Ντιέγκο Μαραντόνα: Οι Θεοί δεν πεθαίνουν…

Την καρδιά του την δοκίμασε πολλές φορές. Την έφτασε στα άκρα της. Άντεχε καιρό… Όχι όμως και τώρα. Στα 60 του χρόνια τον πρόδωσε… Σταμάτησε να χτυπά η πιο μεγάλη, η πιο μάγκικη, η πιο όμορφα αλήτικη ποδοσφαιρική καρδιά. Διότι και ο… Θεός της μπάλας, τελικά δεν ήταν άτρωτος. Στα 60 του χρόνια ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Πηγαίνει για να μάθει από κοντά, πώς… έβαλε το χέρι του ο Μεγαλοδύναμος σε εκείνη τη φάση με την Αγγλία το 1986.

Δε χωνεύεται με τίποτα… Όποιος τον πρόλαβε, όποιος τον είδε έστω σε ένα ματς, όποιος τον άκουσε να μιλά μία φορά, όποιος έζησε τις κόντρες του, τις πιο μαύρες μέρες του, αλλά κυρίως θαύμασε τη μαγεία του με τη στρογγυλή Θεά, δε γίνεται να το πιστέψει. Ο Μαραντόνα στο μυαλό όλων μας, ήταν άτρωτος. Όπως ήταν ποδοσφαιρικά!

Τα αφιερώματα που μπορούν να γίνουν, πολλά. Πάντα κάτι θα ξεχνιέται, διότι δεν φτάνουν χρόνια ολόκληρα για να εξιστορηθεί η πορεία, το μεγαλείο, η αυτοκαταστροφή, η λατρεία γύρω απ’ το συγκεκριμένο πρόσωπο. Για πολλούς τον κορυφαίο όλων των εποχών. Για όλους όμως, τον άνθρωπο που συγκλόνισε το ποδόσφαιρο περισσότερο από κάθε άλλον που πάτησε σε αυτό τον πλανήτη!

Παιδί φτωχής οικογένειας ζούσε σε παράγκα μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια του. Όπως είχε πει κι ο ίδιος το πρώτο του όνειρο ήταν να αγωνιστεί με την Αργεντινή στο Μουντιάλ. Για να φτάσει μέχρι εκεί, χρειάστηκε να μαγέψει τα πλήθη! Αρχίζοντας την πορεία του απ’ την Αρχεντίνος Τζούνιορς. Απ’ τα 16 μέχρι τα 21 του φόρεσε τη συγκεκριμένη φανέλα. Όντας οπαδός άλλης ομάδας της Αργεντινής… Κι εκεί τον έφερε η μοίρα το 1981.

Νεαρός ακόμη, αλλά γεμάτος πίκρα για τη μη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, που θεωρούσε πως είχε θέση, φόρεσε τη φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς. Μεταγραφή που ο ίδιος προσπάθησε να γίνει πράξη, διότι η μισητή Ρίβερ Πλέιτ φαινόταν να έχει προβάδισμα! Πριν καν του γίνει πρόταση, είπε σε δημοσιογράφους πως θα πάει στους «χεϊνέζες». Κάνοντάς τους να ασχοληθούν περισσότερο με την περίπτωσή του.

Η παρουσία του στην Μπόκα ήρθε απλά να επιβεβαιώσει αυτό που γνώριζε όλος ο πλανήτης: Δε μιλάμε απλά για έναν ποδοσφαιριστή, αλλά για έναν άνθρωπο που μπορεί μόνος του να οδηγήσει ομάδες, πλήθη, προς τη δόξα, χαρίζοντας στιγμές μαγείας και λαμβάνοντας λατρεία! Ένας σόουμαν γεμάτος ουσία, ένας… Θεός γεμάτος «αλητεία»!

Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Το καλοκαίρι του 1982 ήταν σημαδιακό για τον Ντιέγκο για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν η πραγματοποίηση του ονείρου του: Να αγωνιστεί στο Μουντιάλ! Αποδείχθηκε εφιάλτης τελικά, επειδή οι κανόνες ήταν σκληροί τότε. Και ο νεαρός που έμπαινε με τόση φόρα, ήταν απειλή για όλους, οπότε έπρεπε να τον «σπάσουν». Οι άμυνες προσαρμόστηκαν πάνω του, οι αντίπαλοι τον έπαιζαν περισσότερο από σκληρά (ειδικά οι Ιταλοί) και δεν μπόρεσε να δείξει αυτά που ήθελε. Η παρουσία του στα γήπεδα της Ισπανίας έληξε με αποβολή κόντρα στη Βραζιλία. Η κριτική έγινε έντονη και κυρίως τον κατηγόρησαν για… έλλειψη προσωπικότητας. Ήταν η στιγμή που έριξαν ξύλα στη «φωτιά» που έκαιγε μέσα του!

