ζωή του, είτε αναγκαστικά κλειδαμπαρωμένος με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του, είτε πειθαναγκαστικά εμβολιασμένος με κάτι που δεν είχε καμμιά απολύτως πληροφορία για το τι ακριβώς επρόκειτο.
Σε αυτή του την αναζήτηση, ο δυτικός κυρίως κόσμος, δεν ήξερε – τουλάχιστον κατά πλειοψηφία – προς τα πού να στραφεί ως προς την έρευνα του γι αυτές τις απαντήσεις που ζητούσε.
Άλλοι στράφηκαν εναντίον των κυβερνώντων. Κάποιοι άλλοι εναντίον των γιατρών που ξαφνικά απέκτησαν απροσδόκητα τέτοια εξουσία που τους επέτρεπε να συμπεριφέρονται ως…σύγχρονοι θεοί και μικροί δικτάτορες. Κάποιοι τρίτοι, ίσως περισσότερο ενστικτωδώς παρά ως λογική επιλογή, προς τον Θεό. Και οι τρείς αυτές κοινωνικές ομάδες, είχαν προηγουμένως απορρίψει τα αφηγήματα των κατευθυνόμενων ΜΜΕ ως μη αξιόπιστα και άρα απορριπτέα. Η σύγχυση, η οποία είχε διαδεχθεί την άγνοια.
Αυτήν ακριβώς την…σύγχυση και την άγνοια περιγράφει ο Ρόμπερτ Όλντριχ στην ταινία του «Σόδομα και Γόμορρα», μια παραγωγή του 1962, στην προσπάθεια του να παρουσιάσει μια βιβλική υπερπαραγωγή η οποία θα καταπιάνονταν με το σημαντικής αξίας αφήγημα της Παλαιάς Διαθήκης και συγκεκριμένα του βιβλίου «Γένεσις», του οποίου συγγραφέας θεωρείται ο Μωϋσής. Πίσω από τον Όλντριχ, στην παραγωγή βρίσκεται ο μεγάλος δημιουργός Σέρτζιο Λεόνε, ο οποίος και στην ουσία κατευθύνει και επιμελείται το δύσκολο αυτό εγχείρημα. Το σενάριο βασίζεται στην νουβέλα του Πώλ Άιλτον «Οι τελευταίες μέρες των Σοδόμων», έκδοση του 1956.
Να σημειώσω ότι οι δεκαετίες ‘50 και ‘60, θεωρούνται για τον κινηματογράφο ως οι δεκαετίες των υπερπαραγωγών με θρησκευτικό υπόβαθρο. Αυτή την εποχή, γυρίστηκαν τουλάχιστον 6 ταινίες με θέμα τη ζωή του Χριστού και άλλες 10 ταινίες με σεναριακό θέμα γύρω από τη ζωή και το έργο του, καθώς και μεγάλος αριθμός ταινιών με θεματολογία γεγονότων από την Παλαιά Διαθήκη. Το κοινό τότε ζούσε σε μια εποχή όπου η λεγόμενη «Ηθική» και το θρησκευτικό αίσθημα κυριαρχούσε στις δυτικές κοινωνίες και άρα, οι ταινίες αυτές, με τα μεγαλοπρεπή σκηνικά εποχής και μια ατμόσφαιρα θρησκευτικής μυσταγωγίας, είχαν εξασφαλισμένη την εμπορική επιτυχία και θεωρούνταν ως «Ταινίες για όλη την οικογένεια».
Η ταινία του Όλντριχ, δεν ήταν μια από αυτές. Πρώτον, ήταν ευρωπαϊκής παραγωγής, πράγμα που σημαίνει πως ξέφευγε αισθητά από τα αμερικανικά (πουριτανικά) χολιγουντιανά στάνταρ και δεύτερον, ήταν «ακατάλληλη γι’ ανηλίκους», εφ’ όσον οι σκηνές σκληρής βίας και γυμνού που κυριαρχούσαν στην ταινία, αποτελούσαν εκ προοιμίου ανασταλτικό παράγοντα για να επιτραπεί η θέαση από παιδιά 17 ετών και κάτω. Οι παραγωγοί φοβόταν μήπως τελικά η ταινία δεν γίνει αποδεκτή από το κοινό, αλλά διαψεύστηκαν. Το έργο παρουσιάστηκε σχεδόν σε όλον τον κόσμο και σε διάφορες γλωσσικές βερσιόν (γαλλική, αγγλική, γερμανική, ιταλική, ρωσική, ισπανική) και σε άλλες χώρες απλά με υπότιτλους για την κάθε γλώσσα. Στην Ελλάδα προβλήθηκε η αγγλική.
