Ακόμη θυμάμαι τον ήχο από τα κομπολόγια των ντόπιων που κάθονταν αμέριμνοι στο καφενείο της Ντάπιας ενώ το λιγοστό πράσινο των Σπετσών καιγόταν. Από τα μεγάφωνα ο Δήμος απήθυνε έκκληση σε ντόπιους και τουρίστες να συνδράμουν στην κατάσβεση της φωτιάς.
Μαθητής λυκείου τότε, ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω παράτησα τα πράγματά μου σ΄ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο και έτρεξα να βοηθήσω μην ξέροντας τι ακριβώς έπρεπε να κάνω.
Θυμάμαι πως κόντεψε να με σκοτώσει το νερό που έριξε ένα πυροσβεστικό αεροπλάνο.
Όμως περισσότερο απ΄όλα και πιο έντονα θυμάμαι τον ήχο από τα κομπολόγια των ντόπιων.
Θυμάμαι επίσης τις τόσες πυρκαγιές που κάθε τόσο ξέσπαγαν στη Βόρεια Εύβοια τόπο καταγωγής της μητέρας μου.
Το ίδιο σκηνικό από μικρό παιδί.
Μυήθηκε και το παιδί μου στο ίδιο θέαμα που είχα μυηθεί και εγώ όταν ήμουν στην ηλικία της.
Ενας επαναλαμβανόμενος κύκλος απελπισίας καθώς φαίνεται πως τίποτα δεν αλλάζει.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές το βουνό στο χωριό της μητέρας μου πήρε φωτιά. Και όμως η δύναμη της φύσης το έκανε και πάλι πράσινο.
Όμως ο άνθρωπος είναι πιο δυνατός, ιδίως εάν υπάρχουν και συμφέροντα.
Χρόνια τώρα ακούω για εταιρείες που θέλουν να αξιοποιήσουν εκτάσεις.
Δείτε πως άλλαξε το τοπίο μετά τις φωτιές στη Νότια Εύβοια.
Οι ντόπιοι ελπίζουν στην ανάπτυξη με οποιοδήποτε κόστος.
Θυμάμαι πάλι πριν λίγα χρόνια πως κάποιοι κατέστρεψαν τον παράδεισο των παιδικών μου χρόνων.
Γεμάτο νερά το χωριό. Έτρεχαν από παντού. Ερχονταν από την Αθήνα και γέμιζαν νταμιτζάνες για να πίνουν καθαρό και ιαματικό νερό.
Μέχρι που κάποιος είδε επαγγελματική ευκαιρία και αποφάσισε να το εμφιαλώσει. Το επιχειρηματικό τόλμημα όμως κατέρρευσε γιατί οι έλεγχοι που έγιναν στο νερό έδειξαν πως αυτό ήταν δηλητήριο. Για χρόνια κάποιοι από τα γειτονικά εργοστάσια της περιοχής άδειαζαν στο βουνό απόβλητα. Εξασθενές χρώμιο. Πέρασε στο νερό και στον υδροφόρο ορίζοντα. Φυσικά ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες.
Τώρα όλοι αγοράζουν εμφιαλωμένο.
Και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην έγινε τίποτα.
Τα πάντα συνηθίζει ο άνθρωπος.
Χρόνια τώρα ακούω τις ίδιες εξαγγελίες από πολιτικούς για την προστασία των δασών από τις πυρκαγιές. Και ακόμη καίγονται.
Χρόνια τώρα βλέπω την τοπική αυτοδιοίκηση στην Εύβοια και αλλού να επιδεικνύει την ίδια ανικανότητα και την ίδια στελέχωση με ανίκανους και κάτω του μετρίου πολιτικούς. Ανθρώπους, δυστυχώς και νέους, χωρίς όραμα.
Χρόνια τώρα βλέπω την ίδια αδιαφορία από τους πολίτες, που εστιάζουν μόνο στο ατομικό τους όνειρο και αποτελούν την πελατεία του κάθε επαγγελματία πολιτικού.
Μπούχτησα να βλέπω χωριά και επαρχιακές πόλεις κακέκτυπα της άλλης αθλιότητας που λέγεται πρωτεύουσα.
Η Ελλάδα όλη ένα καφενείο.
Ακόμη ακούω τα κομπολόγια των ντόπιων, σε όποιο σημείο της πατρίδας μου και εάν βρεθώ.
