Οι πολεμικές τακτικές προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα, και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η στατική άμυνα και ο πόλεμος φθοράς κυριάρχησαν, με αποκορύφωμα και απόλυτη απόδειξη αυτού τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και μετά ήρθαν τα άρματα μάχης (που πρωτοχρησιμοποιήθηκαν κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά χωρίς τα «ριζοσπαστικά» αποτελέσματα που αναμένονταν) και ο «Blitzkrieg» του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που έφεραν τον πόλεμο ελιγμών και τις σαρωτικές επελάσεις βαριά οπλισμένων και τεθωρακισμένων δυνάμεων ξανά στο προσκήνιο, με το τανκ – τον «διάδοχο» του βαρέος ιππικού- να γίνεται ο «βασιλιάς» των χερσαίων πεδίων μαχών.
Σήμερα ωστόσο, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, παρά την καθιέρωση της χρήσης των τεθωρακισμένων, είναι σε εξέλιξη η συζήτηση σχετικά με τη βιωσιμότητα των αρμάτων μάχης σε ένα περιβάλλον «πλούσιο» σε εξελιγμένα, πολύ καταστρεπτικά αντιαρματικά όπλα- και αυτό είναι κάτι που λαμβάνεται υπόψιν τόσο σε επίπεδο τεχνολογικής έρευνας, όσο και στρατιωτικών τακτικών. Τα «πολύ βαριά» άρματα μάχης, ως φιλοσοφία, έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες, δίνοντας τη θέση τους στα μέσα άρματα- «main battle tanks»- τα οποία, πέρα από τον βαρύ οπλισμό και τη θωράκιση, έχουν ιδιαίτερη έμφαση και στην ευελιξία.
Ωστόσο, σε άλλες εποχές θεωρούνταν πως ένα άρμα πρέπει πάνω από όλα να είναι όσο πιο βαρύ, μεγάλο και άριστα θωρακισμένο γίνεται, για να μπορεί να αντιμετωπίζει τις απειλές (αν και, όπως προαναφέρθηκε, αυτή η φιλοσοφία εγκαταλείφθηκε σταδιακά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο- μάλιστα, επρόκειτο για έναν από τους πιο αποτυχημένους κλάδους έρευνας πάνω στα «θαυματουργά όπλα»- Wunderwaffen- των Ναζί).
Σε βίντεο του RealLifeLore στο YouTube παρουσιάζονται τα μεγαλύτερα άρματα μάχης που σχεδιάστηκαν ποτέ- μεταξύ των οποίων θηριώδη οχήματα όπως τα Char 2C, K Wagen, Panzer VIII Maus και Landkreuzer P1000 Ratte.