Το αφήγημα της ταινίας και πού αυτό αποσκοπεί
Για τον Λώτ και κυρίως για το πώς βρέθηκε να είναι δεκτός και κάτοικος στα Σόδομα και πώς έδρασε εκεί, οι πληροφορίες που έχουμε είναι ελάχιστες. Στο κεφάλαιο 13 της Γενέσεως, πληροφορούμαστε τον αποχωρισμό Αβραάμ και Λώτ, λόγω της αψιμαχίας που υπήρχε μεταξύ των βοσκών του ενός και του άλλου για τα βοσκοτόπια. Μας λέει λοιπόν ο Μωϋσής ως ο συγγραφέας της «Γένεσης» πως ο μεν Λώτ πήγε προς τα μέρη της κοιλάδας του Ιορδάνη, ενώ ο Αβραάμ δυτικότερα, επειδή δεν ήθελε να μπλέξει με τους Σοδομίτες. Επίσης, μας πληροφορεί πως οι διάφορες φυλές της περιοχής βρίσκονταν σε πόλεμο με τα Σόδομα και πως ο Λώτ αιχμαλωτίστηκε από τους Γκογίμ με αρχηγό τον αιμοσταγή Χοδολλογομέρ και μεσολάβησε ο Αβραάμ για την απελευθέρωση του. Επίσης, δεν έχουμε καμμιά πληροφορία για το πώς αυτός ο ευσεβής άνθρωπος επιβίωσε μαζί με την οικογένεια του και τους ανθρώπους του μέσα σε αυτή τη πόλη, όπου κυριαρχούσε η διαφθορά.
Επίσης, δεν έχουμε κανένα ιστορικό στοιχείο ούτε για την γυναίκα του Λώτ, η οποία παρουσιάζεται στις Γραφές ως απλά «η σύζυγος του Λώτ». Όσο κι αν έψαξα εγώ προσωπικά, τόσο στην Μισνά, όσο και στο Ταλμούδ (Μισνά και Ταλμούδ καλούνται τα ιερά βιβλία των Εβραίων), δεν βρήκα απολύτως τίποτε για τη γυναίκα αυτή.
Εν τέλει, η ιστορία του Λώτ με τα Σόδομα τελειώνει – πάντα σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως – με την υποδοχή των τριών Αρχαγγέλων, απεσταλμένων του Θεού όπου παρουσιάζονται σε εκείνον για να τον προειδοποιήσουν για την επικείμενη καταστροφή της πόλης κατ’ εντολή του Θεού λόγω της πτώσης των κατοίκων της από την συσσωρευμένη διαφθορά και αμαρτία. Αναφέρεται η συμπλοκή των Αρχαγγέλων με τους στρατιώτες των Σοδόμων, η τύφλωση των στρατιωτών και η τελική απελευθέρωση του Λώτ και απομάκρυνση του από την αμαρτωλή πόλη. Και στη συνέχεια ακολούθησε η πτώση πυρακτωμένου θειαφιού σε μορφή χαλαζιού και η οριστική καταστροφή της πόλης.
Το αφήγημα της ταινίας, είναι εντελώς διαφορετικό. Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία, ένα σεναριακό μόρφωμα που βασίζεται σε μια νουβέλα ενός Άγγλου συγγραφέα και που δεν έχει σχεδόν καμμιά σχέση με ό,τι ιστορικό στοιχείο γνωρίζουμε σήμερα. Απλά στο όλο αφήγημα, έχουν προστεθεί τα λιγοστά αυτά ιστορικά στοιχεία ως συμπλήρωμα, για να στοιχειοθετήσουν το ολικό αφήγημα και να δικαιολογήσουν την πλοκή. Θα μπορούσα να το ονομάσω ως μια…ελεύθερη διασκευή της ιστορίας του Λώτ και των Σοδόμων.
