Ο Ανδρέας (ένας είναι ο Ανδρέας) σηκώνεται από τον τάφο, όχι δεν μοιάζει με τον Παπακαλιάτη, μάλλον το τελείως αντίθετο, και δίνει την λύση στην τρέχουσα θολότητα.
Υποκλοπές, βαριές αλληλοκατηγορίες μεταξύ κομμάτων, κυβέρνηση Μητσοτάκη, στην αντιπολίτευση ένας Τσίπρας που μιμείται τον Ανδρέα (Παπανδρέου, ένας είναι ο Ανδρέας). Είναι 2022, αλλά θα μπορούσε άνετα να είναι 1991, 1989, 1986. Και ίσως αυτό να είναι η δικαίωση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, αυτό που περιπαικτικά αλλά και νοσταλγικά ονομάζουμε πια «Ορθόδοξο» και εκφράζεται και έτσι από την γνωστή ομώνυμη ομάδα στο Facebook. Ορθόδοξο ακριβώς για να διαχωριστεί από την προτεσταντική του μετεξέλιξη επί εποχής Σημίτη, αλλά και να κρατήσει την αυτονομία του από την τρέχουσα κομματική συγκρότηση που λέγεται μεν «ΠΑΣΟΚ», αλλά είχε γίνει και ΚΙΝΑΛ, με λίγη εσάνς από «Ελιά» και διάφορα άλλα εδώδιμα.
Τι είναι όμως το «Ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ» στην σύγχρονη Ελλάδα; Δεν είναι πλέον πολιτικός σχηματισμός, δεν φέρει κάποια κομματική σφραγίδα, δεν κάνει συγκεντρώσεις σε πλατείες (παρά μόνο σε διαδικτυακά φόρουμ). Στην ουσία είναι η αναβίωση μιας κουλτούρας, μιας ολόκληρης εποχής, μιας ονείρωξης ακόμη, καλοζωίας και ανεμελιάς. Στο θυμικό μας, ή στο φαντασιακό καθώς πλέον μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει ζήσει αυτή την «χρυσή-επίχρυση» δεκαετία του ’80 αλλά απλώς έχει ακούσει την παρελθοντολογία, η Πασοκική ορθοδοξία φαντάζει κάτι σαν ατελείωτο τηλεοπτικό επεισόδιο: Από τα «Φιλαράκια», μπλεγμένο με ήρωες από το «Καφέ της Χαράς» στο Κολοκοτρωνίτσι, αλλά τα αγόρια-άνδρες είναι παραλλαγές του Παπακαλιάτη και τα κορίτσια-γυναίκες είναι επίσης κλώνοι, της Κλέλιας Ανδριολάτου. Δηλαδή τα αρσενικά είναι όλοι «μοιραίοι, μη με βλέπεις έτσι κρύβω πόνο, έχω κοιλιακούς, είμαι τίγρης στο κρεβάτι και μποέμ στο Παγκράτι», ενώ τα θηλυκά είναι «το πρωί μαθήτρια, το βράδυ καθηγήτρια, και το μεσημέρι αγνή χωριατοπούλα από τους Παξούς που αναζητώ την ελευθερία μου, δεν με πήραν στο Σασμό, ξυδάκι τώρα, πήγα Netflix».
