![Σχολεία: Αυτές είναι οι ημερομηνίες για τις προαγωγικές εξετάσεις σε Γυμνάσια και Λύκεια [οδηγίες]](https://www.polismedia.gr/wp-content/uploads/2022/05/a-97-360x180.jpg)
![Πόσο πληρώνουν οι Ευρωπαίοι αμόλυβδη και πετρέλαιο κίνησης – Η θέση της Ελλάδας [πίνακες]](https://www.polismedia.gr/wp-content/uploads/2022/05/kaysima-360x180.jpg)
Την δεκαετία του 1920, ακριβώς έναν αιώνα πριν, ο Χάρι Χουντίνι είχε κερδίσει ήδη τον τίτλο του «μετρ των αποδράσεων», ξεπερνώντας με τα… μαγικά του οποιονδήποτε άλλον «συνάδελφο» είχε προηγηθεί πριν από αυτόν. Μέσα από μια σειρά από ριψοκίνδυνα «τρυκ» είχε δημιουργήσει έναν μύθο, κερδίζοντας τον θαυμασμό όλων. Ή, μάλλον, σχεδόν όλων, αφού υπήρχαν κάποιοι (ελάχιστοι είναι αλήθεια) που αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία του.
Η πρώτη που το είχε κάνει ήταν η εφημερίδα «Daily Mail» που το 1904 τον προκάλεσε να αποδράσει φορώντας όμως χειροπέδες που δεν είχε δει καν πριν το δοκιμάσει, οι οποίες σύμφωνα με την εφημερίδα χρειάστηκαν 5 χρόνια σχεδιασμού προκειμένου να κατασκευαστούν από έναν ειδικό σιδηρουργό στο Μπέρμιγχαμ, τον Ναθάνιελ Χαρτ που υποστήριζε ότι ήταν αδύνατο να αφαιρεθούν χωρίς το κλειδί που μόνο εκείνος κατείχε. Ο ουγγκρικής καταγωγής μάγος ανέβηκε στην σκηνή, δέθηκε, φίλησε την γυναίκα του και στη συνέχεια κάθισε πίσω από ένα παραβάν. Ακριβώς 1 ώρα και 10 λεπτά αργότερα οι περίπου 4.000 θεατές και οι 100 δημοσιογράφοι που βρίσκονταν εκεί τον είδαν να εμφανίζεται χωρίς χειροπέδες μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους.
«Κάποια στιγμή είδα ένα όραμα ότι το κουτί έσπασε στα δύο και πίστεψα ότι θα πνιγώ πριν προλάβουν να με βγάλουν έξω. Στα 88 λεπτά άρχισα να βλέπω κίτρινα φώτα και έκανα ό,τι μπορούσα για να μην χάσω τις αισθήσεις μου. Ήθελα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Κινήθηκα μέσα στο κουτί και ξάπλωσα με την δεξιά μου πλευρά ώστε να μπορώ να κρατήσω το τηλέφωνο στο αυτί μου χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιώ το χέρι μου» θα εξηγήσει ο Χουντίνι αργότερα.
Ανάλογα «κόλπα» έκανε πολλά ο Χουντίνι όλα τα επόμενα χρόνια, αναζητώντας μονίμως νέες προκλήσεις. Και καταφέρνοντας απίθανα πράγματα, όπως για παράδειγμα, να βγει ζωντανός ενώ είχε θαφτεί –χωρίς οποιαδήποτε προστασία- δύο μέτρα κάτω από τη γη! Ακόμη και αυτό το απίθανο κόλπο, όμως, δεν έπεισε ορισμένους. Και πιο συγκεκριμένα τον Αιγύπτιο Ραχμάν Μπέι που υποστήριζε ότι ήταν σε θέση να κάνει κάτι που ο Χουντίνι δεν θα μπορούσε να επαναλάβει.
Έτσι, τον Ιούλιο του 1926 κάλεσε κι εκείνος τους εκπροσώπους του Τύπου στο ξενοδοχείο Ντάλτον της Νέας Υόρκης και εκεί μπήκε σε ένα ειδικά σχεδιασμένο κουτί το οποίο βυθίστηκε στο νερό όπου παρέμεινε μέσα στην πισίνα για 60 ολόκληρα λεπτά, πριν βγει στην επιφάνεια, προκαλώντας τον θαυμασμό. «Αν μπορεί ο Χουντίνι, ας κρατηθεί περισσότερο», κόμπασε… Ο Χουντίνι όχι μόνο απάντησε έμπρακτα, αλλά χρειάστηκε λιγότερο από έναν μήνα για να διαλύσει το ρεκόρ του «φαφλατά» αντιπάλου του.
