Τα σχολειά μας μας ξεκινούν σταδιακά από Δευτέρα να υποδέχονται τους μαθητές στους φυσικούς τους χώρους. Δύσκολο εγχείρημα, υπό συνθήκες πρωτόγνωρες και αχαρτογράφητες. Με ανησυχίες και αβεβαιότητες.
Το τελευταίο (κυρίως) διάστημα της πανδημίας ακούστηκαν και γράφτηκαν διάφορα φαιδρά που άγγιξαν το όριο της αθλιότητας και της προσπάθειας δημιουργίας κοινωνικού αυτοματισμού, για τους δασκάλους και τους καθηγητές των παιδιών μας, από διαφόρους που δεν έχουν πατήσει καν σε τάξη σχολείου να καταλάβουν τι σημαίνει μάθημα, εκπαιδευτικός, ενδιαφέρον για το κάθε παιδί ξεχωριστά, μάχη χωρίς υποδομές από μια πολιτεία που διαχρονικά δείχνει να αδιαφορεί για την παιδεία. Το μέλλον δηλαδή κάθε τόπου.
Όλες αυτές οι media – περσόνες που κουνούν το δάχτυλο απαξιώνοντας το ρόλο και το έργο κάθε Δασκαλου ξεχωριστά και όλων μαζί, με ενοχλούν. Και θα έπρεπε να ενοχλούν όλους μας.
Υπάρχουν εξαιρέσεις? Φυσικά. Όπως και σε κάθε επάγγελμα. Μειοψηφίες. Αλλά δε μπορούν να «θολώσουν» την εικόνα του πραγματικού εκπαιδευτικού.
Όλο αυτό το δύσκολο για όλους μας διάστημα οι δάσκαλοι, οι καθηγητές σε σχολεία και πανεπιστήμια ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, μπήκαν σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία, νοιάστηκαν για τα παιδιά τους, το πάλεψαν και έδωσαν ένα καλό αποτέλεσμα. Σε «πλατφόρμες» που «σέρνονταν» ή δεν άνοιγαν. Με ταχύτητες σύνδεσης που αλλού «σήκωναν» αλλού όχι την προσπάθεια να γίνει μάθημα από απόσταση. Να μην χαθεί η σύνδεση και η επαφή της εκπαιδευτικής κοινότητας με τα παιδιά της, με την υποχρέωση για παροχή γνώσης. Δεν τεμπέλιαζε κανείς. Προετοιμάστηκαν, παρέδωσαν μαθήματα, ασχολήθηκαν με τους μαθητές και τους φοιτητές τους.
Αυτονόητο θα μου πεις. Όχι και τόσο θα σου απαντήσω, όταν τίποτα δεν είχε προετοιμαστεί. Σεβάστηκαν τους εαυτούς τους και τους μαθητές τους και από τον υπο – αμειβόμενο , υβριζόμενο και απαξιούμενο Δάσκαλο των παιδιών μας φαινόμενα «σκόιλ ελικικου» και «μετζη του νεούκτη» ως παρεχόμενο προϊόν από πιστοποιημένες πλατφόρμες για επιμόρφωση επιστημόνων, δεν είχαμε!
Τους πρέπει σεβασμός, υποστήριξη κάθε είδους από την πολιτεία (υλικοτεχνική και οικονομική) αλλά και η δική μας ηθική αναγνώριση του έργου, των προσπαθειών και της προσφοράς τους!
Άλλο η κριτική και η προσπάθεια να επισημάνεις ατέλειες ή λάθη για να αλλάξεις προς το καλύτερο μια κατάσταση και άλλο η απαξία, ενός ολόκληρου κλάδου.
Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται τελευταία στο «δημόσιο διάλογο» από πολιτικές και δημοσιογραφικές καρικατούρες και απαξιώνουν τον εκπαιδευτικό, είναι απλά φθηνά παιγνίδια, φθηνών ανθρώπων, για λίγη ακόμη προβολή.
«Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου, ε?»
