Ποιος να το φανταζόταν; Μόλις πριν από λίγα χρόνια, οι σοφοί μας διαβεβαίωναν πως έχομε οριστικά γλιτώσει από τον κίνδυνο των λοιμών. Τα αντιβιοτικά θεραπεύουν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, ενώ τα εμβόλια εξάλειψαν παραδοσιακούς ομαδικούς φονιάδες όπως η ευλογία και η πολιομυελίτιδα. Και να, ξαφνικά, που μας προέκυψε ο βροτολοιγός κορωναϊός. Και μαζί προέκυψαν ποικίλα προβλήματα που κανένας δεν τα φανταζόταν πριν από λίγους μόνο μήνες κρυμμένα κάτω από παχύ στρώμα πολιτισμού. Ολόκληρη η ανθρωπότητα άλλαξε. Η θνητότητα από τη νόσο δεν είναι μεγαλύτερη από εκείνη στις γρίπες που ξέραμε. Τότε τι είναι αυτό που μας πανικόβαλε; Είναι βέβαια η ταχύτητα της διάδοσής του. Μας τρομάζει όχι ο θόρυβος, όσο δυνατός και να είναι, όσο ο κρότος· όχι το δυνατό φως, όσο η αστραπή. Έπειτα, είναι το μέγεθος της διεθνούς κινητοποίησης, με κύριο στοιχείο της την αναστολή των συνήθων παραγωγικών δραστηριοτήτων, μαζί βέβαια και με την ψυχολογική επίδραση της απομόνωσης. Μοιάζει σα να ήταν έτοιμη η ανθρωπότητα, απογοητευμένη, να αντιδράσει με πανικό, και να που δόθηκε η αφορμή. Έχομε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τα μεγάλα προβλήματα με μαζική αντίδραση είτε για πόλεμο πρόκειται είτε για οικονομική κρίση είτε για οτιδήποτε άλλο. Και τώρα καλούμαστε να απομονωθούμε μακριά ο ένας από τον άλλον.
Πολλοί προβλέπουν τις αναμενόμενες οικονομικές συνέπειες της πανδημίες. Τόσο, που αρκετές χώρες προτίμησαν να μην πάρουν αυστηρά μέτρα όπως εμείς, σκεπτόμενες τις συνέπειες όταν θα έχει κλείσει ο κύκλος της πανδημίας. Μήπως τότε μετά το λοιμό θα ακολουθήσει λιμός; Μπα! είναι δυνατό τέτοιο πράγμα στην εποχή μας; Αλλά ήταν δυνατό να φαντασθούμε πως θα αντιμετωπίζαμε τέτοια πανδημία στην εποχή μας; Μήπως η Γερμανία, η Ολλανδία, οι ΗΠΑ κλπ είναι πιο σωστές. Για την ώρα φαίνεται πως σ΄ αυτή τη θανάσιμη άμιλλα είμαστε σε σαφώς καλύτερη θέση. Μοιάζει να κερδίζουμε τη μάχη. Τον πόλεμο όμως, που περιλαμβάνει κόστος, οικονομικό, αλλά και θανάτους από το συνοδό λιμό; Ας μη βαυκαλιζόμαστε πως οι πλούσιες χώρες θα μας βοηθήσουν από αλληλεγγύη, όταν οι ίδιες θα αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα, έστω και με πολύ μεγαλύτερες οικονομικές εφεδρείες. Τι να κάναμε;
Η κυβέρνηση παρουσιάζει τις επιτυχίες της. Αυτή είναι μια σπάνια στιγμή στην ιστορία μας που ο λαός μας αναδεικνύεται πειθαρχικός, έχοντας πεισθεί από την αποτελεσματικότητα και την αξιοπιστία των κυβερνητικών μέτρων. Αυτά τα μέτρα αποδίδουν, καθώς οι αριθμοί των κρουσμάτων και των θανάτων είναι σημαντικά μικρότεροι από άλλων χωρών. Η αντιπολίτευση επισείει τον κίνδυνο των οικονομικών συνεπειών των κυβερνητικών μέτρων, αλλά ούτε η ίδια ούτε η κυβέρνηση απαντούν ικανοποιητικά. Όλοι αποβλέπουν σε κάποιου είδους νεο-σχέδιο Μάρσαλ ή σε ένα κορωνομόλογο. Ακόμη κι αν υπάρξει τέτοιο όμως, τι θα τα κάνουν οι πολιτικοί τα χρήματα; Η κυβέρνηση λέει ”βλέποντας και κάνοντας”. Αυτή είναι η στάση που ταιριάζει σε κάθε πολίτη, όχι στην εκτελεστική εξουσία, που οφείλει να προβλέπει και σχεδιάζει το μέλλον. Η αντιπολίτευση είτε δεν παρουσιάζει σχέδιο είτε παρουσιάζει λαϊκιστικές λύσεις, με το ξόδεμα των ελάχιστων αποθεμάτων που έχομε. Εξάλλου κανένας δεν παρουσιάζει ουσιαστικά δεδομένα. Φέτος, το Μάρτιο πέθαναν τόσοι. Πέρυσι το Μάρτιο πόσοι είχαν πεθάνει; Πόση είναι η θνησιμότητα με τον κορωναϊό και πόση είναι χωρίς αυτόν; Αυτό δεν το έχω ακούσει στις ατέλειωτες ώρες που ακούμε ποικίλα δεδομένα στα κανάλια μας, αλλά ούτε και στα διεθνή δεδομένα, ακόμη και εκείνων που έχουν πάρει μέτρα διαφορετικά από τα δικά μας. Τι θα έπρεπε άραγε να κάνουμε;