Το ίδιο καλοκαίρι ήρθε και η μεγάλη μεταγραφή για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Η Μπαρτσελόνα, το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, άνοιξαν τις αγκαλιές τους. Λέγεται πως ο Γιόχαν Κρόιφ επέμενε για αυτή την κίνηση. Όμως τα πράγματα στη Βαρκελώνη δεν ήταν τόσο καλά για τον Ντιεγκίτο. Έπαιξε 24 αγώνες, σκόραρε 16 τέρματα κι όμως η σεζόν ήταν αποτυχημένη γι’ αυτόν! Η πειθαρχία, ο επαγγελματισμός που γινόταν πρώτη φορά μέρος της καθημερινότητάς του, τον δυσκόλεψαν αρκετά. Είχε για παρέα τον Σούστερ, μοναδικό φίλο που έκανε στην Καταλονία. Όλα αυτά, μάλιστα, τη στιγμή που άρχισε να υπάρχει πρόβλημα με τα οικονομικά του. Λόγω των χρημάτων που σπαταλούσε ο ίδιος αλλά κυρίως λόγω των λάθος ανθρώπων που επέλεξε για να διαχειρίζονται την περιουσία του.

Η δεύτερη σεζόν του στην Μπαρτσελόνα, περίμενε πως θα είναι πολύ καλύτερα. Δεν υπολόγιζε, όμως, στον… χασάπη του Μπιλμπάο. Ο Άντονι Γκοϊκοϊτσέα στις 24 Σεπτεμβρίου 1983 του «έκοψε» το πόδι με ένα «δολοφονικό» μαρκάρισμα. Μπήκε στο χειρουργείο κι αρχικά οι εκτιμήσεις έκαναν λόγο για επιστροφή σε έξι μήνες. Διάστημα στο οποίο όπως ο ίδιος ο Ντιέγκο Μαραντόνα έχει εξιστορήσει, είχε την πρώτη του επαφή με την κοκαϊνη. Παρότι όλοι πιστεύουν πως εθίστηκε στην Ιταλία, το πρόβλημα άρχισε την περίοδο της αποθεραπείας του στη Βαρκελώνη. Πρόλαβε να κάνει 19 συμμετοχές και να σκοράρει 14 φορές εκείνη την περίοδο.

ΕΓΙΝΕ ΘΕΟΣ ΣΤΗ ΝΑΠΟΛΙ!

Έχοντας δείξει προβληματικό χαρακτήρα που η Μπαρτσελόνα έκρινε πως δεν της ταιριάζει, έχοντας τον τραυματισμό στην «πλάτη» του, η λύση της μεταγραφής έμοιαζε μονόδρομος. Η Ιταλική Νάπολι σε μια εποχή που το Καμπιονάτο ήταν το κορυφαίο Πρωτάθλημα του πλανήτη, ήθελε να κάνει το… μπαμ! Και το πέτυχε. Παρότι ο Μαραντόνα δεν ήξερε πολλά για την ομάδα, παρότι δεν γνώριζε καλά καλά την ύπαρξή της, πήγε στον Ιταλικό νότο. Η υποδοχή των φιλάθλων των «παρτενοπέι» συγκλονιστική. Τον έκανε να σοκαριστεί η λατρεία των Ιταλών! Έμελλε όμως να γίνει δεύτερο σπίτι του. Ευχή και ίσως κατάρα του…

Δεν έκανε απλά μεγάλα πράγματα στη Νάπολι, άλλαξε όλο το χάρτη του Ιταλικού και του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μέσα σε πέντε χρόνια, πήρε μια ομάδα που τη χλεύαζαν και την υποτιμούσαν οι πάντες και την έκανε Πρωταθλήτρια κόντρα στα μεγαθήρια της εποχής (η Γιουβέντους του Πλατινί, η Μίλαν των Ολλανδών κτλ).

Δύο Πρωταθλήματα (1987, 1990), 1 Κύπελλο (1987), 1 Κύπελλο UEFA (1989), 1 Ιταλικό Super Cup (1991), ήταν οι τίτλοι που κατέκτησε σχεδόν μόνος του! Γι’ αυτό και στη Νάπολι ποτέ δεν ήταν απλά ένας ποδοσφαιριστής-μύθος. Γι’ αυτό και στη Νάπολι ήταν και θα είναι για πάντα, Θεός! Αυτός για τον οποίο έγραφαν στα νεκροταφεία ως μήνυμα προς τους νεκρούς «δεν ξέρετε τι χάσατε που δεν είδατε τον Μαραντόνα»!