Προφανώς, άλλα ήθελε να πεί ο Όλντριχ με την παρουσίαση των Σοδόμων και Γομόρρων και η επίσημη Ιστορία λίγο τον ενδιέφερε.
Πάμε να δούμε όμως τι ακριβώς πραγματεύεται ο σκηνοθέτης και πώς συνδέονται αυτά με τη σημερινή κατάσταση της ανθρωπότητας.
Σύμφωνα με το σενάριο λοιπόν, ο Λώτ, ο οποίος ταυτόχρονα πενθεί τον θάνατο της γυναίκας του (τον υποδύεται ο ζέν πρεμιέ του αγγλικού σινεμά Στιούαρτ Γκρέιντζερ) και οι άνθρωποι του, βρίσκονται σε πορεία προς την κοιλάδα του Ιορδάνη, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση ξηρασίας (ενώ η αλήθεια ήταν ότι η κοιλάδα αυτή ήταν όχι μόνο εύφορη, αλλά σωστός παράδεισος) και στο δρόμο αυτόν ο Λώτ συναντιέται με μια πανέμορφη και λάγνα σκλάβα, την Ιλντίθ (την υποδύεται η Ιταλίδα κούκλα-μοντέλο της εποχής Πιέρ Αντζελί – φωτό δεξιά – που έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία 39 ετών) η οποία του αναφέρει πως στην πόλη των Σοδόμων, τα …πάντα επιτρέπονται και ότι τίποτε δεν είναι αμαρτία, αφού τα πάντα έχουν να κάνουν μόνο με την ηδονή και την προσωπική ικανοποίηση.
Στα Σόδομα, κυβερνάει η βασίλισσα Σουάχ (την υποδύεται η εκθαμβωτική Ανούκ Αϊμέ) με συγκυβερνήτη τον αδελφό και εραστή της Ασταρόθ (τον υποδύεται ο μέγας γόης του μεταπολεμικού αγγλικού σινεμά Στάνλεϊ Μπέϊκερ) έχοντας υπό την εποπτεία τους και τα Γόμορρα (στην πραγματικότητα τα Σόδομα είχαν βασιλέα, τον Βεράχ ενώ τα Γόμορρα τον Βαρσά. Το όνομα επίσης του αδελφού και εραστή της Σουάχ, Ασταρώθ, αντιστοιχεί στο όνομα μιας σατανικής θεότητας που την αποκαλούσαν έτσι κυρίως οι Εβραίοι και που στην Ελλάδα ονομαζόταν Αστάρτη). Κατά τον Όλντριχ, η περιοχή των Σοδόμων ήταν πλούσια λόγω των ορυχείων αλατιού, το οποίο αλάτι ήταν δυσεύρετο και χρησιμοποιούνταν και ως ανταλλάξιμη αξία με πολύτιμες πέτρες και χρυσό (στην πραγματικότητα τα Σόδομα την εποχή εκείνη είχαν υποστεί λεηλασία από τους άλλους γύρω λαούς και κυρίως από τους Αμμωνίτες, των οποίων βασιλιάς ήταν ο Αμραφέλ).
