Η καταξιωμένη Ιταλίδα συγγραφέας, Francesca Melandri, εδώ και 3 εβδομάδες είναι σε καραντίνα, λόγω κορονοϊού στη Ρώμη.
Απευθυνόμενη στους Ευρωπαίους πολίτες γράφει ένα γράμμα “από το μέλλον”, που αξίζει όλοι να διαβάσουμε:
Είμαστε λίγα βήματα μπροστά στη γραμμή του χρόνου, όπως ήταν και η Γουχάν λίγα βήματα πιο μπροστά από εμάς. Σας παρακολουθούμε να συμπεριφέρεστε όπως συμπεριφερθήκαμε και εμείς. Βασίζεστε στα ίδια επιχειρήματα που βασιζόμασταν και εμείς πριν λίγο καιρό, διχασμένοι μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν ότι “Είναι μια απλή γρίπη, προς τι όλη η φασαρία” και αυτών που έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Σας παρακολουθούμε από εδώ, από το μέλλον σας, ξέρουμε ότι πολλοί από εσάς, όταν σας είπαν να μείνετε σπίτι, αρχίσατε τις αναρτήσεις με αποσπάσματα από τον Orwell, ακόμα και τον Hobbes. Αλλά σύντομα θα είστε πολύ απασχολημένοι γι’ αυτό.
Στην αρχή θα τρώτε. Και όχι επειδή θα είναι ένα από τα τελευταία πράγματα που θα μπορείτε να κάνετε.
Θα ανακαλύψετε δεκάδες μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέσω των οποίων θα μπορείτε να δίνετε ένα νόημα στον χρόνο που ξοδεύετε. Λίγες ημέρες μετά θα τα παρατήσετε.
Θα βγάλετε από τα ράφια σας όλα τα βιβλία με θεματολογία “αποκάλυψης”, αλλά σύντομα δεν θα έχετε όρεξη να διαβάσετε κανένα από αυτά.
Θα φάτε ξανά. Δεν θα κοιμάστε καλά. Θα αναρωτιέστε τι συμβαίνει στη δημοκρατία. Η ζωή σας μέσα από τα social media, Messsenger, WhatsApp, Skype, Zoom θα είναι “ασταμάτητη”.
Θα σας λείψουν τα ενήλικα παιδιά σας, όπως ποτέ ξανά. Η συνειδητοποίηση πως κανείς δεν ξέρει πότε θα τα ξαναδείτε θα σας χτυπήσει σαν γροθιά στο στήθος.
Οι παλιές έγνοιες και απογοητεύσεις θα σας φαίνονται ασήμαντες. Θα τηλεφωνείτε σε άτομα που είχατε ορκιστεί να μην ξαναμιλήσετε, απλά για να τους ρωτήσετε τι κάνουν. Πολλές γυναίκες θα πέσουν θύματα κακοποίησης στα σπίτια τους.
Θα αναρωτιέστε τι συμβαίνει με όσους δεν μπορούν να μείνουν σπίτι, γιατί δεν έχουν ένα. Θα νιώθετε ευάλωτοι κάθε φορά που μπορεί να χρειάζεται να βγείτε από το σπίτι, στους άδειους δρόμους, ακόμα περισσότερο αν είστε γυναίκα. Θα αναρωτιέστε αν κατ’ αυτόν τον τρόπο καταρρέει μια κοινωνία. Συμβαίνει πράγματι τόσο γρήγορα; Αμέσως θα “μπλοκάρετε” τέτοιου είδους σκέψεις και επιστρέφοντας σπίτι θα τρώτε ξανά.
Θα βάλετε κιλά. Θα κοιτάτε για προγράμματα γυμναστικής μέσω διαδικτύου.
Θα γελάτε. Θα γελάτε πολύ. Θα καμαρώνετε για το χιούμορ που ποτέ ως τώρα δεν είχατε. Ακόμα και οι πιο σοβαροί θα αναλογίζονται τα παράλογα της ζωής και του σύμπαντος ολόκληρου.
Θα δίνετε ραντεβού στα σούπερ μάρκετ και θα στέκεστε στις ουρές με τους φίλους και τους εραστές σας, ώστε να τους δείτε για μια στιγμή από κοντά, τηρώντας τους κανόνες των κοινωνικών αποστάσεων.
Θα μετράτε όλα τα πράγματα που δεν χρειάζεστε. Η πραγματική φύση των ανθρώπων γύρω σας θα αποκαλυφθεί και θα είναι ξεκάθαρη. Πολλά θα επιβεβαιωθούν και πολλά θα σας εκπλήξουν.