Το ημερολόγιο έγραφε 5 Αυγούστου 1926 όταν σε ένα άλλο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, το Σέλτον, το πλήθος τον είδε να επαναλαμβάνει τις ίδιες κινήσεις με εκείνες του Ραχμάν Μπέι. Μετά από ακριβώς μία ώρα παραμονής στον βυθό της πισίνας, μέσω του συστήματος ενδοσυνεννόησης ενημερώθηκε ότι είχε σπάσει το ρεκόρ. Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για τον κορυφαίο των κορυφαίων. Ήθελε μια επίδοση που θα αποστόμωνε κάθε επίδοξο διεκδικητή στο μέλλον. Βγήκε από το νερό μόνο αφού είχαν περάσει 91 λεπτά! Ήταν κατάκοπος και τρομερά καταπονημένος. Παράλληλα, όμως, και με ένα χαμόγελο ύψιστης ικανοποίησης ότι είχε πετύχει για ακόμη μία φορά να αφήσει τον πλανήτη με το στόμα ανοιχτό.
Φανατικός πολέμιος του πνευματισμού, ο Χουντίνι δεν υποστήριζε ότι είχε υπερφυσικά όπλα στην φαρέτρα του. Δεν πουλούσε το προφίλ του μάγου, αλλά έβρισκε τρόπους να ξεπεράσει τα όρια του εαυτού του, ξεγελώντας την ίδια την φύση και τους κανόνες της. Και όπως αποδείχθηκε αργότερα, αυτό είχε συμβεί και κάτω από το νερό.
Ήταν η προπόνηση και η προετοιμασία και όχι κάποιο φτηνό κόλπο μέσω του οποίου έπαιρνε αέρα που τον έκανε να αντέξει. Όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πια, ο Χουντίνι συμβουλεύτηκε γιατρούς και κατέληξε στον Γουίλιαμ ΜακΚόνελ ο οποίος πραγματοποιούσε έρευνες πάνω στους εργάτες ορυχείων. Όπως αναφέρει η συγγραφέας του βιβλίου «Harry Houdini: Death-Defying Showman», Ρίτα Θίβο Μάλιν, ο Χουντίνι ήθελε να μάθει τεχνικές ελέγχου της αναπνοής του και προσαρμογής των λειτουργιών του σε τέτοιου τύπου συνθήκες.
Ένας απλός, φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα άντεχε περισσότερα από 10 λεπτά. Ο Χουντίνι, όμως, προσάρμοσε ακόμη και την διατροφή του, ενώ παρουσία του γιατρού που μεταμορφώθηκε σε προπονητή του για μερικές εβδομάδες, άρχισε την προετοιμασία, το πρόγραμμα της οποίας ακολούθησε πιστά με θρησκευτική ευλάβεια. Στην πρώτη δοκιμή, κιόλας, έμεινε κάτω από το νερό για 60 λεπτά. Γνώριζε, δηλαδή, ότι το να σπάσει το ρεκόρ ήταν μέσα στις δυνατότητές του και αυτό τον βοήθησε πολύ στη συνέχεια. Άλλωστε το μεγαλύτερο όπλο του Χουντίνι ήταν πάντοτε η ψυχραιμία που ερχόταν ως αποτέλεσμα της συγκεντρωμένης γνώσης. Ήξερε πως ό,τι κι αν επιχειρούσε, όσο ριψοκίνδυνο ή απίθανο κι αν έμοιαζε, υπήρχε φυσιολογικός τρόπος να πετύχει. Όπως και έγινε κι εκείνο το αυγουστιάτικο απόγευμα όταν κατόρθωσε να βγει για άλλη μια φορά ζωντανός!
Κάποια άλλη φορά θα μιλήσουμε και για τον θάνατό του… Που επήλθε όταν ο μάγος αψήφησε ουσιαστικά τους κανόνες που ο ίδιος έθεσε…