Η πορεία προς την σταδιακή διαφθορά των Εβραίων
Η βασίλισσα Σουάχ δεν θεωρεί τους Εβραίους του Λώτ ως εχθρούς, σε αντίθεση με τον «σατανικό» Ασταρώθ και πρόθεση της είναι να συνάψει συμμαχία μαζί τους, χρησιμοποιώντας τους επί της ουσίας ως εμπροσθοφυλακή για τις επικείμενες επιθέσεις των Αμμωνιτών. Συμφωνεί να τους παραχωρήσει την περιοχή στην απέναντι όχθη του Ιορδάνη υπό τον όρο να πληρώνουν φόρο υποτέλειας για 7 χρόνια. Και για να τους κρατάει γερά στο χέρι, προσπαθεί να τους μυήσει με έντεχνο τρόπο στον κόσμο της ηδονής, της απόλαυσης και της ανεξέλεγκτης χλιδής, απομακρύνοντας τους από την πίστη τους στον Θεό, ρίχνοντας ταυτόχρονα και την σκλάβα της Ιλντίθ δίπλα στον Λώτ για να τον αποπλανήσει. Ο Λώτ τελικά υποκύπτει στα θέλγητρα της αλλά ταυτόχρονα την προτρέπει να σεβαστεί τις παραδόσεις του λαού του. Το αποτέλεσμα είναι οι Εβραίοι ακόλουθοι του, από φτωχοί βοσκοί και εργάτες να γίνουν…έμποροι και χρηματιστές(!) και να εθιστούν στην καλοζωΐα, ενώ ο Λώτ αναβαθμίζεται πρώτος σύμβουλος της βασίλισσας και η νέα γυναίκα του Ιλντίθ ως η πρώτη, μετά την βασίλισσα, κυρία των Σοδόμων. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις της βασίλισσας Σουάχ είναι – εκτός από τον αδελφό της Ασταρώθ – και ο λεσβιακός έρωτας κυρίως με τις σκλάβες της, ενώ ο Ασταρώθ από την άλλη αποπλανά ακόμη και τις κόρες του Λώτ. Ο ομοφυλοφιλικός έρωτας είναι κάτι το σύνηθες, ενώ τα ομαδικά ερωτικά όργια είναι η καθημερινότητα των κατοίκων των Σοδόμων. Ένα κομμάτι όμως του λαού των Εβραίων ακολούθων του Λώτ προσπαθεί να μείνει αλώβητο από αυτή την επέλαση του «Κακού», ασκώντας ταυτόχρονα κριτική στο πρόσωπο του Λώτ και στις επιλογές του. Από την άλλη, και ο ίδιος ο Λώτ, παρά τη χλιδή και τις ανέσεις που του προσφέρει η θέση του, παλεύει ανάμεσα στη πίστη του και τον νεό τρόπο ζωής που του προσφέρεται. ‘Ώσπου μια παρεξήγηση μεταξύ του Λώτ και του αδερφού της βασίλισσας και συγκυβερνήτη των Σοδόμων Ασταρώθ καταλήγει σε μονομαχία με θύμα τον τελευταίο, έχει ως συνέπεια την σύλληψη του Λώτ και τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Μέσω αυτής της εξέλιξης, ο Λώτ συνέρχεται, αντιλαμβάνεται πως ο Διάβολος με το πρόσωπο της βασίλισσας τον εξαπάτησε, μετανοεί με δάκρυα στα μάτια και ζητά συγχώρεση από τον Θεό. Ο Θεός κατόπιν, αποδεχόμενος την εικεσία του Λώτ, στέλνει τους τρείς Αρχαγγέλους του και ελευθερώνουν τον Λώτ από τα δεσμά του, ανακοινώνοντας του ταυτόχρονα και την απόφαση του Θεού στο να καταστρέψει την πόλη και να θανατώσει όλους τους κατοίκους της και τον παρακινούν να μαζέψει τον λαό του και να φύγει το συντομότερο. Ο στενός του περίγυρος όμως δεν τον πιστεύει και αντιδρά, αρνούμενος να απαρνηθεί όλα όσα έχει αποκτήσει και διαμορφώσει ως τρόπο ζωής. Κυρίως η γυναίκα του Ιλντίθ και οι δύο κόρες του, οι οποίες στο μεταξύ είχαν αποπλανηθεί και οι δύο από τον Ασταρώθ που τις είχε μυήσει στον κόσμο της ηδονής. Με πολλές δυσκολίες τους πείθει και φεύγουν από την πόλη, η οποία αμέσως μετά τη φυγή τους καταστρέφεται. Η Ιλντίθ όμως, η οποία δεν μπορεί να χωνέψει την απότομη εξέλιξη των πραγμάτων, κάνει το λάθος και γυρνάει να δει την καταστροφή των Σοδόμων. Αμέσως μετατρέπεται σε στήλη άλατος, αφήνοντας τον Λώτ απαρηγόρητο…
Η αλληγορική ιστορία του Όλντριχ και οι συσχετισμοί με την πραγματικότητα της Ανθρωπότητας του 2020
Πράγματι, ο σκηνοθέτης της ταινίας Ρόμπερτ Όλντριχ πάνω στην θέληση του να δημιουργήσει μια ταινία «διαφορετική» για την ιστορία των Σοδόμων, άθελα του ή ηθελημένα, αντικατοπτρίζει μέσω του σεναριακού περιβάλλοντος της ταινίας, το μέλλον της Ανθρωπότητας.