Είμαστε λοιπόν σε μια Πασοκική κόλαση, όπου ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την διαρκή επανάληψη των ίδιων προσεγγίσεων, πρακτικών και υποσχέσεων; Όπου η χώρα μαδιέται στην κυριολεξία μεταξύ υποσχέσεων για το «λαό» (προσέγγιση Ανδρέα), ταμάτων για «εκσυγχρονισμό» (προσέγγιση Σημίτη), αναφορών σε «δυτική δημοκρατία με εθνικοπατριωτικό σκέλος» (όλοι μαζί, μέχρι και Λοβέρδος και Ανδρουλάκης και Τσίπρας, ενώ η τρέχουσα «Δεξιά» φοβικά θα προστρέξει να πει «εμείς είμαστε πιο πατριώτες από εσάς τους εθνομηδενιστές»);
Μάλλον ναι, αλλά ίσως είναι και απαραίτητο. Σε μια Ελλάδα που αναζητά ταυτότητα ακόμη και 100 χρόνια μετά την σεισμική καταστροφή του 1922, που ακόμη δεν έχει επιλύσει το ποιος «νίκησε» το 1944, το 1949, το 1961, το 1974, σε μια χώρα που γιορτάζει το «Όχι» του 1940 αλλά τσακώνεται αν το είπε ο Μεταξάς ή ο «λαός», που τιμούμε το «όχι στις βάσεις» το «όχι στο ξένο κεφάλαιο», το «όχι στο ΝΑΤΟ», το «όχι στους νταβατζήδες» αλλά ταυτόχρονα παρακαλούμε για ξένες επενδύσεις, κλαιγόμαστε που οι κακοί ξένοι δεν μας υπερασπίζονται ενάντια στους Τούρκους και έχουμε αναθέσει τον πολιτισμό μας στην ευγενή διαχείριση ιδρυμάτων καραβοκύρηδων, το να είμαστε «όλοι ΠΑΣΟΚ» είναι μια βαθιά ανακούφιση. Αν μη τι άλλο ο «πασοκισμός» (sic), το «πασοκίζειν» (sic x 2), το «πασοκοφέρνω» (sic στη νιοστή) γίνεται μια κοινή βάση αναφοράς, ένα πεδίο ομόνοιας ή και σύγκρουσης αλλά με σαφή όρια, περιχαρακωμένα, με σχοινιά γύρω από το ρινγκ όπου μπορούμε να ξαποστάσουμε λίγο. Αυτό ήταν και μια ακόμη ανακάλυψη της πασοκικής ορθοδοξίας, καθώς στην δεκαετία του ’80, οι δέκα στους δέκα στην Ελλάδα ήταν ή ΠΑΣΟΚ ή αντί-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ΝΔ κυρίως και ένας κομμουνιστής. Έτσι ο αυτοπροσδιορισμός μας, η ταυτοτική μας αγωνία είχε -για ένα διάστημα που κράτησε οριακά έως τα μέσα του ’90- λήξει, είμαστε όλοι υπέρ ή κατά του ίδιου πόλου.
Και μοιραζόμαστε τη χώρα ήρεμα, παρά τις περιοδικές εντάσεις. Άπαντες πήγαιναν Λευτέρη Πανταζή, Ρίτα Σακελαρίου, Στράτο Διονυσίου, σε μεγάλες συναυλίες στον Λυκαβηττό αγκαλιασμένοι να τραγουδάμε Νταλάρα, σε κλαμπάρες σε παραλία και βόρεια προάστια (το Μπουρνάζι ακόμη δεν είχε ανακαλυφθεί), άπαντες εποφθαλμιούσαν μια μπέμπα (BMW) ή μια 190άρα (Μercedes), άπαντες χωρίς ντροπή είχαν το κονέ και το ρουσφέτι τους, γιατί «είμαστε σύντροφοι ή συναγωνιστές», σε κάθε χωριό υπήρχε κλαδική και οργάνωση, «πράσινο» και «γαλάζιο» καφενείο. Έτσι η μετεμφυλιακή Ελλάδα είχε καλμάρει σε ένα πολύχρονο γραφικό ταξίδι προς μια απροσδιόριστη εξέλιξη, όπου η υπόσχεση για το καλύτερο ήταν τόσο χαλαρή που χώραγε από τους ταλιμπάν του Τρίτου σοσιαλιστικού Δρόμου, τους σοσιαλδημοκράτες-θα ρουφήξω και το μεδούλι, μέχρι τους νεοφιλελέ-ερχόμαστε και θα τρέμει η γης.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν είναι η Ελλάδα, εδώ και 40 περίπου χρόνια, λίγο ή πολύ. Ως ένα γενετικό κληροδότημα, που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά από ένα DNA με μεγάλο ρυθμό μετάλλαξης, όπου όμως διατηρεί τον φαινότυπο της «πρασινάδας». Μιας γαιώδους δηλαδή προσέγγισης στην καθημερινότητα που το να φυτοζωείς αλλά να έχεις μαζί και μεγάλα όνειρα φαίνεται απόλυτα λογικό.
