Ο Λεονάρντο μεγάλωσε στο Μπέργκαμο, μία από τις πόλεις της Ιταλίας που βίωσαν και βιώνουν την κρίση του κορονοϊού, η οποία έχει στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 21.000 ανθρώπους μέχρι τώρα.
Μιλώντας στο News 24/7, περιγράφει τις απαρχές της κρίσης αλλά και το πώς αντιμετωπίζει τα πράγματα μετά από έναν μήνα καραντίνας. Όπως λέει, στην αρχή οι οδηγίες των Αρχών δεν ήταν ξεκάθαρες ενώ τα μέτρα σήμερα επιβάλλουν αυστηρότατες απαγορεύσεις με τον κόσμο να μπορεί να κινηθεί μόλις 200 μέτρα από την οικία του.
“Δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε κοινές διαδικασίες οι περιφέρειες που είναι αρμόδιες για το σύστημα υγείας, σε συνδυασμό με τους δήμους και κατ’ επέκταση τους δημάρχους”.
Ακόμη, ένα βασικό στοιχείο που τονίζει ο Λεονάρντο, είναι η ψυχική υγεία και η διατήρηση της διάθεσης σε θετικό επίπεδο, όσο αυτό είναι εφικτό. “Πέρα από τις ανησυχίες μου για την Ιταλία και την Ευρώπη σε γενικό επίπεδο, έχω τις προσωπικές ανησυχίες μου για δουλειά, μιας και είμαι άνεργος και έστελνα από πριν βιογραφικά. Κρατάω τον εαυτό μου σε πρόγραμμα. Φροντίζω να ξυπνάω νωρίς, να μελετάω από μόνος μου Ισπανικά και προσπαθώ να κάνω γυμναστική για καμία ώρα, περισσότερο για την νοητική μου υγεία παρά την σωματική μου. Επίσης, άρχισα την ζωγραφική, κυρίως για να μην είμαι πάλι μπροστά σε οθόνη, είτε κινητού είτε υπολογιστή. Η ζωγραφική ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω με αυτά τα δεδομένα. Δεν είμαι καθόλου καλός, αλλά λειτουργεί σαν διαλογισμό για μένα, με ηρεμεί”, μας λέει χαρακτηριστικά.
Η μαρτυρία του Λεονάρντο:
“Μεγάλωσα στο Μπέργκαμο, πιο συγκεκριμένα η καταγωγή μου είναι από το Scanzorosciate, μια κοινότητα της επαρχίας του Μπέργκαμο, ανάμεσα στο Nembro και Alzano, οι δύο πιο πόλεις που “χτυπήθηκαν” περισσότερο από τον ιό. Ασχολούμαι με Διεθνείς Σχέσεις, ενώ σπούδασα για το πτυχίο μου στο Μιλάνο και στην Μπολόνια για το μεταπτυχιακό.
Μας συμβούλευσαν να μείνουμε σπίτι από τέλη Φλεβάρη και να αποφεύγουμε να βγαίνουμε όσο μπορούμε.
Αρχικά οι διαδικασίες δεν ήταν ξεκάθαρες. Τα μπαρ και οι καφετέριες λειτουργούσαν κανονικά έως τις 6 το απόγευμα. Ύστερα από παράπονα των ιδιοκτητών τους, ξαναλειτούργησαν με το κανονικό τους ωράριο, με την διαφορά ότι δεν μπορούσαν πλέον να πάρει κανείς καφέ ή ποτό στο χέρι, αλλά έπρεπε να είναι καθιστοί και με απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου το ένα τραπέζι από το άλλο.
Η ολική απαγόρευση κυκλοφορίας ξεκίνησε στις 8 Μαρτίου στην Λομβάρδη και μετά από 2-3 μέρες σε ολόκληρη την Ιταλία. Από τότε σιγά σιγά τα μέτρα άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο αυστηρά. Στην αρχή τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, μπορούσες να πας βόλτα, οπότε μετράμε συνολικά 2-3 βδομάδες από τότε που καθόμαστε αυστηρά σπίτι. Πλέον, όποιος θέλει να πάει για παράδειγμα για τρέξιμο ή να βγάλει τον σκύλο του, δεν πρέπει να απέχει πάνω από 200 μέτρα από την πόρτα της κατοικίας του.
Προκειμένου να βγεις χρειάζεται να έχεις υπεύθυνη δήλωση που να δικαιολογεί τον σκοπό για τον οποίο βγαίνεις. Σε περίπτωση που δεν έχεις, σε σταματάνε και σου προσφέρουν μία να υπογράψεις εκείνη την στιγμή και αργότερα εξετάζουν τον λόγο εξόδου και κυρίως αν πρόκειται για επαγγελματικούς σκοπούς. Δεν μπορούν να υποχρεώσουν τον κόσμο να εκτυπώσουν την υπεύθυνη δήλωση, μιας και μετά από έρευνα, πιο συγκεκριμένα στην Νότια Ιταλία, περίπου το 1/3 του πληθυσμού μόνο έχει στην ιδιοκτησία τους υπολογιστή, πόσο μάλλον και εκτυπωτή.
Μπορούμε να κάνουμε social distancing εντός σπιτιού
Δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι τον ιό. Οι παππούδες μου μένουν μακριά και ζουν από μόνοι τους σε καραντίνα. Όλη η οικογένειά μου μένει μέσα, δεν δουλεύει κανείς εκτός. Είμαστε αρκετά τυχεροί, γιατί ενώ είμαστε 4 αυτή τη στιγμή στην οικογένεια, μένουμε σε μεγάλο σπίτι. Ο καθένας τον χώρο του και τώρα που έχει καλό καιρό καθόμαστε και στον κήπο, οπότε μπορούμε να κάνουμε social distancing εντός σπιτιού.