Την εποχή που γυρίστηκε η ταινία, η τεχνολογία αναπτυσσόταν με μεγάλους ρυθμούς, αλλάζοντας ανά δεκαετία τόσο τα πρότυπα, όσο και την ποιότητα της ζωής των δυτικών κοινωνιών. Η έξαρση του εμπορίου και της ανάπτυξης μέσω της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης, η διάδοση της τηλεόρασης, οι διαφημίσεις των προϊόντων, η αγωνιώδης προσπάθεια των κοινωνιών της Δύσης να αγγίξουν το «όνειρο μιας καλύτερης ζωής», η σεξουαλική επανάσταση, η χειραφέτηση της γυναίκας που εγκαταλείπει την οικογένεια της για να γίνει καριερίστα, η απροσδόκητη εμφάνιση του Πορνό μέσω της ταινίας «Βαθύ Λαρύγγι» που αλλάζει ριζικά τις ερωτικές σχέσεις, μετατρέπουν σταδιακά την δυτική Ανθρωπότητα ως τα «Νέα Σόδομα».
Η βασίλισσα των Σοδόμων Σουάχ και οι επιδιώξεις της για αποπλάνηση του λαού των Εβραίων με σκοπό την σταδιακή απάρνηση της θρησκείας τους, των ηθών και παραδόσεων τους, απεικονίζει την σημερινή Αμερική των Ελίτ και των βρώμικων σχεδίων τους για τους λαούς του κόσμου. Η μικρή ομάδα των Εβραίων που αντιστάθηκαν στην πρόκληση αυτή, αντικατοπτρίζει και όλους τους λαούς που αντιστέκονται λυσσαλέα σε αυτή την δαιμονική επίθεση με κάθε τρόπο (Ορθόδοξοι μη μεταλλαγμένοι Έλληνες, Ρώσοι, Ούγγροι).
Το αφήγημα του Διαβόλου, ήταν πάντοτε αυτό: «Ο Θεός σας επέβαλλε δέκα νόμους, εγώ σας δίνω έναν, την απόλυτη ελευθερία να χαίρεστε τη ζωή χωρίς φραγμούς και ηθικοπλασίες». Κατά σύμπτωση, αυτό είναι και το αφήγημα των νεοταξιτών ψυχοπαθών. «Όλα νομιμοποιούνται, όλοι είναι ελεύθεροι να απολαμβάνουν τον έρωτα χωρίς φραγμούς και όποιος διανοηθεί να το αμφισβητήσει θα τιμωρείται».
Η Ηθική διαγράφεται και στη θέση της υπάρχει μόνο η Ηδονή με όλους τους τρόπους.
Το ψέμμα και η αποπλάνηση που χρησιμοποιεί ο Ασταρώθ για να λυγίσει τις αντιστάσεις των δύο θυγατέρων του Λώτ, απεικονίζονται στο πρόσωπο των ΜΜΕ, που ως σύγχρονες «Σειρήνες», προσπαθούν να μηδενίσουν κάθε λογική, κάθε έννοια δικαίου, κάθε έννοια αλήθειας, αποπλανώντας τους θεατές με ό,τι πιο αρρωστημένο μπορεί να γεννήσει ανθρώπινος νούς. Από ριάλιτι τηλεπαιχνίδια με …στιγμιαίους «γάμους» χρησιμοποιώντας νέους ανθρώπους ως πειραματόζωα μέχρι…ανικανοποίητες μεσόκοπες βαθύπλουτες «νοικοκυρές» που για να γεμίσουν τις άδειες μέρες τους, αναλίσκονται στο να αποπλανούν νεαρούς και να φτιασιδώνονται μέσω πανάκριβων χειρουργικών επεμβάσεων ως σύγχρονες μεταλλαγμένες κυράτσες.
