«Γιατί ελπίζω να πεθάνω στα 75» είναι ο τίτλος άρθρου του Δρ. Ezekiel Emanuel στην Atlantic το 2014, στο οποίο υποστηρίζει την «ποιότητα» έναντι της «ποσότητας» της ζωής. Ο Μπάιντεν ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας ειδικής «Δύναμης Κρούσης» για τον κορωνοϊό επιλέγοντας τον Emanuel ως ένα από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. (Το ειρωνικό είναι που ο Emanuel επιλέχθηκε γι’ αυτό από έναν άνδρα που έχει ξεπεράσει τα 75!). Ο Emanuel είναι πρόεδρος του Τμήματος Ιατρικής Ηθικής και Πολιτικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας.
Αναρωτιέται κανείς λοιπόν με ποιον τρόπο ο Emanuel θα συμβάλει στη διαμόρφωση της εθνικής αντίδρασης σε μια πανδημία που επηρεάζει δυσανάλογα τους ηλικιωμένους και τους ευάλωτους. Άραγε η συνεισφορά τους θα σταθμίζεται σε σχέση την κατανάλωση πόρων (μια ερώτηση που γίνεται ιδιαίτερα πιεστική σχετικά με τη διανομή ενός εμβολίου);
Το COVID-19 έχει χτυπήσει σκληρά τους ηλικιωμένους, με τα άτομα ηλικίας 75-84, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων να έχουν τον κίνδυνο θανάτου από COVID-19 ως 220 φορές υψηλότερα από ό, τι τα άτομα ηλικίας 18-29 ετών (για άτομα ηλικίας 50-64 ετών είναι 30 φορές υψηλότερο). Το να συγκροτείται μια ομάδα για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας, η οποία βλάπτει ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους και εκείνους που είναι πιο ευάλωτοι από αναπηρίες και διάφορα προβλήματα υγείας, ένα άτομο όπως ο Emanuel είναι μια ανησυχητική επιλογή.
Είχε γράψει ο Emanuel:
«Αναμφίβολα, ο θάνατος είναι μια απώλεια. . . . Αλλά αυτή είναι μια απλή αλήθεια στην οποία πολλοί από εμάς φαίνεται να αντιστεκόμαστε: το να ζήσουμε πολύ καιρό είναι επίσης μια απώλεια (!). Καθιστά πολλούς, αν δεν είναι ανάπηροι, να παραπαίουν και να παρακμάζουν, μια κατάσταση που μπορεί να μην είναι χειρότερη από το θάνατο αλλά, ωστόσο, δεν απέχει πολύ. Μας ληστεύει τη δημιουργικότητά μας και την ικανότητά μας να συνεισφέρουμε στην εργασία, την κοινωνία, τον κόσμο. Μεταμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μας βιώνουν, σχετίζονται με εμάς και, το πιο σημαντικό, μας θυμούνται. Δεν μας θυμούνται πλέον ως ζωντανούς και δημιουργικούς, αλλά ως αδύναμους, αναποτελεσματικούς, ακόμη και αξιολύπητους.
Ενώ ο Emanuel μπορεί να αναφέρεται στις παθήσεις που συνοδεύουν το γήρας στο δοκίμιο του, το επιχείρημα επεκτείνεται και σε εκείνες τις ομάδες οποιασδήποτε ηλικίας με σωματικές ή διανοητικές αναπηρίες.
Ο Emanuel συν-έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό “Science” τον περασμένο Σεπτέμβριο σχετικά με τον «πιο ηθικό τρόπο διανομής» σε παγκόσμιο επίπεδο ενός εμβολίου για τον κοροναϊό. Το «Δίκαιο Μοντέλο Προτεραιότητας», που αυτός και οι συνάδελφοι του πρότειναν είναι να δίδεται προτεραιότητα στην πρόληψη του «πρόωρου θανάτου» (δηλαδή, ενός θανάτου που «εμποδίζει κάποιον να ασκήσει τις δεξιότητές του ή να πραγματοποιήσει τους στόχους του αργότερα στη ζωή»), καθώς οι πρόωροι θάνατοι είναι χειρότεροι από τους θανάτους που γίνονται αργότερα στη ζωή. Η εξήγησή τους φέρνει στην μνήμη μας την «Φάρμα των Ζώων» του Orwell: «[αυτή η προσέγγιση] θεωρεί όλους τους θανάτους ως σημαντικούς, αλλά οι πρώιμοι θάνατοι είναι ιδιαίτερα σημαντικοί».
ΚΟ: Ο γεννημένος το 1957 στο Σικάγο Ezekiel Jonathan “Zeke” Emanuel (εβραϊκής καταγωγής, πραγματικό οικογενειακό όνομα Auerbach) είναι ογκολόγος, βιοηθικός και πρόεδρος του Τμήματος Ιατρικής Δεοντολογίας και Πολιτικής Υγείας. Ο πατέρας του Benjamin είναι παιδίατρος γεννημένος στην Ιερουσαλήμ και υπήρξε μέλος της Irgun, μιας σιωνιστικής ένοπλης παραστρατιωτικής οργάνωσης που ήταν υπεύθυνη για τη βομβιστική επίθεση στο ξενοδοχείο «Βασιλεύς Δαβίδ» στην Ιερουσαλήμ το 1946 (91 νεκροί). Ο ένας αδελφός του είναι ο πρώην δήμαρχος του Σικάγου και διευθυντής του Λευκού Οίκου επί Ομπάμα, Rahm Emanuel.
redskywarning.blogspot.com
