Στον κόσμο αυτό, τα παιδιά δεν έρχονται από μόνα τους.
Η επιστήμη έχει κάνει άλματα, αλλά ευτυχώς δεν έχει έρθει (ακόμα) η στιγμή που τα παιδιά θα βγαίνουν το ένα μετά το άλλο από τη γραμμή βιογενετικής παραγωγής κάποιου εργοστασίου.
Ευτυχώς ακόμα, για να έρθει ένα παιδί απαιτείται η ελεύθερη απόφαση της γυναίκας που θα το γεννήσει.
Ο εκ των ουκ άνευ παράγοντας για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί είναι η οικογένεια, διγονεϊκή ή μονογονεϊκή.
Όπως αναφέρει η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που από τον Δεκέμβριο του 1992 αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους , «η οικογένεια όντας η θεμελιώδης μονάδα της κοινωνίας και το φυσικό περιβάλλον για την ανάπτυξη και την ευημερία όλων των μελών της, και ιδιαίτερα των παιδιών, πρέπει να έχει την προστασία και την υποστήριξη που χρειάζεται για να μπορέσει να διαδραματίσει πληρέστερα το ρόλο της στην κοινότητα».
Eίναι γεγονός ότι η Ελλάδα, όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας με το ποσοστό γεννήσεων να καταγράφει αξιοσημείωτη πτώση.
Σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (Eurostat) για κάθε γυναίκα πολίτη αντιστοιχούν 1,55 παιδιά, ενώ σε κάποιες χώρες, ανάμεσα στις οποίες ανήκει και η Ελλάδα, το αντίστοιχο ποσοστό είναι 1,25.
Η υπογονιμότητα ανδρών και γυναικών αποτελεί όντως έναν σοβαρό λόγο, δεν είναι όμως ο μόνος.
Στο μυαλό εκατομμυρίων νέων στην Ευρώπη, η δημιουργία οικογένειας, έχει πάψει να αποτελεί προτεραιότητα. Και πως να είναι γι’ αυτούς προτεραιότητα όταν ένα ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό τους συνεχίζει να ζει με τους γονείς του.
Για την Ελλάδα το ποσοστό αυτό είναι εξαιρετικά υψηλό. Το 2019 το 69,4% των ανθρώπων ηλικίας 18 -34 συνέχιζαν να ζουν με τους γονείς τους. Στους άνδρες μάλιστα το ποσοστό αυτό φτάνει στο 77,1% , ενώ στις γυναίκες στο 61.8%.
Σίγουρα στα απρόσμενα υψηλά αυτά ποσοστά παίζει ρόλο και η δομή της ελληνικής οικογένειας και ο τρόπος που οι περισσότερες ελληνίδες μάνες ανατρέφουν τα βλασταριά τους.
Όμως δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε σε αυτές τις αιτιάσεις, που πολλές φορές συμπυκνώνονται με το περιπαικτικό μότο «ζακέτα να πάρεις», να σκεπάσουν μια σκληρότατη πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι όσοι νέοι έχουν την τύχη να μην είναι άνεργοι έχουν την εξαιρετικά μεγάλη ατυχία να εργάζονται υπέρμετρα πολλές ώρες για εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς.
Οι νέοι συνεχίζουν να ζουν με τους γονείς τους ,γιατί η κοινωνία στην οποία ζουν και εργάζονται δεν τους προσφέρει τα απαραίτητα ώστε να δημιουργήσουν το δικό τους σπίτι και αν το επιλέξουν τη δική τους οικογένεια.
Πώς λοιπόν τούς ζητάμε να αποκτήσουν παιδιά όταν οικονομικά, με μισθούς – χαρτζιλίκια, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται οι ίδιοι ως παιδιά;
Σίγουρα ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν και εκείνοι που έχοντας βολευτεί στην κατάσταση αυτή, προτιμούν να απολαύσουν τη θαλπωρή του οικογενειακού σπιτιού και της σύνταξης των γονιών τους. Δικαίωμά τους. Υπάρχουν όμως εκατοντάδες χιλιάδες νέοι της ηλικιακής ομάδας 18 -34, που αν είχαν τη δυνατότητα, θα εγκατέλειπαν το παιδικό τους δωμάτιο και τη συγκατοίκηση με τους γονείς τους εν μία νυκτί.
Ακόμα όμως και για εκείνους που στην επαγγελματική τους πορεία διαφαίνεται ένα οικονομικά καλύτερο αύριο, το πρόβλημα είναι ότι σπάνια η άνοδος στη μισθολογική κλίμακα δεν αντιστοιχεί και σε ραγδαία άνοδο των ωρών εργασίας, με αποτέλεσμα η προσωπική – οικογενειακή ζωή να καταρρέει κάτω από το βάρος της επαγγελματικής ζωής.
Από ποιους λοιπόν ακριβώς ζητάμε να «βάλουν πλάτη» στην υπογεννητικότητα;
Από ανθρώπους που δεν μπορούν να συντηρήσουν καλά ούτε τους εαυτούς τους και από ανθρώπους που αν και βγάζουν αρκετά λεφτά για να δημιουργήσουν ένα όμορφο σπίτι, έχουν ελάχιστο χρόνο για να το δουν.
Η υπογεννητικότητα είναι όντως ένα σοβαρό πρόβλημα και η εικόνα μιας κοινωνίας εκατοντάδων χιλιάδων γερόντων και ελάχιστων παιδιών μόνο αισιόδοξη δεν είναι.
Γιατί όμως μας φαίνεται πιο αισιόδοξη η εικόνα μιας κοινωνίας, που οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν μέσα από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που τους στέλνουν οι νταντάδες και οι babysitter στο Viber και το WhatsApp;
