Η ζωή μέσα στην Απαγορευμένη Πόλη

Η Αυτοκρατορική Πόλη οικοδομήθηκε μεταξύ του 1406 και 1420 από τον τρίτο αυτοκράτορα της δυναστείας των Μινγκ Γιονγκ – Λο (Yong – Lo, βασ. 1403 – 1424), επισκευάστηκε τον 16ο αιώνα, ενώ ανακατασκευάστηκε και αναστηλώθηκε με μεγάλες προσθήκες από τον 17ο μέχρι τον 19ο αιώνα.
Το παλάτι, ήταν κυριολεκτικά μια πόλη μέσα σε μια πόλη, και έδρα μιας τεράστιας γραφειοκρατικής κυβέρνησης που κυβέρνησε τη πλέον σημερινή πολυπληθή περιοχή του κόσμου και την οποία οι Δυτικοί αποκαλούσαν «Ταταρική Πόλη». Το φημισμένο αυτοκρατορικό παλάτι της Απαγορευμένης Πόλης, διατηρήθηκε από τη Δυναστεία Μινγκ μέχρι το τέλος της Δυναστείας Τσινγκ και διέθετε 9.999 δωμάτια , -οκτακόσια κτίρια και 8.706 αίθουσες, το οποίο το κάνει μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο συγκρότημα παλατιών στον κόσμο.Εκεί ζούσαν εννιά χιλιάδες παλλακίδες και εκατό χιλιάδες ευνούχοι.

Το κινεζικό όνομα του παλατιού κατά την αρχαιότητα ήταν Zijin Cheng σημαίνει “Purple Forbidden City- Μωβ Απαγορευμένη Πόλη”. Εκεί έζησε ο μοναδικός αυτοκράτορας Zhu Youtang (1470-1505), της δυναστείας Μινγκ με μόνο μία γυναίκα την αυτοκράτειρα Ζανγκ χωρίς παλλακίδες. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1487, στην ηλικία 17 ετών ο Zhu Youtang, έγινε αυτοκράτορας των Hongzhi και 9ος αυτοκράτορας της δυναστείας Μινγκ.
Σύντομα αποδείχθηκε ικανός και δίκαιος κυβερνήτης. Εξόρισε διεφθαρμένους ευνούχους και χρησιμοποίησε ταλαντούχους αξιωματούχους. Έζησε μια λιτή ζωή και κατανόησε πολύ καλά τις ανάγκες του λαού του, μείωσε τους φόρους και προώθησε το εμπόριο και τη βιομηχανία. Η κινεζική αυτοκρατορία ευημερούσε και η περίοδος έγινε γνωστή ως “αναζωπύρωση του Hongzhi”. Σήμερα το παλάτι ονομάζεται “Gugong” που σημαίνει “Παλαιό Παλάτι”.
Για αιώνες η πρόσβαση στην Απαγορευμένη Πόλη ήταν απαγορευμένη σε όλους εκτός από τον αυτοκράτορα, την οικογένειά του τους ανώτερους υπαλλήλους του. Αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα, ο τελευταίος αυτοκράτορας παραιτήθηκε, σηματοδοτώντας το θάνατο μιας δυναστείας και το παλάτι άνοιξε ως μουσείο το 1925.
Tο παλάτι καταστράφηκε από την επίθεση της Ιαπωνίας το 1931 και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ανακατασκευές άρχισαν τη δεκαετία του 1950 και σήμερα τα κτίρια του παλατιού, κατασκευασμένα σχεδόν εξ ολοκλήρου από ξύλο, έχουν αναγνωριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς και όλοι έχουν πρόσβαση στην καρδιά του μεγαλύτερου παλατιού στη Γη για να ανακαλύψουν τα υπέροχα κτίρια και τα μυστικά του.

• Πώς επιλεγόταν οι γυναίκες στην υπηρεσία του αυτοκράτορα.
