Πριν μισό αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να αποφασίσουν αν θα επιτρεπόταν σε πάμπλουτους και πανίσχυρους άνδρες με προφανή διείσδυση στο πολιτικό σύστημα της χώρας, να κατέχουν ανώτατα πολιτικά αξιώματα. Το πέτυχε με τον Ροκφέλερ, κατέληξαν στον Τραμπ.
Το Κογκρέσο έπρεπε να λάβει μια απόφαση που ήταν εκτός νομικού πλαισίου της χώρας, αλλά άγγιζε τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος. Πέραν του τυπικού ελέγχου που έπρεπε να κάνει στα οικονομικά και φορολογικά του υποψήφιου αντιπροέδρου για να διαπιστώσει αν ως πολίτης είχε παρανομήσει, έπρεπε ν’ αποφασίσει και για κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο. Αν ήταν σύμφωνη με την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος η αναρρίχηση στα ύπατα αξιώματα της χώρας ενός από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους ανθρώπους του πλανήτη.
Ο παππούς του είχε φτιάξει την Στάνταρ Όιλ, είχε ορυχεία, μεταλλουργίες, σιδηροδρόμους και άλλα. Ο πατέρας του είχε αυξήσει την περιουσία τους και το 1974 ο Νέλσον Ροκφέλερ υπολόγισε ενώπιον του Κογκρέσου την περιουσία του σε δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που δεν πρέπει να συγχέονται με τα σημερινά δισεκατομμύρια καθώς το χρήμα είχε άλλη αξία από την σημερινή. Κατείχε διυλιστήρια, την Εσσο, την Μανχάταν Μπάνκ που ήταν η τρίτη τράπεζα στον κόσμο, την ΙΒΜ, την Τζένεραλ Ελέκτρικ, την Κόντακ και δεκάδες ακόμα κολοσσούς.
Μια τέτοια συζήτηση στη Μέκκα του καπιταλισμού όπου είναι γνωστό ότι οι μεγάλες εταιρείες κυβερνούν έμοιαζε απολύτως υποκριτική, όμως δεν γινόταν σε ιστορικό κενό. Ο παππούς Ροκφέλερ είχε βρεθεί αντιμέτωπος με τον Πρόεδρο Ρούσβελτ, ο οποίος το 1911 πέρασε μια σειρά από αντιμονοπωλιακούς νόμους που υποχρέωσαν τον πλουσιότερο Αμερικανό να σπάσει την αυτοκρατορία του και να δώσει χώρο και σε άλλους. Το 1974 ξανασυζητιόταν η αντιστροφή αυτής της λογικής.
Ο Νέλσον Ροκφέλερ δεν ήταν συμπαθής στον μέσο Αμερικανό πολίτη. Ήταν κοινό μυστικό ότι η οικογένεια παγίως φοροδιέφευγε, εξαγόραζε βουλευτές και γερουσιαστές, πλήρωνε τον τύπο και φερόταν με αγριότητα απέναντι σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Παράλληλα, ένα ελάχιστο μέρος των εξωφρενικών κερδών της το επέστρεφε στην κοινωνία ως αγαθοεργίες για διαφημιστικούς και φορολογικούς λόγους.
Παρά ταύτα, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και η δεξιά πτέρυγα των δημοκρατικών ήταν μαζί του. Ούτε ως προσωπικότητα ήταν συμπαθής ο Νέλσον, που τον φώναζαν με το παρατσούκλι «Ρόκυ» που θα πει βραχώδης. Ψυχρός, ανελέητος, ιδιοφυία στα επιχειρηματικά, δεν έμοιαζε με άνθρωπο που το όραμα του ήταν να βοηθήσει τη χώρα του κι όχι αυτόν.
Από τον πρώτο του γάμο είχε πέντε γιούς, ένας από τους οποίους ήθελε να γίνει εξερευνητής αγρίων περιοχών του πλανήτη. Ο νεαρός Μάικ κατέληξε στη Νέα Γουινέα, όπου φαγώθηκε από μια φυλή ανθρωποφάγων. Όταν πέθανε η πρώτη του γυναίκα, ο Νέλσον έκλεψε τη γυναίκα του καλύτερου φίλου του, μητέρα ήδη τεσσάρων παιδιών. Την παντρεύτηκε κι έκανε μαζί της άλλα δύο. Ο ίδιος θεωρούσε ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν ότι ενώ γεννήθηκε δυσλεκτικός το ξεπέρασε με επιτυχία.
