Ας δεχτούμε ότι υπάρχουν κάποιες δυστοπίες, ως αναπαραστάσεις ενός αποξενωμένου και εχθρικού μέλλοντος που μας προσκαλούν να δούμε το παρόν ως μια οδυνηρή σύνδεση μεταξύ ενός πλασματικού παρελθόντος γεμάτου ευτυχία και του θανατηφόρου μέλλοντος. Αυτή η επανανακάλυψη όσων έχουμε ζήσει, που εισέρχεται στις αφηγηματικές μορφές, εισβάλλει επίσης στην πολιτική σφαίρα, όπου η νοσταλγία έχει γίνει αξίωση για την ψήφο των δυσαρεστημένων.
Αρθρο του David Trueba στην El Pais με τίτλο «Η καθημερινή μας δυστοπία»…
Φαίνεται να λένε στους ανθρώπους: έχουμε κατασκευάσει τη μηχανή του χρόνου και θα σας επιστρέψουμε στον τόπο που σας αξίζει. Και όχι, η ωριμότητα δεν συνίσταται ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο στην αποδοχή του χρόνου που πρέπει να ζήσετε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δυστοπία είναι ενδιαφέρουσα μόνο αν αντιμετωπίζεται ως παιχνίδι καθρεπτών με την πραγματικότητα, για χάρη της ευπρέπειας και ενάντια σε αυτό που φαίνεται από την άλλη πλευρά, στο οποίο έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να παρασυρθεί. Με άλλα λόγια, το να αποδεχτείτε ότι όλη η επιστημονική φαντασία, όλα τα ιστορικά γεγονότα, όλες οι ψηφίδες του παρελθόντος, για τις οποίες μιλάτε, είναι το παρόν στο οποίο έχουν πραγματοποιηθεί.
Φανταστείτε ότι ο κοροναϊός εξαπλώνεται στην Ευρώπη με ανεξέλεγκτο τρόπο ενώ στην αφρικανική ήπειρο, λόγω των κλιματικών συνθηκών, δεν έχει καμία επίπτωση. Τρομοκρατημένες οικογένειες Ευρωπαίων θα προσπαθούσαν να αποδράσουν με υστερικό τρόπο από την ασθένεια, στο δρόμο της προς τα αφρικανικά σύνορα. Θα προσπαθούσαν να διασχίσουν τη θάλασσα μέσω του Στενού του Γιβραλτάρ, θα επιβιβάζοντας σε σκάφη χωρίς ασφάλεια, μέσω των ελληνικών νησιών και των τουρκικών ακτών. Διωγμένοι από τη σκιά μιας νέας θανατηφόρας πανώλης, θα προσπαθούσαν να βρουν ασφάλεια, καθοδηγούμενοι από την ανάγκη.
Μόλις θα έφταναν στην ακτή της Αφρικής, οι ίδιοι φράχτες που αυτοί ύψωσαν, οι ίδιοι βίαιοι έλεγχοι και τα πιο εχθρικά σύνορα που είχαν επιβάλει, θα είχαν αντιστρέψει τη δύναμη της απόκρουσης. Οι βορειοαφρικανικές δυνάμεις της τάξης θα πυροβολούσαν τους Δυτικούς χωρίς έλεος, θα τους φώναζαν: Πηγαίνετε σπίτι, αφήστε μας στην ησυχίας μας, δεν θέλουμε την ασθένειά σας, τη δυστυχία σας, την ανάγκη σας. Εάν οι σεναριογράφοι ήθελαν να φτάσουν τη σκληρότητα στα άκρα, θα επέτρεπαν σε κάποιους Ευρωπαίους, καθοδηγούμενους από τις μαφίες των διακινητών, να φτάσουν σε αφρικανικούς προορισμούς και εκεί θα τους κλείδωναν σε αφιλόξενα απομονωμένα κέντρα, όπου θα έχαναν τα υπάρχοντά τους, τις αγάπες τους και την αξιοπρέπειά τους.
Αυτό ονομάζεται αντεστραμμένη τραγωδία και συνίσταται απλώς στην προσπάθεια να βρεθούμε στη θέση του άλλου, εκείνου που υποφέρει, εκείνου που τρέχει μακριά, εκείνων που δεν έχουν τίποτα επειδή οι πόλεμοι και η δυστυχία έχουν καταλάβει το έδαφος όπου μεγάλωσαν. Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι η ευρωπαϊκή υγειονομική κρίση δεν συνδέεται άμεσα με το μεταναστευτικό δράμα, και όμως, χωρίς αμφιβολία, στο μυαλό των Ευρωπαίων συνδέονται αμφότερα. Για το λόγο αυτό, ανεχόμαστε το βαρύ χέρι και την υποβάθμιση των ανθρωπίνων αξιών στην προσφυγική κρίση των ελληνοτουρκικών συνόρων.
Η ιδιωτικοποίηση του ελέγχου της μετανάστευσης, που ολοκληρώθηκε με την καταβολή δισεκατομμυρίων ευρώ για την Τουρκία ως πρώτο “τείχος”, έχει στραφεί εναντίον μας. Είμαστε όμηροι μιας μαφίας που μας ζητάει περισσότερα χρήματα και μας εκβιάζει, στέλνοντας μας τις πεινασμένες μάζες στη μέση μιας κρίσης περιορισμού και αυτοελέγχου των κινήσεων. Κατά τον ίδιο τρόπο, ενώ οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας αγωνίζονται σκληρά και αποτελεσματικά για να σταματήσουν τη μετάδοση, η ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων και των εργαστηρίων, αποδεικνύεται το μεγάλο λάθος στους υπολογισμούς μας γύρω από την έννοια της δημόσιας υγείας. Προς το παρόν, αντί να κατανοήσουμε τα λάθη μας, σπρώχνουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Aπό την εφημερίδα El País