Κάπως έτσι, το να μιλάμε και σήμερα για το ιστορικό ή ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ έχει ακόμη μεγάλο νόημα. Να μιλάμε και να γράφουμε για αυτό πολύ, κάτι που θα συναντήσουμε και στα βιβλιοπωλεία. Όπου ανάμεσα στις πολλές εκδόσεις κλώνων Χρυσηίδας Δημουλίδου (τελείως τυχαία ήταν αεροσυνοδός της Ολυμπιακής Αεροπορίας), πλέον μπορείτε να βρείτε μια συλλογή διηγημάτων «πράσινης νοσταλγίας» (το ορκίζομαι, έτσι το περιγράφουν) με τίτλο «Παλιό ΠΑΣΟΚ το Ορθόδοξο, Ο Ηγέτης στην Ελλάδα της Κρίσης». Τι περιέχει; Μπορείτε να το φανταστείτε από τον τίτλο. Ο Ανδρέας (ένας είναι ο Ανδρέας) σηκώνεται από τον τάφο, όχι δεν μοιάζει με τον Παπακαλιάτη, μάλλον το τελείως αντίθετο, και δίνει την λύση στην τρέχουσα θολότητα. Είναι πιο αστείο από ότι ακούγεται, αλλά και πιο τραγικό συνάμα. Καθώς στην ημιθανή Ελλάδα μόνο οι πεθαμένοι μπορεί να δώσουν προοπτική.
Περιγραφή
Το “Παλιό ΠΑΣΟΚ – Το Ορθόδοξο 2” είναι η δεύτερη συλλογή διηγηµάτων της οµώνυµης και δηµοφιλούς σελίδας του Facebook, που κινείται ανάµεσα στο χιούµορ και την πολιτική ανάλυση.
Η δηµιουργία της σελίδας, το µακρινό 2014, έβρισκε την Ελλάδα υπό τη µέθη του success story, της εξόδου στις αγορές και των Ευρωεκλογών. Το ΠΑΣΟΚ από τρένο της σοσιαλιστικής Εδέµ είχε µετατραπεί σε βαγόνι µεταφοράς αποβλήτων της Δεξιάς. Η ανάγκη να στραφεί ο λαός στη νοσταλγία και το χιούµορ ήταν το απαραίτητο καταφύγιο επιβίωσης στη δυστοπία που είχε ανατείλει. Οι διανοητικές βόµβες µιας νέας διαδικτυακής έκφρασης δηµιούργησαν την ανδρεϊκή χιονοστιβάδα των κουρασµένων µπούµερς, µε τους εγκλωβισµένους µιλένιαλς να σέρνουν τον παλαιοπασοκικό χορό.
Οι εκδόσεις iWrite, σε συνεργασία µε τους πυρηνάρχες της σελίδας «Παλιό ΠΑΣΟΚ – Το Ορθόδοξο», προσκάλεσαν νέα συγγραφικά ταλέντα στο διαγωνισµό διηγήµατος «Το Παλιό ΠΑΣΟΚ σε ένα εναλλακτικό παρόν (2010-2020)». Αποτέλεσµα του καλέσµατος αυτού είναι µια συλλογή διηγηµάτων που συνδυάζει την εναλλακτική ιστορία, την ευθυµογραφία και τη σοσιαλιστική αυτοδικαίωση. Ο Ανδρέας ζει, σε ένα παράλληλο σύµπαν, στην Ελλάδα της κρίσης. Παρέα µε το πάνθεον των συντρόφων-υπερηρώων, φέρνουν ανατρεπτική ευηµερία, παλεύοντας στα µαρµαρένια αλώνια µε τη µνηµονιακή Χίµαιρα.
Ένα βιβλίο που στηρίζεται στη µυθογόνο δύναµη του Ηγέτη να παράγει αναµνήσεις από το µέλλον. Μια γραπτή παρηγοριά για τους έκπτωτους κληρονόµους του κινήµατος, που προσπαθούν να ισορροπήσουν στην άχρονη πραγµατικότητα, ανάµεσα στο Fuel Pass και τα sold-out τριήµερα στα Καλάβρυτα, τις διακοπές µε κουπόνια και τα αλησµόνητα διακοποδάνεια της Αγροτικής Τράπεζας.
Το βιβλίο “Παλιό ΠΑΣΟΚ – Το Ορθόδοξο 2 Ο Ηγέτης στην Ελλάδα της Κρίσης” κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
