Ο πραγματικά σοφός δάσκαλος δεν είναι αυτός που σε σπρώχνει μέσα στον οίκο της σοφίας, αλλά αυτός που σε οδηγεί στο κατώφλι του μυαλού σου”
Χαλίλ Γκίμπραν , 1883-1931, Λιβανομερικανός φιλόσοφος
Έτσι ξαφνικά και ενώ η ζωή μας ξετυλίγονταν με κάποιο έως τώρα γνώριμο τρόπο, έκανε την εισβολή του ενας απρόσμενος επισκέπτης προκαλώντας ισχυρούς κλυδωνισμούς τόσο στα συναισθήματα όσο και στην ίδια μας την ύπαρξη.
Του Ψυχολόγου Δημήτρη Κ. Στατήρη
Και αισθανθήκαμε απειλή και έντονο φόβο. Και σπεύσαμε να λάβουμε μέτρα προκειμένου να υποστηρίξουμε την επιβίωση και τη συνέχιση της ίδιας μας της ζωής . Και υψώνοντας τις άμυνες και τα τείχη μας απέναντι στον άγνωστο εχθρό, ο φόβος μας έγινε λίγο πιο ελεγχόμενος και χωρίς καλά καλά να το αντιληφθούμε… ήρθαμε σε επαφή με τον ίδιο μας τον εαυτό….
Και ο άγνωστος αυτός εχθρός σαν να μεταμορφώθηκε τώρα σε εναν επισκέπτη τον οποίο εν αγνοία μας κάποιο τμήμα του εαυτού μας προσκάλεσε !! Και αυτός αποδεχόμενος την πρόσκληση ήρθε να μας μιλήσει…να μας πει για την πορεία μας και να μας διαφωτίσει…για το λάθος μονοπάτι που πήραμε και να μας λυτρώσει… Να μας θέσει ερωτήματα και να μας διδάξει…
Τί είναι πιο σημαντικό τελικά για τον άνθρωπο ; Ποιές οι προτεραιότητες και οι αξίες που είναι σε θέση να μας οδηγήσουν στην πραγματική ευτυχία ; Πόσο σπουδαία η έννοια της Ύπαρξης που συνήθως υποτιμούμε, σε σχέση με τους ρόλους από τους οποίους τείνουμε να εξαρτιόμαστε… Πόσο ουσιαστική ανάγκη έχουμε τον συνάνθρωπο και τη σύνδεση μαζί του προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον πόνο και την ευαλωτότητα και πόσο παρηγορητική και ανεκτίμητη η αξία της αγκαλιάς…Και πόσο κοινή μοίρα έχουμε όλοι και πόσο κοινά τα υπαρξιακά μας ζητήματα απο τα οποία επιδιώκουμε εύκολα να αποδράσουμε μέσα στην καθημερινή μας ρουτίνα , με τους ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς και το χρόνο χωρίς νόημα … Πόσο μεγάλη σημασία έχει το να εκτιμούμε και να ευγνωμονούμε για ό,τι έχουμε στα χέρια μας αλλά και να είμαστε πραγματικά παρόντες στη ζωή μας απολαμβάνοντας το οτιδήποτε, αφού οι μέρες μας είναι μετρημένες και ο χρόνος μας περιορισμένος…
Και ποια η συμμετοχή και η ευθύνη μας εν τέλει τόσο προς το οικοσύστημα και το σπίτι- πλανήτη που μας φιλοξενεί, όσο και προς το σύμπαν γενικότερα…πόσο τελικά οι ενέργειες στις οποίες επιδιδόμαστε καταστρέφουν τον ζωτικό χώρο που δανειστήκαμε απο τα παιδιά μας αλλά και από το ίδιο μας το μέλλον…
Απο μια άποψη λοιπόν ο ιός, ως επισκέπτης, ήρθε όχι τόσο να σκοτώσει αλλά πολύ μάλλον να αφυπνίσει και να διδάξει… Όσον αφορά το ποιοί είμαστε και πού πάμε.. Να μας δώσει τη δυνατότητα να κινηθούμε α-ρ-γ-α και να έρθουμε σε επαφή με συναισθήματα , που τόσο καιρό ήταν επισκιασμένα απο την ορμή του ψυχωτικου καταναλωτισμού και της επίπλαστης ευφορίας…
Να εστιάσει την προσοχή μας στον εαυτό και στην ίδια μας τη ζωή η οποία τείνει να μας προσπεράσει γιατί δεν είμαστε σε αυτή αληθινά παρόντες.. Μήπως και καταφέρουμε και γλυτώσουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το ερώτημα “εγώ που ήμουν όλα αυτά τα χρόνια ;”…
Να μας ταρακουνήσει και να μας προκαλέσει μήπως και καταφέρουμε να δούμε μια νέα πορεία για μια άλλη, για μια νέα ΖΩΗ. Μια ΖΩΗ όπου τα πάντα γύρω μας είναι ένα θαύμα και την οποία μπορούμε να απολαμβάνουμε ανεξάρτητα απο συνθήκες και περιορισμούς …μια ΖΩΗ με περισσότερες ποιοτικές στιγμές ικανές να γεμίσουν πραγματικά την ψυχή μας … μέχρι να σβήσει το κεράκι μας.. Και ζώντας καλύτερα κανείς, πεθαίνει και καλύτερα…χωρίς ιδιαίτερο φόβο…αφήνοντας πίσω του, τίποτα περισσότερο απο ένα καμένο κάστρο…
Έχουμε όλοι μια σπάνια δυνατότητα να αξιοποιήσουμε την παρούσα ευκαιρία και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αναπτυχθούν αγγίζοντας την πολυπόθητη σοφία…Γιατί η σοφία όπως πολύ εύστοχα έχει πει και ο Μαρσέλ Προύστ (Γάλλος συγγραφέας) δεν μας απονέμεται. Πρέπει να την ανακαλύψουμε μόνοι μας, μετά από ένα ταξίδι που κανένας δεν μπορεί να κάνει για λογαριασμό μας ή να μας γλιτώσει από αυτό…