Με το σύνθημα «μαμά ξέρεις γιατί χτυπά η καρδιά μου δυνατά; Είδα τον Μαραντόνα, μαμά είμαι ευρωτευμένος» να δονεί την ατμόσφαιρα όπου έπαιζε η Νάπολι. Για τον Μαραντόνα που πέρα από ποδοσφαιριστής, έγινε και πρεσβευτής της πόλης. Μιλώντας διαρκώς για την αδικία σε βάρος του Ιταλικού Νότου, για το λάθος τρόπο που μεταχειρίζονται στη γειτονική χώρα τους ανθρώπους εκείνων των περιοχών.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ 1986!

Ενώ στη Νάπολι βρήκε την… Ιθάκη του, η ώρα για να δείξει ποιος είναι και με την Εθνική Αργεντινής είχε φτάσει. Στα 26 του χρόνια πλέον. Ώριμος, στα… ντουζένια του και όντας ο ορισμός του ηγέτη. Μια «αλμπισελέστε» που δεν είχε τα… βαριά ονόματα στο Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε στο Μεξικό. Είχε όπως το… βαρύτερο της ποδοσφαιρικής ιστορίας!

Ο αρχηγός Μαραντόνα ήταν τα πάντα για την ομάδα του Κάρλος Μπιλάρδο. Χαρίζοντας στιγμές που πάντα θα μνημονεύονται, που πάντα θα συζητιούνται. Οδήγησε την Αργεντινή στην κορυφή του πλανήτη, όντας ο ίδιος ο κορυφαίος! Ειδικά ο προημιτελικός με την Αγγλία, όπου σημείωσε το τέρμα με το… χέρι του Θεού και κυρίως επειδή πέτυχε το ομορφότερο γκολ όλων των εποχών όπως ψηφίστηκε. Αυτό που πέρασε όλα τα «λιοντάρια». Η… σφραγίδα του καλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, μπήκε εκεί ακριβώς. Στο Μεξικό το καλοκαίρι του 1986.

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΝΗ

Φυσικά στη ζωή του Μαραντόνα δεν ήταν ποτέ όλα ρόδινα. Ο μύθος του πάντα είχε… γήινες αδυναμίες. Ο εθισμός του με τα ναρκωτικά άρχιζε να γίνεται εμφανής στην Ιταλία. Έμπλεξε με ανθρώπους της Μαφίας και οι συζητήσεις γύρω απ’ αυτόν δε σταμάτησαν ποτέ να αφορούν τα ναρκωτικά. Είχε εθιστεί στην κοκαϊνη και αυτοί που του την προμήθευαν, τον είχαν ως… διαφήμιση για τις επιχειρήσεις τους (νυχτερινά μαγαζιά κυρίως).

Η Νάπολι παρότι ο Μαραντόνα την έκανε αυτό που είναι, είχε αρχίσει να ψάχνει τρόπους να απαλλαγεί απ’ αυτόν. Δε γινόταν απλά να τον διώξει όμως, επειδή ο κόσμος θα… τους έτρωγε ζωντανούς, όσο ακραίο κι αν ακούγεται! Έτσι, σε συνεργασία με την αστυνομία «παγίδευσαν» τα τηλέφωνά του. Εκεί, υπήρξε μια συνομιλία με γνωστή μαστροπό της περιοχής, αλλά και με πόρνη. Αυτόματα το δικαστήριο τον δίκασε και τον καταδίκασε ως υπεύθυνο παράνομων ενεργειών, μέχρι και για εμπόριο λευκής σαρκός… Ήθελαν να τον… τυλίξουν, εκμεταλλευόμενοι τα λάθη του φυσικά.

Τον Μάρτιο του 1991 τιμωρήθηκε. Για αρκετούς μήνες του στέρησαν αυτό που αγαπούσε περισσότερο, αυτό που έκανε καλύτερα απ’ τον καθένα: Το ποδόσφαιρο!

Η… ΚΑΤΩ ΒΟΛΤΑ ΚΑΙ Η «ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ»

Με τον εθισμό στην κοκαϊνη να μην τον έχει αφήσει, ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε πάρει την… κάτω βόλτα. Δεν είχε «τελειώσει» ποδοσφαιρικά όμως. Απ’ τον Σεπτέμβριο του 1992 επανεμφανίστηκε και πήγε στην Ισπανική Σεβίλλη. Καλοκαίρι του 1993 πήρε μεταγραφή για την Νιούελς Ολντ Μπόις, επιστρέφοντας στην πατρίδα του. Έχοντας μοναδικό στόχο το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ το 1994.