Οι φιλελεύθεροι, που ήταν πανταχού παρόντες θα εξαφανιστούν, οι απόψεις τους ξαφνικά θα είναι άσχετες. Μερικοί θα καταφύγουν σε εξορθολογισμούς, οι οποίοι θα στερούνται συμπόνιας κι’ έτσι σύντομα οι άνθρωποι θα σταματήσουν να τους ακούν. Αντιθέτως άνθρωποι που μέχρι τώρα μπορεί να υποτιμούσατε θα αποδειχθούν καθησυχαστικοί, γενναιόδωροι, αξιόπιστοι, ρεαλιστές και σαφείς.
Αυτοί που σας καλούν να αντιληφθείτε πως μέσα στο χάος κρύβεται μια τεράστια ευκαιρία για το οικοσύστημα θα σας βοηθήσουν να δείτε τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά. Σίγουρα θα τους βρείτε και τρομερά ενοχλητικούς παράλληλα. Όμορφα ο πλανήτης ‘αναπνέει’ καλύτερα με την μείωση των εκπομπών του διοξιδίου του άνθρακα αλλά ποιος θα πληρώσει το ενοίκιο τον επόμενο μήνα;
Δεν θα μπορείτε να καταλάβετε εάν η αναγέννηση του πλανήτη που παρακολουθείτε είναι μια σπουδαία ή μια μίζερη υπόθεση.
Θα παίζετε μουσική από τα παράθυρά σας. Θα μας δείτε να τραγουδάμε όπερα από τα μπαλκόνια μας και θα σκεφτείτε “Αχ, αυτοί οι Ιταλοί”. Αλλά ξέρουμε ότι κι εσείς θα τραγουδάτε εμψυχωτικά τραγούδια ο ένας στον άλλον. Κι όταν θα τραγουδάτε το I Will Survive από τα παράθυρά σας, θα σας κοιτάμε, όπως κοίταζαν εμάς οι άνθρωποι της Γουχάν.
Πολλοί από εσάς θα κοιμηθείτε υποσχόμενοι πως το πρώτο πράγμα που θα κάνετε με το πέρας της καραντίνας θα είναι να πάρετε διαζύγιο..
Οι κόρες και οι γιοί σας θα κάνουν διαδικτυακά μαθήματα και η φασαρία τους θα σας δίνει χαρά. Πολλοί ηλικιωμένοι θα θέλουν να παρατυπήσουν και θα μαλώνετε μαζί τους σας να είναι έφηβοι, αποτρέποντάς τους από το να βγούν έξω, να μολυνθούν και να πεθάνουν.
Θα προσπαθείτε να μην σκέφτεστετους θανάτους στις ΜΕΘ. Θα θελήσετε να γεμίσετε λουλούδια το ιατρικό προσωπικό.
Θα σας πουν ότι η κοινωνία είναι ενωμένη με έναν κοινό σκοπό, πως βρίσκεστε όλοι στο ίδιο καράβι. Θα είναι αλήθεια. Αυτή η εμπειρία θα αλλάξει ολοκληρωτικά τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε τον εαυτό σας ως άτομο αλλά και μες την κοινωνία.
Η διαφορά όμως μεταξύ των κοινωνικών τάξεων θα είναι αισθητή. Η καραντίνα σε ένα σπίτι με έναν όμορφο κήπο και σε ένα σπίτι ασφυκτικά γεμάτο δεν είναι η ίδια. Ούτε είναι το ίδιο να συνεχίζεις να δουλεύεις από το σπίτι με το να χάσεις την δουλειά σου. Το πλοίο στο οποίο ο καθένας επιβαίνει κατά τη διάρκεια αυτής της επιδημίας δεν είναι το όμοιο για όλους. Ποτέ δεν ήταν.
Κάποια στιγμή θα αντιληφθείτε πως είναι δύσκολο. Θα φοβηθείτε. Θα μοιραστείτε τους φόβους σας με τους αγαπημένους σας ή θα τους κρατήσετε για τον εαυτό σας για να μην τους βαρύνετε με ένα έξτρα φορτίο.
Θα φάτε ξανά.
Είμαστε στην Ιταλία κι αυτά είναι όσα ξέρουμε για το μέλλον σας. Ένα μέλλον που δεν απέχει πολύ από το παρόν σας.
Αν κοιτάξουμε πιο μακριά, στο μέλλον που είναι αβέβαιο για όλους μας, ένα πράγμα μπορούμε να σας πούμε με σιγουριά: Όταν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει, ο κόσμος δεν θα είναι πια ο ίδιος.
