Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό στον Ζωολογικό Κήπο των Σπάτων, Αττικό Πάρκο το λένε σικ, οι στίχοι από τον «Μικρόκοσμο» ανακατεύονται με ένα τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου, μάλλον περισσότερο λησμονημένα για το ανατρεπτικό του πράγματος εν μέσω μιας αποπνιχτικής λογοκρισίας στα ΜΜΕ…
Λέω. Ο… άνθρωπος έπεσε νεκρός μετά τη δολοφονία του Μπαζού. Κείτεται νεκρός πάνω από τον ελεύθερο Μπαζού…
Η δολοφονία δεν ήταν η σφαίρα που τον εκτέλεσε προς την ελευθερία, η πορεία του στην σκλαβιά είναι.
Αποτίναξε ο Μπαζού τα δεσμά του, έμεινε για πάντα φυλακισμένος ο άνθρωπος να κοιτά αποσβολωμένος κρατώντας τα κάγκελα του κελιού του.
Αλλά όχι…
«Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο ‘κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ό, τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».
Λέω… επίσης «Α, φουκαρά αδερφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα».
Και πάντα κάπου κρύβεται ο… Γορίλας. Η ιστορία του διδαχτική και αξιοπρόσεκτη, με σκηνές ακατάλληλες δια… ενηλίκους εξουσιομανείς.
Ακούστε το στο youtube, οι στίχοι αποκτούν άλλη διάσταση και γίνονται πιο εύπεπτοι σαν ντυθούν με μουσική. Η… ατάκα του Διογένη, δεν καταπίνεται εύκολα.
Για την αντιγραφή με ολίγον από δικές του σκέψεις
Παναγιώτης Δρίβας
Εφημερίδα Polis