Κάποτε ένας ιός κατοικούσε σε πάπιες, μεταφερόταν από τη μια στην άλλη, χωρίς αυτές να νοσούν. Ήταν σαν τα κολοβακτηρίδια που ζουν στο έντερό μας, αποτελώντας το μισό του βάρους των κοπράνων μας, αλλά δεν μας ενοχλούν. Αν μετοικήσουν όμως στους νεφρούς μας, προκαλούν ουρολοίμωξη. Και αν ο παπιο-ιός μεταδοθεί στις κότες, αυτές αρρωσταίνουν. Αυτό δεν πειράζει. Η άλλη κότα βόσκει μακριά κι ώσπου να μεταδοθεί από την άρρωστη στη διπλανή της ο ιός πεθαίνει. Όταν όμως πολλές χιλιάδες κότες γεννάνε αυγά σε απόσταση λίγων εκατοστών η μια από την άλλη, μια να πάρει τον ιό, θα αρρωστήσουν περίπου όλες και ο ιός θα μεταδοθεί στους ορνιθοτρόφους κι από αυτούς σε όλο τον κόσμο. Για να τρώμε ζωικές πρωτεΐνες, τρέφομε τις φυτοφάγες αγελάδες με ζωικά τρόφιμα κι αυτές αρρωσταίνουν, γίνονται ”τρελές αγελάδες” μεταδίδοντας την αρρώστια τους και στους ανθρώπους. Γενικά, η αλλαγή καλλιέργειας τροφίμων για να τραφούν τα 7 δισεκατομμύρια των ανθρώπων πάνω στη γη ευνοεί τη δημιουργία μεταλλάξεων στους ιούς και μετάδοσής τους σε ζώα και ανθρώπους. Να επανέλθουμε λοιπόν στη φυσική βοσκή των ζώων μας, όπως γινόταν στις περιόδους που ζούσαν πιο φυσικά οι πρόγονοί μας; Ποιος τολμά να κάνει τέτοια πρόταση όμως; Εξάλλου, αυτό είναι κάτι που αφορά όλο τον κόσμο και δεν ωφελεί να το εφαρμόσουμε εμείς εδώ. Οι λοιμοί όμως εμφανίζονται και συντηρούνται όποτε υπάρχει συνωστισμός ανθρώπων, από το λοιμό των Αθηναίων ως όλες τις επιδημίες ως σήμερα. Στην Ελλάδα δεν έχει νόημα να μειώσουμε τον πληθυσμό μας περιορίζοντας τις γεννήσεις, όταν από κάθε ζευγάρι σήμερα γεννιόνται 1,1 παιδιά. Έχει όμως νόημα να σκορπίσει ο πληθυσμός, να φύγει από την Αθήνα με πάνω από 4 εκατομμύρια κατοίκους, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγαλουπόλεις και να επανεγκατασταθεί στα πατρογονικά εδάφη, στα ερημωμένα χωριά και νησάκια μας. Σήμερα αυτό είναι δυνατό, χωρίς να διακοπεί η επικοινωνία με τα άστεα. Δρόμοι υπάρχουν πια παντού. Φουσκωτά με εξωλέμβιες και ταχύτητα 30 κόμβων ακούω βρίσκονται καθοδόν. Οι νεο-άποικοι στα νησιά θα αρχίσουν να παράγουν ενέργεια από τον άνεμο, τον ήλιο τα κύματα και να καλλιεργούν ψάρια, αστακούς, χταπόδια, μύδια και κάθε είδους θαλασσινά. Ο πλούτος της θάλασσας είναι τεράστιος, αν δεν τη δηλητηριάζουμε με τα απόβλητά μας. Στη στεριά, με σύγχρονα μέσα μπορούν να αναπτυχθούν παραδοσιακές φυτο- και ζωο-καλλιέργειες, τόσο που να καλύπτουν τις ζωτικές ανάγκες του πληθυσμού μας. Μικρά χωριά και νησιά δεν ευνοούν τη διάδοση επιδημιών, ενώ αν συμβούν επικίνδυνα κρούσματα απομονώνονται εύκολα. Άσε που η κατοίκηση των χιλιάδων ξερονησιών μας τα προστατεύει από την επιβουλή γειτόνων μας. Αυτοί δεν μπορούν να εισβάλουν σε καλλιεργούμενες περιοχές κατοικημένες από άμαχο πληθυσμό, χωρίς να εξεγείρουν την ανθρωπότητα εναντίον τους. Οι βράχοι που συντηρούν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή, έχουν ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα. Έχομε πολιτική;
huffingtonpost.gr