Η σχέση μου με τους γονείς μου και τον αδερφό μου ήταν πάντα καλή, οπότε δεν έχει επηρεαστεί κάπως. Οι συνθήκες θα ήταν σίγουρα διαφορετικές αν μέναμε σε μικρό διαμέρισμα. Φυσικά θα προτιμούσα να βγαίνω όποτε θέλω με τους φίλους μου, δεν είναι το ίδιο να επικοινωνείς μαζί τους διαδικτυακά. Έχει περάσει ένα μήνας τώρα, δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα μεταξύ μας, αν κράταγε έναν χρόνο, τότε ναι, θα ήταν διαφορετικά. Στο Μπέργκαμο έχω έτσι κι αλλιώς πιο στενό κύκλο φίλων, οι υπόλοιποι μένουν πιο μακριά.
Δεν βλέπω τα πράγματα να προοδεύουν ιδιαίτερα. Ασφαλώς και έχουν μειωθεί τα κρούσματα, μιας και μένουμε μέσα, επομένως σε επίπεδο υγείας είναι λογικό να υπάρξει ανοδική πορεία. Εξ αρχής, όμως, κάτι που με απασχολεί είναι η οικονομία. Για παράδειγμα η οικονομία της Ιταλίας βασίζεται σε μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες με την κρίση που υπέστη πριν από μια δεκαετία αναγκάστηκαν πολλές να κλείσουν, επομένως θεωρώ αναμενόμενο να επαναληφθούν αυτές οι διαδικασίες με το πέρας της καραντίνας.
Ευελπιστώ κάποιος να αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτό που έγινε στην Ιταλία
Η κυβέρνηση ναι μεν παραχωρεί επίδομα ύψους περίπου 600 ευρώ, αλλά για όποιον έχει οικογένεια είναι αδύνατον να την συντηρήσει με αυτό το ποσό. Πολλοί, μετά από τόσο καιρό, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα πλέον να αγοράσουν τρόφιμα, όσο μάλλον να πληρώσουν το ενοίκιό τους, δάνεια, λογαριασμούς, κλπ. Θεωρώ ότι θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά αμφιβάλλω αν αρκεί. Μετά από την οικονομική κρίση του 2010, την προσφυγική κρίση πριν από πενταετία, αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο χτύπημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό. Ευελπιστώ κάποιος να αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτό που έγινε στην Ιταλία, γιατί υπήρξαν καθυστερήσεις στο να ληφθούν αποφάσεις, επειδή δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε κοινές διαδικασίες οι περιφέρειες που είναι αρμόδιες για το σύστημα υγείας, σε συνδυασμό με τους δήμους και κατ’ επέκταση τους δημάρχους.
Για παράδειγμα θέλησαν να δημιουργήσουν “Κόκκινες ζώνες” όπου δεν θα επέτρεπαν να εισέλθουν ή να εξέλθουν άνθρωποι σε βιομηχανικές περιοχές όπου είχαν επιβεβαιωμένα κρούσματα, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί ο ιός, και μελλοντικά αλληλοκατηγορήθηκαν που δεν πάρθηκε τελικά αυτή η απόφαση.
Πέρα από τις ανησυχίες μου για την Ιταλία και την Ευρώπη σε γενικό επίπεδο, έχω τις προσωπικές ανησυχίες μου για δουλειά, μιας και είμαι άνεργος και έστελνα από πριν βιογραφικά. Κρατάω τον εαυτό μου σε πρόγραμμα για να μην βαριέμαι. Φροντίζω να ξυπνάω νωρίς, να μελετάω από μόνος μου Ισπανικά και προσπαθώ να κάνω γυμναστική για καμία ώρα, περισσότερο για την νοητική μου υγεία παρά την σωματική μου. Επίσης, άρχισα την ζωγραφική, κυρίως για να μην είμαι πάλι μπροστά σε οθόνη, είτε κινητού είτε υπολογιστή. Ήθελα να αρχίσω κάποια χειροτεχνία, αλλά τα μαγαζιά δεν είναι ανοιχτά για να αγοράσω τα κατάλληλα εργαλεία. Η ζωγραφική ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω με αυτά τα δεδομένα. Δεν είμαι καθόλου καλός, αλλά λειτουργεί σαν διαλογισμό για μένα, με ηρεμεί.
Όλη αυτήν την περίοδο έχει τονιστεί η σημαντικότητα της επαφής με κάποιον. Τις Παρασκευές τα βράδια έβγαινα με κοντινούς φίλους και μπορεί να μη μιλάγαμε ή γνωρίζαμε κάποιον καινούριο άνθρωπο. Πλέον αυτά τα εκτιμάς πολύ παραπάνω.
Προφανώς το είχα σκεφτεί αυτό στο παρελθόν, αλλά ήρθε τώρα ως γερή υπενθύμιση. Βέβαια, έχω έρθει σε επαφή διαδικτυακά τον τελευταίο καιρό με πολλούς ανθρώπους που είχα να μιλήσω χρόνια. Προτείνω στον κόσμο να αθληθεί, ακόμα και αν δεν είναι καλοί σ’αυτό, να ακούσει μουσική μόνο και μόνο για να κρατήσει την ψυχική του υγεία σε καλό επίπεδο.
Τέλος, ελλείψεις έχουμε στα σουπερμάρκετ της χώρας σε αλεύρι. Γιατί όλοι αγοράζουν προκειμένου να φτιάξουν ζύμη για ψωμί, πίτσες και ζυμαρικά”.
news247.gr
