Περίεργη καθυστέρηση του νόμου για την συνεπιμέλεια από πλευράς κυβέρνησης, ειδικά μάλιστα όταν έχει μαζί της και το ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως η καθυστέρηση να έχει να κάνει με τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας στο ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, ή με τα όσα έγραψε ο Πρόεδρος Πρωτοδικών κ. Πλαγάκος, για κάποιους γονείς οι οποίοι λόγω του έντονα εγωκεντρικού χαρακτήρα τους, του κοινωνικού κύρους και της οικονομικής επιφάνειάς τους δεν αποδέχονται την ήττα τους στις δίκες για την επιμέλεια των τέκνων τους και επιχειρούν να την ανατρέψουν εμμέσως δια της μεταβολής του νομοθετικού πλαισίου, ή με το ότι ένα τεράστιο τσουνάμι λογικά σκεπτόμενων ανθρώπων, αλλά και οργανώσεων, τόνισε το αυτονόητο, ότι δηλαδή, δεν μπορεί το κράτος να αντικαθιστά τον φυσικό δικαστή και χωρίς έλεγχο των πραγματικών δεδομένων να μοιράζει εκ των προτέρων τις ευθύνες της επιμέλειας και τις επικοινωνίας των τέκνων με τους γονείς.
Αυτό το δεδομένο θα αναγκάσει τους δικαστές να πάρουν μετά την ψήφιση του νόμου αποφάσεις εφιαλτικές για τα παιδιά. Όλοι όσοι είναι άσχετοι με το θέμα επειδή δεν είχαν την ατυχία να χωρίσουν έχοντας παιδιά, δεν έχουν καμία όρεξη να κάτσουν και να κάνουν πράξεις για να δουν τι εφιαλτικές συνέπειες θα έχει αυτό το 1/3 στην καθημερινότητα και των δύο γονέων αλλά και των παιδιών.
Ο νόμος δυστυχώς αφορά τα απόλυτα εχθρικά διαζύγια, όπου συνήθως οι δύο γονείς γίνονται ακόμη μεγαλύτεροι εχθροί μετά την διάσταση.
Το κυρίως πρόβλημα όμως του νόμου, είναι το ότι με την συνεπιμέλεια, βάζει με το ζόρι (ο νόμος) δύο “θανάσιμους εχθρούς” να έχουν καθημερινή επαφή και συνεννόηση ακόμη και για τα πιο ασήμαντα πράγματα που θα πρέπει να κάνει το παιδί ή τα παιδιά τους. Το πρόβλημα αυτό είναι τεράστιο, διότι οι ανάγκες των παιδιών, δεν λύνονται με μία εφάπαξ συνεννόηση ή έστω με μία σε μηνιαία βάση διαπραγμάτευση, αλλά απαιτεί καθημερινή συναίνεση των δύο “ορκισμένων εχθρών” που τυχαίνει να είναι όμως ταυτόχρονα και γονείς των ίδιων τέκνων. Αναφέρομαι με γλαφυρό τρόπο στους δύο “ορκισμένους εχθρούς”, με μία δόση υπερβολής, διότι για αυτό το είδος των γονέων βγαίνει ο νόμος. Εκείνοι που συνεννοούνται, δεν τον έχουν ανάγκη.
Περιμένουμε να βγει σε διαβούλευση αν και σύμφωνα με καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ (που δεν διαφωνεί σε γενικές γραμμές με την Ν.Δ.) η πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής απλά ελήφθη εν μέρει υπόψη από το Υπουργείο, το οποίο ακόμη “μαγειρεύει” το νόμο και θα τον βγάλει μάλλον κατά τα Χριστούγεννα.
Τότε θα μιλήσουμε και με λεπτομέρειες, διότι κάποιοι αυτόκλητοι Μουτζαχεντίν, θέλουν να τα βλέπουν όλα άσπρα ή μαύρα, αλλά δυστυχώς ζούμε σε ένα γκρι κόσμο όπου κάθε διαζύγιο αποτελεί μία εντελώς ειδική περίπτωση και το “κουσούρι” του νόμου είναι το ότι πάει να τα ισοπεδώσει όλα και να βάλει τους δικαστές στο παρασκήνιο δένοντάς τους τα χέρια.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι δεν υπάρχουν μόνο καλές μαμάδες και μόνο κακοί μπαμπάδες και αντιστρόφως. Η ζωή είναι πολύ πολύπλοκη και όλοι έχουν το κατά Θουκυδίδην δίκιο. Ο καθένας το δίκιο του.
Η πράξη θα δείξει, όπως έδειξε και σε μερικές χώρες που εφαρμόστηκαν παρόμοιοι νόμοι, ότι εξυπηρετούνται οι εγωισμοί των γονέων, αλλά όχι τα συμφέροντα των παιδιών και όπως έγραψε ο δικαστής κ. Πλαγάκος, θα δούμε εάν τελικά η συνεπιμέλεια σε αυτές τις περιπτώσεις θα απέβαινε υπέρ του συμφέροντος των ανηλίκων τέκνων ή μάλλον θα ικανοποιούσε ψυχολογικές ανάγκες των γονέων.
el.gr