Οι δε σύγχρονοι «Ασταρώθ», προσπαθούν στο όνομα της…επιστήμης να μας πείσουν πως ο Θεός δεν υπάρχει! Πως η ψυχή, εφ’ όσον είναι άυλη, είναι και ανύπαρκτη. Μήπως αυτό δεν ισχυρίζεται ο νέος «Ψευδοπροφήτης» και τεχνο-ουτοπιστής Νουβάλ Νόαμ Χαράρι, αυτός ο «ουρανοκατέβατος» που αυτοαποκαλείται και Ιστορικός-Φιλόσοφος; Ο οποίος και κατά σύμπτωση, είναι και σιωνιστικής καταγωγής;
«Οι οργανισμοί μας είναι…αλγόριθμοι», διαλαλεί κομπορρημονώντας, πάντα υπό την …αιγίδα του μέντορα του Κλάους Σβάμπ. Χωρίς καν να έχει συναίσθηση του τι ακριβώς λέει, αρκεί τα…νοήμονα «προϊόντα» (όπως αποκαλεί τους νέους ανθρώπους) να το ενστερνιστούν.
Τα σύγχρονα Σόδομα είναι εδώ. Έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στις ζωές μας, στις καρδιές μας, στις ψυχές και στο μυαλό μας. Μπορούμε εμείς, όσοι απομείναμε, να τα αποτάξουμε;
Ο Θεός, οργισμένος για δεύτερη φορά μετά τον Κατακλυσμό, αποφάσισε με αποτρόπαιη κίνηση να τα καταστρέψει, απαιτώντας ταυτόχρονα από τους ανθρώπους Του να γυρίσουν την πλάτη και να μη κοιτάξουν πίσω, ακριβώς για να μη λυπηθούν αυτά που έχασαν. Η Ιλντίθ όμως γύρισε, γιατί στο βάθος δεν είχε καθαρίσει την καρδιά της και το σώμα της από την αμαρτία. Και έγινε στήλη άλατος.
Το ίδιο θα συμβεί και σε μας, αν …κοιτάξουμε πίσω την ώρα της καταστροφής. Αν δηλαδή νοσταλγήσουμε τον πρότερο βίο μας.
Ο Θεός, μέσω αυτού του φρικτού πολέμου που ζούμε, καταστρέφει βήμα προς βήμα τα σύγχρονα Σόδομα. Και λεώ βήμα προς βήμα, γιατί συνάμα προσπαθεί να συλλέξει, όπως ο Λώτ, τους ανθρώπους που γυρνάνε πίσω σε Εκείνον. Τα σύγχρονα Σόδομα, υβρίζουν και χλευάζουν όσους αγωνίζονται μαζί με αυτούς που πολεμάνε. Τους βρίζουν, τους συκοφαντούν και τους χλευάζουν, όπως ακριβώς και η βασίλισσα Σουάχ όλους όσους από τους δικούς της προσπαθούσαν να φύγουν, αρνούμενη επιδεικτικά τον Θεό, ακόμη και την ώρα που έπεφταν οι κολώνες του παλατιού της…
Η ταινία συνίσταται απόλυτα σε όλους όσους θέλουν πραγματικά να δούν την αλήθεια της σωτηρίας. Σε όλους όσους έχουν ακόμη καρδιά και ψυχή μέσα τους. Δεν είναι απλά μια καλοφτιαγμένη υπέρπαραγωγή. Είναι και ένας τρόπος αφύπνισης όλων μας.
Δεν έχει ουδεμία σημασία το ότι το ιστορικό της υπόβαθρο δεν έχει καμμιά σχέση με την επίσημη Ιστορία. Σημασία έχει ό,τι αυτή προσπαθεί να μας μεταδόσει. Την πίστη σε ένα ιδανικό, τον αγώνα για την κάθαρση και την σωτηρία όλων μας από τα γαμψά και σουβλερά νύχια του Σατανά…
Πηγή: kanenazori.com