  Όλες οι γυναίκες που ζούσαν στην Απαγορευμένη Πόλη, ζούσαν απομονωμένες μέσα στα αυτοκρατορικά δωμάτια βαθιά στο παλάτι. Περιοριζόταν στις εσωτερικές αυλές του παλατιού και δεν επιτρεπόταν να απομακρυνθούν από το βόρειο τμήμα. Οι περισσότερες απασχολούνταν ως υπηρετικό προσωπικό, αλλά υπήρχε και μια επιλεγμένη ομάδα παλλακίδων που κυοφορούσαν τα παιδιά του αυτοκράτορα . Εκείνες που γεννούσαν αρσενικούς απογόνους, ανέβαιναν σε αξίωμα και γινόταν αυτοκρατορικές σύζυγοι, με την πρώτη αυτοκράτειρα να βρίσκεται στην κορυφή της τάξης. Η εσωτερική αυλή του παλατιού είχε τρεις μεγάλες ομάδες γυναικών: παλλακίδες, υπηρέτριες, και πριγκίπισσες -μέλη της βασιλικής οικογένειας.
• Επιλογή Παλλακίδων
  Οι γυναίκες xiunu -(κομψά θηλυκά), επιλεγόταν από τον αυτοκράτορα για την αυλή του παλατιού, από τη δυναστεία Jin (265-420 μ.Χ.) και υπήρχε μεγάλη εμβέλεια κριτηρίων στην επιλογή. Για παράδειγμα στη δυναστεία των Μινγκ, κανένα νοικοκυριό δεν απαλλασσόταν από την επιλογή. Σύμφωνα με τα καταστατικά, όλες οι νεαρές γυναίκες περνούσαν από τη διαδικασία επιλογής xiunu. Εξαίρεση αποτελούσαν μόνο οι παντρεμένες ή αυτές που είχαν πιστοποιημένες σωματικές αναπηρίες ή παραμορφώσεις .
  Ο αυτοκράτορας Qing Shunzhi (1638-61), ήταν αυτός που άρχισε να αποκλείει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των Χαν, περιορίζοντας την επιλογή σε οικογένειες οι οποίες ήταν κυρίως από τη Μαντζουρία και Μογγολία.
  Το Διοικητικό Συμβούλιο, έστελνε ειδοποιήσεις στους αξιωματούχους της πρωτεύουσας και στις επαρχιακές φρουρές να συγκεντρώσουν τις κεφαλές των φυλών. Στη συνέχεια, οι υπάλληλοι υπέβαλαν κατάλογο όλων των διαθέσιμων κοριτσιών στα κεντρικά γραφεία των διοικητών στο Πεκίνο και στο συμβούλιο που όριζε την ημερομηνία επιλογής.
  Κατά τη διάρκεια της δυναστείας Qing, τα κορίτσια έφταναν την καθορισμένη ημέρα στην πύλη Shenwu (Πολεμικό Πνεύμα) της Απαγορευμένης Πόλης, για επιθεώρηση. Συνοδεύονταν από τους γονείς ή τους πλησιέστερους συγγενείς μαζί με τους επικεφαλής των φυλών και τους τοπικούς αξιωματούχους.
  Το κοινωνικό υπόβαθρο δεν αποτελούσε εμπόδιο και πολλοί αυτοκράτορες επέλεγαν όποιες κοπέλες συμπαθούσε το ευρύ κοινό. Η αυτοκράτειρα ήταν η μόνη εξαίρεση – ήταν πάντοτε επιλεγμένη από την οικογένεια υψηλόβαθμου υπαλλήλου.
  Λιγότερες από εκατό υποψήφιες επιλεγόταν για να περάσουν μερικές νύχτες με τις εκπαιδεύτριες γυναίκες που ειδικεύονται στην εκπαίδευση και τη διαχείριση των υπηρετριών. Οι υποψήφιες περνούσαν από επιθεώρηση για δερματικές λοιμώξεις, τριχοφυΐα, οσμή σώματος κλπ.