Στα γήπεδα της Αμερικής, η Αργεντινή είχε πλούσιο ταλέντο. Ο Μαραντόνα ένιωθε δυνατός, έχοντας ξεπεράσει κάποιους τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν με θεραπείες πολλών μηνών. Με συμπαίκτες όπως ο Ρεδόνδο, ο Μπατιστούτα, ο Κανίγια, ο Σιμεόνε, ο Σενσίνι κτλ. Η «αλμπισελέστε» φάνταζε το απόλυτο φαβορί. Στον όμιλο με την Εθνική μας ομάδα, την οποία αντιμετώπισε στην πρεμιέρα. Σκοράροντας ένα απ’ τα 4 τέρματα (τελικό 4-0). Αγωνίστηκε και στο ματς με τη Νιγηρία (νίκη 2-1). Ένας ξαφνικός έλεγχος αντίπ-ντόπινγκ, με τη νοσοκόμα να τον βρίσκει στον αγωνιστικό χώρο για να τον πάει να δώσει δείγμα, έγινε η αιτία για να τελειώσουν όλα… Εντοπίστηκε θετικός σε ουσία την οποία ο ίδιος είπε πως προερχόταν από φάρμακα που έπαιρνε κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας του. Ξεσπώντας κατά της FIFA, καθώς θεωρούσε και το έλεγε ευθέως, πως του την είχα στημένη!

Τιμωρήθηκε και έμεινε εκτός συνέχειας Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με την Εθνική Αργεντινής να αποκλείεται πρόωρα, καθώς το σοκ ήταν τεράστιο!

Μετά από πάνω από ένα χρόνο (Οκτώβριος 1995) επανήλθε για να συνεχίσει και να κλείσει την καριέρα του στα γήπεδα. Ειδικά σε αυτό που λάτρευε περισσότερο απ’ όλα. Το «Μπομπονέρα». Ως παίκτης της Μπόκα Τζούνιορς, της προσωπικής του αδυναμίας, της δικής του λατρείας, κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια… Ως ο μεγαλύτερος μύθος του αθλήματος, ως ο κορυφαίος όλων των εποχών. Ως το παιδί θαύμα που έκανε θαύματα μέχρι να τον «λυγίσουν» οι αδυναμίες του…

ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΑΙΡΙΑΞΕ Η ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ

Μόλις σταμάτησε το ποδόσφαιρο, προσπάθησε κι έγινε προπονητής. Όμως δεν ήταν ποτέ άνθρωπος της τακτικής. Δεν το είχε στο αίμα του… Η «τρέλα», η «αλητεία» ήταν τα ποδοσφαιρικά του χαρακτηριστικά, πέρα απ’ την ανυπέρβλητη κλάση! Γι’ αυτό και όσα κατάφερε ως προπονητής, τα πέτυχε κυρίως λόγω της προσωπικότητας και της ψυχολογίας που έδινε στους παίκτες.

Σαφώς και το… κερασάκι στην τούρτα της προπονητικής του καριέρας, ήταν η διετία στην Εθνική Αργεντινής (2008-2010). Μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ν. Αφρικής το 2010. Αποκλείστηκε με «βαριά» ήττα απ’ τη Γερμανία (είχε αντιμετωπίσει και την Εθνική Ελλάδος).

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, κάνει το… μεγάλο ταξίδι. Ποτέ δε θα «φύγει» όμως. Δε γίνεται ο άνθρωπος που επηρέασε τις ζωές τόσου κόσμου, που άλλαξε τις ισορροπίες στο λαοφιλέστερο άθλημα, που πέρασε στην κατηγορία του… Θεού, να «σβήσει» έτσι εύκολα. Η καρδιά του, η τόσο μεγάλη που βλέπαμε στα γήπεδα, τον πρόδωσε… Οι ακόλουθοι της «θρησκείας» του, ποτέ!

Άφησε πίσω του πολλές συντρόφους κατά καιρούς, αλλά η αγάπη της ζωής του ήταν πάντα η Κλαούντια. Από τότε που δεν είχε τίποτα, μέχρι τις εποχές που είχε τα πάντα. Από τις καλές του μέρες, μέχρι αυτές που τα… δαιμόνια τον κυνηγούσαν. Του χάρισε τις δύο λατρεμένες του κόρες (Τζάλμα και Τζανίνια). Είχε κι έναν γιο, τον Ντιέγκο Τζούνιορ, τον οποίο είχε αποκτήσει με παράνομη σχέση του στη Νάπολι, τον οποίο και μετά από χρόνια αναγνώρισε…