Είναι τελικά κάτι παραπάνω από σαφές ότι για την έξαρση των κρουσμάτων του covid-19 στη χώρα μας μάλλον φταίνε τα… περίπτερα που δεν έκλειναν νωρίς, οι καφετέριες, τα εστιατόρια, οι χώροι πολιτισμού αθλητισμού και οι ατίθασοι πιτσιρικάδες.
Γράφει ο Χρήστος Τσεμπέρης
Αυτό πάνω κάτω μας αφήνει να καταλάβουμε η νέα δέσμη «μέτρων» της κυβέρνησης.
Γιατί είναι προφανές ότι μήνες τώρα το ΕΣΥ θωρακίζεται, το ιατρικό προσωπικό αυξάνεται γεωμετρικά για να αντιμετωπιστούν οι αυξημένες ανάγκες της κοινωνίας, γεμίσαμε με νέες ΜΕΘ, 1200 κατά πως έλεγαν θριαμβευτικά εβδομάδες επί εβδομάδων. Τώρα πώς δεν τις βλέπουμε, πώς φτάνουμε σε οριακά ποσοστά πληρότητας, πώς αναβάλλονται σε ποσοστό 80% (!!!) προγραμματισμένα χειρουργεία, πώς ακόμη και στις 50 ΜΕΘ δωρεά της Βουλής ΔΕΝ υπάρχει προσωπικό να τις στελεχώσει , πώς νομοί ολόκληροι είναι νοσοκομειακά υπερπλήρεις και «στέλνουν» ασθενείς αλλού, μέχρι να γεμίσουν κι εκεί και τότε ο Θεός να βάλει το χέρι του, είναι απλά γκρίνια. Το κράτος δεν λαθεύει ποτέ! Την ατομική μας ευθύνη να προσέχουμε.
Γιατί είναι προφανές, μήνες τώρα, ότι στα σχολεία σε αίθουσες αυξημένης, μέσα στην πανδημία, χωρητικότητας 25 ατόμων, μαθητές και διδακτικό προσωπικό είναι ασφαλές. Άλλωστε το κράτος μερίμνησε και, αφού δεν ήθελε καν να το συζητήσει τελικά έστειλε λέει μάσκες. Και παγουρίνο. Κι επειδή οι μάσκες είναι το νέο εμβόλιο πριν το εμβόλιο, τις έστειλε και μεγάλες. Σαν αλεξίπτωτα για τα παιδιά. Και πλήρωσε και 6,2 εκατομμύρια , αλλά επειδή τελικά για αλεξίπτωτα έκαναν, αλλά για μάσκες όχι, είπε σόρι λάθος. Κάτι υπηρεσιακοί έμπλεξαν τις διαστάσεις. Και θα ξαναστείλουν. Θα. Και έφτασε Νοέμβριος και μάσκες δεν έχει δει ακόμη κανείς. Αλλά πού θα πάει; Θα έρθουν κάποια στιγμή. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Το κράτος δε λαθεύει ποτέ! Την ατομική μας ευθύνη να προσέχουμε.
Γιατί είναι προφανές ότι, μήνες τώρα, τα δρομολόγια των ΜΜΜ (λεωφορεία και τρένα) αυξήθηκαν εντυπωσιακά, μπήκαν νέα στις γραμμές, οι πολίτες δεν στοιβάζονται σαν μελίσσια κάθε μέρα για να πάνε στις υποχρεώσεις τους. Να πάτε με τα πόδια, είπε η Γιαμαρέλου. Βοηθάει. Και τι να τα κάνουμε 1000 λεωφορεία είπε ο Άδωνις. Θα κόβαμε τις συντάξεις. Εσείς να φοράτε μάσκες και κάποια στιγμή θα βάλουμε και λεωφορεία. Το κράτος δε λαθεύει ποτέ! Την ατομική μας ευθύνη να προσέχουμε.
Γιατί είναι προφανές, ότι μήνες πριν, το θριαμβευτικό «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» με το γραφικό και πανέμορφο φόντο του ηλιοβασιλέματος της Σαντορίνης, λειτούργησε άριστα και δεν είχε καμία επίπτωση. Και έλεγχοι έγιναν στις εισόδους και τα αεροπλάνα με τις αποστάσεις τους στους επιβάτες, με τα πλοία στο 85% της πληρότητας, όλα άρτια. Υπό πλήρη έλεγχο. Το κράτος δε λαθεύει ποτέ! Την ατομική μας ευθύνη να προσέχουμε.
Και μέσα σε όλα αυτά να ευδοκιμούν και οι απανταχού «αρνητές», «ψεκασμένοι» , «αοιδοί-επιστήμονες», πνευμονολόγοι και «νομπελίστες» του φεισμπουκ, συνωμοσιολόγοι που ξέρουν κάποιον, που ξέρει έναν άλλον που έχει μια πηγή ψηλά και του αποκάλυψε το μύθο – απάτη του κορονοϊού, παπάδες που κάνουν «επανάσταση» γιατί ρίχνουμε τα άγια τοις κυσί, και μύριοι όσοι.
Μα δεν υπάρχουν ανεύθυνοι; Φυσικά και υπάρχουν. Πολλοί. Και παίζουν στα ζάρια φίλους και οικογένειες, αλλά η κεντρική ευθύνη σχεδιασμού, στρατηγικής και λήψης μέτρων παραμένει πεισματικά στο κράτος. Στην Υγεία, την Παιδεία, τις Συγκοινωνίες, την Κοινωνική Πολιτική. Παντού.
«Και τώρα που ξεσπά το πρόβλημα, τι θα πούμε στα παιδιά που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα; Τώρα που δεν μπορούμε να κρύβουμε το πρόβλημα, απλώς θα κινδυνολογούμε και θα συνεχίσουμε να αποκρύπτουμε πραγματικότητα και αίτια; Πώς θα εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχει ακριβής αριθμός ΜΕΘ, πως τα τεστ δεν επαρκούσαν, πως οι προσλήψεις που λέγαμε ότι έγιναν δεν ήταν ακριβώς τόσες;» έγραψε προ ημερών σε άρθρο ο καλός συνάδελφος Βασίλης Σκουρής.
Τι θα πούμε αγαπητό κράτος στον κυρ Γιώργο που το’ κλεισε το περίπτερο;
Στη Μαρία που πρέπει να ζήσει με 200 – 500 ευρώ εάν τα πάρει;
Στους ανέργους που προστίθενται στρατιές;
Στο Θανάση που ξανακλείνει το κατάστημα, αλλά οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν ξέρει όχι πότε, αλλά εάν θα ξανανοίξει;
Στους ανθρώπους του πολιτισμού, που εξαφανίζονται στη δίνη της υποχρεωτικής ανεργίας;
Τι θα πούμε;
Γιατί σε μια κανονική, οργανωμένη κοινωνία, δε μπορείς να κουνάς το δάχτυλο μόνο και να φταίνε πάντα οι άλλοι. Έχεις ευθύνη κι εσύ αγαπητό κράτος. Μεγάλη.
Ειλικρινά φοβάμαι ότι «ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει» λίγο πριν περάσουμε στη δυστοπία.
Μακάρι να είμαι λάθος. Ειλικρινά.
Εφημερίδα Polis media