  Οι φιναλίστ ξεκινούσαν εκπαίδευση για μορφές αποδεκτής συμπεριφοράς τρόπων ομιλίας, χειρονομίας και βαδίσματος. Μάθαιναν επίσης τέχνες όπως ζωγραφική, ανάγνωση, γραφή, σκάκι και χορό. Περνούσαν αρκετές ημέρες υπηρετώντας τη μητέρα του αυτοκράτορα φροντίζοντας τις καθημερινές ανάγκες της και κοιμόταν μαζί της για να αποκαλυφθούν τυχόν κακές νυκτερινές συνήθειες όπως ροχαλητό, οσμές, ομιλία ή υπνοβασία.
• Ένας στρατός ευνούχων διοικούσε την Απαγορευμένη Πόλη
  Η παρουσία ευνούχων στην αυτοκρατορική αυλή ήταν μια μακρόχρονη παράδοση. Αυτοί οι ευνουχισμένοι άντρες χρησίμευαν ως ανειδίκευτοι εργάτες , κατάσκοποι και φύλακες του χαρεμιού σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Στην Απαγορευμένη Πόλη εκτελούσαν κυρίως χρέη φύλακα που προστάτευε την αγνότητα των γυναικών του αυτοκράτορα.
  Στον Κομφουκιανισμό οι αξίες ήταν ζωτικής σημασίας για τον αυτοκράτορα, που τον θεωρούσαν εκπρόσωπο του ουρανού στη Γη και έπρεπε να φέρει άμεσα αρσενικό κληρονόμο για να διατηρήσει την αρμονία μεταξύ ουρανού και Γης. Μη θέλοντας να αφήσουν τίποτα στην τύχη σε μια περίοδο με υψηλό ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας, τοποθετήθηκε στη διάθεση του αυτοκράτορα το μεγαλύτερο χαρέμι στον κόσμο για να του εξασφαλίσουν αρκετούς κληρονόμους που θα έφταναν στην ενηλικίωση.
• Σύστημα ευνούχων 2.000 ετών
  Στα ιστορικά δεδομένα του 8ο αιώνα π.Χ., υπάρχουν καταγεγραμμένοι Κινέζοι βασιλείς που διατηρούσαν ευνούχους υπηρέτες στη βασιλική αυλή, αλλά οι ιστορικοί χρονολογούν την εμφάνιση των ευνούχων μέχρι τη βασιλεία του Han Huan Di (146-167 μ.Χ.). Με την πάροδο του χρόνου οι ευνούχοι καταλάμβαναν κυβερνητικούς ρόλους, και αυτό σήμαινε ότι ήταν σε θέση να ασκήσουν αρκετή επιρροή στους αυτοκράτορες αποκτώντας τον έλεγχο των κρατικών υποθέσεων και προκαλώντας την πτώση κάποιων δυναστειών. Η δύναμη των ευνούχων άντεξε εν μέρει εξαιτίας της φιλοδοξίας των οικογενειών τους και εν μέρει ως αποτέλεσμα του απομονωμένου τρόπου ζωής που όριζε η εθιμοτυπία για τον αυτοκράτορα. Το σύστημα των ευνούχων καταργήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1924, όταν ο τελευταίος αυτοκράτορας, ο Puyi εκδιώχθηκε από την Απαγορευμένη Πόλη, στην επανάσταση του 1912. Οι Ευνούχοι ήταν υποχρεωμένοι να διατηρούν τον αέρα της ιερότητας και μυστικότητας που περιέβαλε την αυτοκρατορική παρουσία. Απασχολούνταν σε αγροτικές εργασίες , ήταν κηπουροί μεταφορείς νερού, φύλακες και αγγελιοφόροι ενώ στο παλάτι τα εσωτερικά τους καθήκοντα κάλυπταν την εργασία του μάγειρα, των καθαριστών και τους υπηρέτες της κρεβατοκάμαρας. Με λίγα λόγια, συμμετείχαν σε κάθε πτυχή της ζωής του παλατιού.
• Οι λόγοι που ήθελε να γίνει κάποιος ευνούχος.
  Ο εξαναγκασμός: Περίπου το ένα όγδοο από όσους έγιναν ευνούχοι ήταν μικρά παιδιά που υπέκυπταν στην γονική πίεση. Οι οικογένειες έπαιρναν χρηματική ανταμοιβή για τη δωρεά των γιων τους και έλπιζαν ότι, θα είχαν μια πιο άνετη και ευημερούσα ζωή στο παλάτι.
