Η περίπτωση του Ιακωβίδη δεν είναι η μόνη και φυσικά δε θα είναι και η τελευταία! Η συγκλονιστική του τοποθέτηση στο Τόκιο, δεν αποτελεί τίποτα ξένο, ούτε πρωτόγνωρο για όσους έχουν κάνει πρωταθλητισμό υψηλού επιπέδου στη Ελλάδα. Απλά ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα στη παραγκούπολη του αθλητισμού της χώρας μας.
Του Βασίλη Σπαντούρου
Ταυτόχρονα και για λίγο, ευαισθητοποίησε μία συγκεκριμένη μερίδα κόσμου που κατάλαβε τι τραβάνε αυτά τα παιδιά, όπως επίσης και ένα εταιρικό χορηγικό κομμάτι που μπορεί να του κάνει την αθλητική του προσπάθεια λίγο καλύτερη…
Το πρόβλημα λοιπόν λύθηκε; Φυσικά και όχι!
Το να βγαίνει ο Πύρρος Δήμας και ο κάθε Πρόεδρος των Ομοσπονδιών και να λέει πως λεφτά δεν υπάρχουν και πως οι αθλητές τους είναι ζητιάνοι… όταν το γνωρίζεις εδώ και είκοσι χρόνια, τι νόημα έχει; Όταν η πολιτεία δεν παρέχει απολύτως τίποτα στη προετοιμασία αυτών των παιδιών, για τι χώρα του αθλητισμού μιλάμε; Όταν νομοθετούνται πριμοδοτήσεις χωρίς κανένα ίχνος λογικής… και κόβονται διευκολύνσεις για αυτά τα παιδιά, για τι προσδοκίες και στόχους μιλάμε; Όταν οι αθλητικές εγκαταστάσεις έχουν αφεθεί στο έλεος των χορηγών και των «φτωχών» Δημάρχων, για τι σωστές υποδομές αναφερόμαστε;
Όταν αθλητισμός στη χώρα που δημιούργησε το Ολυμπιακό ιδεώδες είναι μόνο το ποδόσφαιρο και το περιφερειακό του χρήμα, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας και φταίμε όλοι…
Αφήστε λοιπόν, όλα αυτά τα παιδιά που στερήθηκαν και στερούνται τα πάντα – πράγματα που δε περνάνε ούτε στη σφαίρα της φαντασίας από το μυαλό σας – στην ησυχία τους και μην τολμήσετε να βγάλετε ή να ανεβάσετε ούτε μία φωτογραφία τους! Δε σας χρειάστηκαν πριν και φυσικά δεν χρειάζονται τώρα.
Αυτά τα μοναχικά παιδιά, δε θέλουν ούτε να τα λυπηθείτε, ούτε να τα καταλάβετε και φυσικά αδιαφορούν και να είστε σίγουροι για αυτό, για τα ευχαριστήρια σας!
Όλοι αυτοί οι πρωταθλητές, έχουν μία ιδιαίτερη στόφα που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί στη πιάτσα… Και ότι έκαναν το χρωστούν στο χαρακτήρα τους, την οικογένεια τους και στο προπονητικό τους επιτελείο.
Και για να μη μείνουμε κοιτώντας το δέντρο χάνοντας το δάσος… Σαν τον Ιακωβίδη, ή τον Ντούσκο που πήρε το χρυσό στη κωπηλασία και δήλωσε πως δεν είχε καμία μα καμία βοήθεια από τη πολιτεία, υπάρχουν δεκάδες ταλαντούχα παιδιά σε όλα τα αθλήματα που δεν έχουν καμία πιθανότητα να φτάσουν και να παραμείνουν στη κορυφή για ένα και μόνο λόγο. Γιατί ότι και να κάνουν, όση στήριξη γονιών, φίλων, τύχης και ταλέντου να έχουν, η απραξία της πολιτικής ηγεσίας διαχρονικά από το 2004 και μετά στη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, τους θάβει τα όνειρα και την οποιαδήποτε δυνατότητα για κάτι μεγάλο…
