«Μας ξέφυγε η πανδημία ή κάναμε λάθη και δεν τη συγκρατήσαμε»;
Είναι το ερώτημα πολλών εκ των οποίων μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες.
Εκείνοι που θεωρούν ότι η κυβέρνηση δεν έπραξε τα μέγιστα, με συνέπεια να ξεφύγει η πανδημία από τον έλεγχό της. Σαφώς και θα την κατηγορήσουν για λάθη και παραλείψεις. Σε αυτούς η κυβέρνηση απαντά ότι μεροληπτούν και πως δεν κατανοούν τις νέες ανάγκες που προκύπτουν σε καθημερινή βάση.
Εδώ στη χώρα μας υπάρχουν πολίτες που ανήκουν σε εκείνες τις κατηγορίες, που πιστεύουν είτε τη μία εκδοχή είτε την άλλη. Το πρόβλημα όμως παραμένει άλυτο και σίγουρα όχι αντιμετωπίσιμο όσο θα θέλαμε.
Όσο εμείς όλοι δεν διαθέτουμε μια ομογενοποιημένη αντίληψη περί των κανόνων ασφαλείας που πρέπει να τηρούνται και σκορπάμε τις απόψεις μας δεξιά και αριστερά με διάφορους «εξυπνακισμούς» του τύπου «έλα μωρέ», τότε χαθήκαμε και δεν έχουμε δίκιο να αντιδράσουμε τώρα που θα υποστούμε συνολικό περιορισμό στις μετακινήσεις μας.
Η κυβέρνηση ζύγισε τα υπέρ και τα κατά για τις αποφάσεις που κλήθηκε να λάβει και ο πρωθυπουργός τη συνολική ευθύνη των πράξεων και των αποφάσεών του. Έβαλε στη ζυγαριά από τη μία τις πιο ακραίες πιθανότητες, να πεθαίνει κόσμος καθημερινά από τη δραματική αύξηση των κρουσμάτων και από την άλλη να «σκοτώσει» την οικονομία και την αγορά της ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας και της εργασίας.
Αυτό είναι το δίλημμα… Αλλά υπάρχει πραγματικά τέτοιο δίλημμα για κάποιον που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και του έτυχε να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις;
Άκουγα προχθές -πριν από την ανακοίνωση των μέτρων από τον πρωθυπουργό- έναν υπουργό «πρώτης γραμμής» να λέει: «Αν δεν πιάσουν τα μέτρα που πρέπει να τηρήσουμε, θα πάμε σε συνολικό lockdown και η οικονομία θα βυθιστεί σε τεράστια ύφεση». Και τα έλεγε αυτά ο ίδιος, γνωρίζοντας προφανώς ότι κάπου εκεί κοντά βρισκόμαστε αλλά ταυτόχρονα δεν έκανε τίποτε άλλο ως υπουργός για να διασφαλίσει από την πλευρά του οικονομική ασπίδα σε επιχειρήσεις που εργάζονται εκατοντάδες εργαζόμενοι για να μην χρεωκοπήσουν και αυτές αλλά και ο ίδιος… Από διαπιστώσεις πάμε καλά στην πράξη όμως τι γίνεται;
Τους πολίτες τους νοιάζει αυτός που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης να μπορεί να λάβει τις σωστές αποφάσεις προς όφελος του λαού. Στο κάτω-κάτω οι ηγέτες στα δύσκολα και στις κρίσεις φαίνονται, όχι κάπου αλλού.