  Φτώχεια: Μερικοί ενήλικες που δεν διέθεταν τα οικονομικά μέσα για έναν αποδεκτό τρόπο ζωής, προτιμούσαν τον ευνουχισμό παρά τη ζωή του ζητιάνου και του κλέφτη.
  Ελεύθερη επιλογή: Μερικοί άνδρες, οραματίζονταν και ζήλευαν τον φαινομενικά εύκολο τρόπο ζωής που απολαμβάνουν οι ευνούχοι του παλατιού.
  Τιμωρία: Ο αυτοκράτορας Guangwu του Han (25 και 57 π.Χ.) μετέτρεψε όλες τις θανατικές καταδίκες σε εξαναγκαστικό ευνουχισμό και οι επόμενοι διάδοχοι αυτοκράτορες ακολούθησαν αυτό το διάταγμα.
• Ο τίτλος του αυτοκράτορας στην Απαγορευμένη Πόλη δεν σήμαινε μια ζωή απεριόριστης εξουσίας ή απόλαυσης. Η ζωή του δεν ήταν τόσο πλούσια όσο θα φανταζόταν κανείς. Παρόλο που σε κάθε δυναστεία ισχυριζόταν ότι ο αυτοκράτορας ήταν ο γήινος εκπρόσωπος του ουρανού που προοριζόταν να είναι οδηγός της απέραντης χώρας, ο αυτοκράτορας παρέμενε δέσμιος σε μια γιγαντιαία γραφειοκρατική αλυσίδα όπου ήταν υποχρεωμένος να ακολουθεί αυστηρά τα πρωτόκολλα της παράδοσης.
  Τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν υποχρεωμένος να παρευρίσκεται στις συνεδριάσεις για θέματα δημόσιου συμφέροντος και να αποφανθεί για τις κατάλληλες ποινές και εκτελέσεις. Είχε ένα σταθερό αριθμό αντιπροσώπων για πολιτικές συζητήσεις και υπογραφές διαταγμάτων. Η καθημερινή ρουτίνα του αυτοκράτορα εποπτεύονταν από ευνούχους και αξιωματούχους που δεν είχαν πάντοτε το συμφέρον του αυτοκράτορα στο μυαλό τους.
  Οι καθημερινές υποχρεώσεις του ξεκινούσαν στις 4 το πρωί, όπου συναντούσε τους αυλικούς του και αυτό το ημερήσιο τυπικό ονομαζόταν ch’ing chia, που σήμαινε: “Η εμφάνισή σας είναι απαραίτητη στην αυλή του παλατιού”. Στη συνέχεια επέστρεφε στο δωμάτιό του να ξεκουραστεί.
  Έπαιρνε επίσημα πρωινό στις 7 π.μ το πρωί την άνοιξη και το χειμώνα και 6 π.μ. το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Μετά το πρωινό, διάβαζε επιστολές που παρουσίασαν οι υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι, ενώ το μεσημέρι βρισκόταν με ένα δεύτερο ακροατήριο αυλικών με τις κύριες αρμοδιότητες του αυτοκράτορα να είναι το διάβασμα και γράψιμο σχολίων σχετικά με τα μνημεία ή τις εκθέσεις της τοπικής κυβέρνησης. Ο μεσημεριανός χρόνος (1 έως 3μμ) ήταν ώρες χαλάρωσης, όταν ο αυτοκράτορας μπορούσε να χαλαρώσει συνθέτοντας ποιήματα ή απολαμβάνοντας τον κήπο.
  Από τις 3 έως 7μμ επιστρεφόταν οι επιστολές μέσω της διευθύνσεως του γραφείου στα διοικητικά τμήματα της χώρας, αφού ο αυτοκράτορας τις υπέγραφε με κόκκινο μελάνι.
  Στις 8μμ, έτρωγε ένα ελαφρύ γεύμα και μπορούσε να αποσυρθεί στα δωμάτιά του.
