Στις 23 Αυγούστου του 2004 αυτό το κορίτσι από την Πρέβεζα μας συστήθηκε με τον καλύτερο τρόπο! Κόντρα σε «μεγαθήρια» του αθλήματος, πρωταγωνίστησε στον αγώνα, πήρε τα ρίσκα της και κεφάλι στην κούρσα, και κατάφερε να εισέλθει πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο και να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου!
Η Αθανασία με έναυσμα το τι συμβαίνει σήμερα… έγραψε για τον δικό της εγκλεισμό τότε που πάλευε με τα “θηρία” πριν πολλά χρόνια…
Κάπως έτσι ήταν ο δικός μου εγκλεισμός…
Τότε που η επικοινωνία με τα τηλέφωνα εκτός χώρας (και δει στην Αφρική ήταν πανάκριβη, έβαζες κέρματα σωρό για να καταφέρεις να πεις ένα καλησπέρα και ένα σ ‘αγαπώ)
Τότε που ακόμα mails δεν χρησιμοποιούσαμε
Τότε που τα social δεν είναι όπως τώρα
Τότε που το internet ήταν δυσεύρετο, ιδιαίτερα σε αυτές τις περιοχές.
Η φύση μας αποζημίωνε , δε λέω. Όμως η πλήρης απομόνωση από αγαπημένους ανθρώπους ήταν βαριά. Ευτυχώς υπήρχε ο στόχος! κάθε μέρα με κρατούσε ζωντανή .
Πόσο δύσκολο είναι να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε χαμογελαστοί τελικά.
Το μαλλάκι είναι κοντοκουρεμένο γιατί το είχα πάρει με την μηχανή όλο… έτσι και αλλιώς πρώτον δε με έβλεπε κανείς και δεύτερο το σώμα ήταν ένα εργαλείο που έπρεπε να εκτελεί σωστά.
Γυναίκα δεν υπήρχε πάνω μου.
Άνθρωπος ;
Μμμμ, είχα αρχίσει να φοβάμαι πως τον έχανα και αυτό, αφού για να ανταπεξέρθω στις απαιτητικές προπονήσεις, το πόνο στα πόδια και την πλάτη μου, αχ αυτό το πόνο, και την απομόνωση αγκαλιά με όλες αυτές τις ορμόνες να ανεβοκατεβαίνουν, έπρεπε να πνίγω όλα μου τα συναισθήματα
Και όταν αυτά εμφανιζόταν;
Πνιγόμουν, μειωνόταν το οξυγόνο μου, ένιωθα το ταβάνι να με πλακώνει, στον ύπνο μου πάντα υπήρχε το όνειρο ότι μπαίνω σε ασανσέρ και αυτό όσο ανεβαίνει τόσο στενεύει και όλο και δε χωράω εκεί μέσα, (τα γράφω και είναι σα να τα ξαναζώ….), και τότε το μόνο που με έσωζε λυτρωτικά ήταν το γοερό κλάμα, λειτουργούσε σαν κάθαρση. Κοκκίνιζαν τα μάτια για Κανά δίωρο ενώ τα ρουθούνια έτρεχαν ασταμάτητα, και μετά αγαλλίαση…. και πάλι από την αρχή…
Και έτσι καθρεφτιζόμουν στο τζάμι του δωματίου της εικόνας και πάλι με στόφα αθλητική.
Μια μικρή ιστορία από τη φωτογραφία που έπεσε μπροστά μου σήμερα…
