Το να έχουμε επισκέψεις στο σπίτι μας μπορεί να είναι διασκεδαστικό. Ορισμένες φορές προσφερόμαστε να φιλοξενήσουμε όσους έρχονται από μακριά για μερικά βράδια.
Στην αρχή, είναι όλα καλά. Οταν όμως οι ώρες (ή οι μέρες) περνούν και οι καλεσμένοι μας έχουν μετατρέψει την επίσκεψη σε «αρμένικη», είναι λογικό να αισθανόμαστε άβολα.
Πολλοί κάνουν «κατάχρηση» της φιλοξενίας μας και δεν κατανοούν ότι, από ένα σημείο και μετά, θέλουμε να επιστρέψουμε στην ρουτίνα μας. Το ερώτημα είναι ένα: Πώς θα τους κάνουμε να φύγουν με ευγενικό τρόπο;
Είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή
Συμφωνούμε σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, ώρα και διάρκεια διαμονής με τον καλεσμένο πριν την επίσκεψη. Μπορεί να ακούγεται αγενές να ξεκαθαρίζουμε κάτι τέτοιο λες και πρόκειται για επαγγελματικό meeting, αλλά το να βάζουμε όρια από την αρχή μας «γλιτώνει» από την μετέπειτα αμηχανία.
Δεν θέσαμε τα όρια από την αρχή; Δεν πειράζει. Όταν η επίσκεψη κρατά περισσότερο από ότι είχαμε υπολογίσει, «επιστρατεύουμε» τα υπονοούμενα.
«Χάρηκα πολύ που ήρθες. Περάσαμε πολύ ωραία»: Με αυτή την φράση, ο καλεσμένος θα καταλάβει ότι η επίσκεψη φτάνει στο τέλος. Σε μια επίσκεψη (γενεθλίων για παράδειγμα) ξεκινάμε να συμμαζεύουμε το σπίτι, σταματάμε να εμφανίζουμε φαγητό ή ποτό στο τραπέζι και παραπονιόμαστε για τις αυριανές μας υποχρεώσεις.
Αν το «μήνυμα» δεν περάσει, ένα μικρό ψεματάκι, όπως η άφιξη ενός άλλου καλεσμένου, δεν βλάπτει.
Δεν είμαστε «υπηρέτες» των καλεσμένων
Τους ενθαρρύνουμε να κάνουν πράγματα μόνοι τους, όπως να φτιάξουν έναν καφέ ή να βγουν μια βόλτα όποτε επιθυμούν. Εκείνοι θα αισθανθούν περισσότερη οικοιότητα και εμείς θα έχουμε μια έγνοια λιγότερη.
Δεν επιτρέπουμε, γενικότερα, να εκμεταλλεύεται κάποιος την καλοσύνη μας
Μάλλον παραγνωριστήκαμε… Όσο αγαπητός φίλος ή συγγενής κι αν είναι κάποιος, χρειάζεται την άδειά μας για να μείνει στο σπίτι και όχι απλώς να υποθέτει ότι μπορεί.
Χτίζουμε υγιή σχέση, με όρια.
Πηγή: Huffpost US