  Σε όλες τις δυναστείες της Κίνας κανείς δεν έζησε ποτέ μια τόσο αυστηρή ζωή στην αυλή του παλατιού όσο ο αυτοκράτορας Ch’ing. Λόγω της αυστηρής τήρησης των κανόνων της παράδοσης της αυλής, η ελευθερία του αυτοκράτορα ήταν πολύ μικρότερη από αυτή ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Ήταν περιορισμένος με κάθε τρόπο και ήταν φυσικό να θέλει να ξεφεύγει από την αυλή του όσο το δυνατόν περισσότερο.” Όταν ζούσε σε ένα απομονωμένο παλάτι, μπορούσε να έχει μια συγκριτικά πιο ελεύθερη ζωή, γιατί ήταν απαλλαγμένη από το πρωινό κοινό, έτρωγε με τις συντρόφους του και απλοποιούσε με κάθε τρόπο τα έθιμα. Οι μόνες ώρες διασέδασης που μπορούσε να απολαύσει ο αυτοκράτορας στην αυλή του, ήταν όταν παρακολουθούσε μια σκηνική επίδειξη, η καλλιγραφία και η ζωγραφική.
  Κάθε αυτοκράτορας ήταν υποχρεωμένος να διεξάγει τις κρατικές θρησκευτικές τελετές που κρινόταν αναγκαίες για τη διατήρηση της αρμονικής ισορροπίας μεταξύ ουρανού και του έθνους.
  Οι περισσότεροι διοικητικοί θεσμοί της δυναστείας Qing κληρονομήθηκαν από την εποχή των Ming. Οι αυτοκράτορες Τσινγκ, ήταν αυτοί που αποφάσισαν να επικρατήσουν σε θέματα κυβέρνησης και κρατικών υποθέσεων. Τα θεσμικά όργανα όπως το μεγάλο συμβούλιο, η μεγάλη γραμματεία και η πολιτική διάσκεψη, είχαν μόνο καθήκοντα βοήθειας και δεν τους επιτρεπόταν να λαμβάνουν οι ίδιοι αποφάσεις υψηλού επιπέδου.
  Η δυναστεία των Μινγκ, δημιούργησε το παλάτι της ουράνιας καθαρότητας ως κατοικία του αυτοκράτορα, και αυτή η παράδοση ακολούθησαν οι αυτοκράτορες των Qing . Ο αυτοκράτορας Yongzheng (βασίλεψε το 1722-1735), μετακόμισε το σπίτι του στην Αίθουσα Ψυχικής Καλλιέργειας, αλλά συνέχισε να κρατά την αυλή του στο Παλάτι της Ουράνιας Καθαρότητας που χτίστηκε το 1420 και ξαναχτίστηκε το 1798 για να επισκευαστεί από την πυρκαγιά που το έκαψε. Στο Παλάτι της Ουράνιας Καθαρότητας ο αυτοκράτορας διάβαζε και υπέγραφε έγγραφα, έδινε συνεντεύξεις με υπουργούς και απεσταλμένους, όπως επίσης διεξάγονταν επίσημες δεξιώσεις και άλλες τελετές.
  Ο αυτοκράτορας έγραφε με δυο αντίγραφα ένα μυστικό διάταγμα, όπου ονόμαζε διάδοχο ένα από τους γιους του. Οι αυτοκράτορες μετά τον Yongzheng, ακολούθησαν την πρακτική διατήρησης του μυστικού. Το ένα αντίγραφο το κρατούσε ο αυτοκράτορας, ενώ το άλλο σφραγιζόταν σε ένα κιβώτιο στο πίσω μέρος πάνω από το θρόνο. Μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα, οι υπουργοί των αντιβασιλιάδων άνοιγαν τα δύο αντίγραφα του μυστικού διατάγματος για να επαληθεύσουν με τους άλλους αυλικούς το όνομα του πρίγκιπα που θα έπαιρνε το θρόνο.
  Φ’ετος, η Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου θα ανοίξει τον Κήπο Qianlong για πρώτη φορά.